Update en Bloedige bruiloft

Wat is er veel gebeurd na mijn laatste verhaal.

Korte samenvatting:
In ziekenhuis zijn fouten gemaakt door bepaalde artsen. Dit heeft niet tot gevolg gehad dat ons zoontje overleden is. Door alle onderzoeken en gespreken is er wel besloten om actie te ondernemen. Zo gaan ze dagelijks wisselen van artsen zodat er meerdere mensen naar een situatie gaan kijken. Er zal beter geluisterd moeten worden naar het zorgpersoneel.
Eind conclusie we hebben vooral Domme Pech gehad.

In dit lange proces besloten mijn vriendin en ik dat we toch echt nog een keer graag zouden willen proberen om ouders te worden. Dit moeilijke besluit heeft ruim een half jaar gekost en daarbij professionele hulp. Met lastige vragen van hoe ga je om met zo een groot verlies? Wat doe je met de woede in jezelf maar ook vooral de woede die je richt naar andere. Hoe geef vorm aan de relatie die je hebt met de moeder van je kind maar ook wie ben ik nu zelf als persoon.
Waren we eindelijk toe aan de volgende stap in ons leven weer open staan voor het mogen ontvangen van zo een mooi en en kwetsbaar iets.

Nog even los van het feit dat echte +18 intimiteit al een lange tijd geleden was. Had het meteen niet alleen de functie van lust maar het diende het grotere doel. Dit brengt onbewust meteen druk met zich mee en ook spanning.
Elke maand omgaan met teleurstelling dat het ons nog niet gegund ging steeds meer aan mijn knagen.

Na een periode van teleurstelling kwam eigenlijk het moment dat ik het geloof er in verloren was. De hoop had opgegeven om nog ooit vader te morgen worden van een kindje. Ergens geaccepteerd dat het voor ons niet meer weg gelegd was. Dat we onze kans hadden gehad en het daar maar mee moesten doen.
Twijfels aan de betekenis van het leven maar ook aan mezelf. Geloof in mezelf kwijt en mezelf vooral verwijten dat het niet lukt. Ik en alleen ik stel mijn vriendin teleur. De familie en onze vrienden die ons een kans op nieuw geluk weer gunnen. Het ligt aan mij en zeker niet aan mijn vriendin want zij wilt het heel graag en ze heeft al eens aangetoond dat het kan met ons eerste zoontje. Alleen nu is alles anders voor mij. Kan ik mezelf er nog een keer toe zetten om van zoiets kleins en kwetsbaars te houden. Durf ik dat nog een keer?

Na vele teleurstelling voor ons en onze omgeving was daar dan eindelijk dat onwerkelijke nieuwe.
ZWANGER!!! Vol ongeloof keken we naar de positieve test en een paar weken later naar het scherm waar de kleine embryo zichtbaar was.
Wat waren we blij voor ons zelf maar vooral ook voor onze directe omgeving.
We hebben niet tot een bepaalde week gewacht om het mensen te vertellen want we hebben ons verdriet met mensen gedeeld dan nu ook de vreugde dachten we.
Het was niet dat we het iedereen meteen gingen vertellen maar wel bepaalde directe mensen om ons heen.

Goede vrienden van ons gingen trouwen en wij mochten/moesten helpen met het voorbereiden van de bruiloft omdat de ceremoniemeester het overzicht was verloren en licht overspannen oogde.
Een mooie plechtigheid met kleine groep mensen in een ruimte die net te klein was maar daardoor ook weer heel bijzonder aanvoelde in positieve zin.
Na de plechtigheid snel naar de volgende locatie voor een happie en een drankje.
Daar aangekomen genieten we van al het heerlijke eten tot een bepaald moment.
Als mijn vriendin lijkwit van het toilet komt en me aankijkt met tranen in haar ogen terwijl ze zegt dat we moeten gaan. WE MOETEN NU GAAN ZEGT ze tegen me. Ik vraag geen verdere uitleg en excuseer ons aan alle aanwezige.
Buiten aangekomen verteld mijn vriendin dat er bloed zat bij het plassen en dat het niet goed voelt.