Snottie 6

Lieve Snottie,

De eerste paar keren kijk ik goed mee met de zuster maar al snel moet ik je voor het eerste verschonen en oh van vind ik dat eng. Je bent nog zo kleine en kwetsbaar maar wil vooral geen fouten maken. In het begin is vooral nog erg ontwenning bij je maar al snel krijg ik er een soort van handigheidje in. Al snel heb ik door dat je wel tegen een stootje kan en dat jij je goed aan de afspraak hou die wij onderling hebben afgesproken met elkaar. Jij gaat het mij niet moeilijk maken met verschonen en zorgen dat ik zo een filmpje word waarvan we er tegenwoordig duizenden van zien op het internet. Zo een vader die helemaal onder gepoept worden of geplast terwijl vaders druk bezig is met het verschonen van kind lief.
De dagen bestaan een beetje uit mensen foto’s sturen van jou met daarbij een passende update van de vooruit gang en vertellen op welke onderzoeken we weer zitten te wachten. Ik ga met elk onderzoek mee omdat je moeder nog op bed ligt omdat ze nog wat slap op de benen is. Gek genoeg is ze wel ontslagen uit het ziekenhuis maar alleen los lopen naar de toilet gaat soms nog erg moeizaam omdat je moeder vergeet wat er met haar is gebeurd. Dat je daar dan ook rustig van moet gaan herstellen.
Bij elke nieuwe kennismaking in het ziekenhuis word ons verteld hoe mooi je wel niet bent en dat maakt ons heel trots. Ik zeg regelmatig tegen je moeder min plus min is plus. In de middag heb kunnen we lekker samen genieten van elkaar maar ook van je allereerste Formule 1 race. Ondanks weinig slaap weet ik wakker te blijven en krijg ik alles mee van de race. Ik praat de zuster nog een beetje bij zodat die vanavond als ze thuis komt indruk kan maken op haar vriend die net als mij groot Formule 1 fan is.

Maandag en dinsdag bestaan vooral uit op wachten tot we weer opgehaald worden voor een onderzoeker. Keer op keer mag ik weer met jou mee samen met een van de zusters. Telkens als we door het ziekenhuis lopen en we andere mensen tegenkomen zeggen ze dat je nog heel klein bent. Ouders vertellen dan hun kinderen dat je vast nog niet zo oud bent en dan bij mij bevestiging zoeken of dit klopt. Daar geef ik dan meteen antwoord op dat je nog maar een paar dagen oud bent. Al voelt dat voor je moeder en mij inmiddels al weer veel langer als je ziet wat we hebben meegemaakt de afgelopen dagen.
Elke ochtend komende artsen even langs in je kamer en werpen even een blik op jou. Ze bespreken de dag samen met ons door en vertellen mij dat ik straks weer gehaald word voor een kort overleg.
In spanning zitten we niet echt want hebben er alle vertrouwen in dat alle onderzoeken goed zullen uitpakken. We zien het als een soort van AKP voor jou waarbij ze je nog even van top tot teen nakijken en dat vinden we helemaal prima. Dagelijks krijgen we nu bericht van de uitslagen van de onderzoeken en zoals ons gevoel al voorspelde alles is goed.

Opeens gaat het snel en krijgen we officieus te horen dat er een kans bestaat dat we vrijdag naar huis mogen en misschien zelfs wel donderdag.
Ons hart maakt een sprongetje eindelijke naar huis maar ook meteen komt de onzekerheid om de hoek we gaan naar huis.
Je behandeld arts is zeer tevreden en stelt voor dat we een afspraak gaan inplannen voor controle. Niet lang erna krijgen we het nieuws te horen dat we morgen naar huis mogen in de loop van de dag.
Ik breng iedereen op de hoogte dat we naar huis mogen. Die nacht slaap ik slecht want we gaan naar huis. Zoveel twijfels en zorgen houden mij bezig.
Op naar weer een nieuwe fase. HELP!!!!
27 okt 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Papavan
Papavan, man, 36 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende