Snottie 20 De operatie

De operatie

Eindelijk is daar dan de oproep van het ziekenhuis. Het is iets waar je naar uit hebben gekeken en nu het er is moet ik je eerlijk bekeken dat ik er ook weer erg tegen op zie. Je bent geborgen met een kleine afwijking en op je eerste dag op deze wereld ons verteld dat je er aan geopereerd kon worden. Nu zijn we ruim 3 maanden verder en hebben de brief binnen gekregen met je uitnodiging.
Volgens je arts is het geen ingewikkelde ingreep en moeten wij als ouders ons niet te veel zorgen maken maar toch besef ik mij opeens hoe klein je nog bent. Hoe kwetsbaar je nog bent en hoe kwetsbaar je mij maakt. Jij hebt mij echt veranderd en door jou ben ik een anders mens geworden. Ik weet dat je een heel sterk ventje bent en weet dat je dit ook wel weer zal doorstaan. Goed voorbereid gaan we richting het ziekenhuis en daar aangekomen voelt het vreemd want deze keer blijven we weer een paar dagen net als toen te net geboren was. Alleen deze keer is het anders want na je operatie zal je door het leven gaan als je een normale jongen met geen fysieke beperkingen meer en niemand zal zie dat er ooit iets mis was aan jou.

Alles is bijna het zelfde en toch is alles ook weer anders. Jij ligt in het zelfde bed maar deze keer ben je al een stuk groter en vul je het bed aardig op. Ook deze keer slaap ik weer bij je op de kamer terwijl je moeder deze keer weer in het Ronald Mac Donald huis blijft slapen. Je vader kan immers beter tegen gebroken nachten en valt volgens je moeder gemakkelijker in slaap. Er komt nog een soort van maatschappelijk hulp langs die aangeeft mee te willen gaan naar de OK voor begeleiding van of je moeder of mij. Een van ons mag met jou mee richting de OK en blijft bij je tot je weg bent gezakt door de verdoving. De maatschappelijk hulp is een soort van hippie waar ik mij niet verbonden mee voel en ik wel van mening ben dat ik geen ondersteuning nodig heb. Door middel van beelden op haar IPad die we niet kunnen zien omdat ze het meer aan haar zelf toon dan aan ons weten we een beetje wat ons te wachten staat. Je arts had ons al verteld dat er een grote groep mensen zijn in de OK.
Gelukkige mag je eerst nog een nacht met ons mee en slapen we allemaal 1 nachtje in het Ronald Mac Donald huis. Helaas voor ons wil je maar niet in slaap komen en besluit ik maar een rondje met je te gaan lopen in de omgeving. Ook om je moeder wat rust te geven maar ook vooral in de hoop dat je in slaap valt. Op het moment dat in de moed bijna heb opgegeven en we bijna terug zijn bij de kamer hoor ik je opeens zachtjes slapen.

We zijn vroeg wakker en deze keer is dat niet erg want we moeten op tijd bij het ziekenhuis zijn voor je operatie. Ondanks dat het een korte wandeling is wil je moeder al op tijd naar je kamer en ik kan haar geen ongelijk geven. Daar kunnen we immers ook prima de klok weg kijken voor dat ze komen halen. Het duurt niet lang of de eerste artsen komen al binnen voor een eerste checks en gaan het een en ander met je ondernemen want je krijgt een infuus in je handje. Een deel van de artsen komt nog even langs om wat dingen door te bespreken en je chirurg komt nog even extra bij je langs. Niet lang daarna krijgen we de mededeling dat we naar de OK mogen en we rijden bij heel het ziekenhuis door. Uiteindelijk komen we in een zaal waar ik mij moet gaan omkleden in een OK overal en moeten we weer wachten. Ik praat nog wat met je en jij vind het allemaal best wat er gebeurd. Je bent helemaal weg van de knuffel die je gisteren heb gekregen van het ziekenhuis. Het is je nieuwe vriend.

We hoeven niet lang te wachten en via verschillende smalle padden komen we aan bij de OK. Het is precies zoals in de films en series die ik ken want tot vandaag was ik ook nog nooit op een OK geweest. Ik krijg een plekje toegewezen naast je en een lieve zuster legt me alles uit wat ze met je doen. In de tussen tijd lopen er steeds meer mensen naar binnen en vormen een kring rond jou bedje. Dit had de chirurg ook al uitgelegd want voordat de operatie plaats vind word alles nog even door besproken en kan iedereen vragen stellen. Vreemd genoeg worden we ook nog even voorstelt aan iedereen wat vooral een beetje ongemakkelijk aanvoelt. Gelukkig worden er weinig vragen gesteld en is voor iedereen alles duidelijk. Het grappige is dat terwijl iedereen in een kring om je heen staat volgt jou hoofd telkens de persoon die aan het woord is. Dit zijn verschillende mensen waardoor jou hoofdje heen en weer blijft gaan. Je probeert echt het gesprek te volgen terwijl zelfs voor mij het een gesprek is waar ik niks van begrijp met alle ziekenhuistermen.
Je krijgt via je infuus de narcose en langzaam zie ik je weg zakken net alsof je slaapt.