Snottie 8

Lieve Snottie,

Ik mag jou dragen en het voelt heel bijzonder want ik neem je mee naar het huisje van papa. Het huisje waar papa en mama nog wonen en waar jij je eerste levens jaren zal aan doorbrengen. Ik glunder als ik naar je kijk en voel me heel trots. De kraamhulp staat al op ons te wachten want doordat we bijna een week in het ziekenhuis hebben gezeten komt ze nog maar een paar dagen.
Bij binnenkomst moet ik je wel wakker maken want door de autorit ben je in slaap gevallen. Toch wil ik je meteen laten kennis maken met he harige broer die op bank in de huiskamer zit naar ons te mauwen. Hij zal ons vast gemist hebben en wij hem ook natuurlijk. Meteen komt Poekie op ons afgelopen en na even ruiken draait hij zich weer om want hij moet eten hebben.
Al snel kom ik er achter dat alles wat we in het ziekenhuis geleerd hebben fout is geweest en veel dingen moet ik opnieuw/anders aanleren. Het gaat mij goed af tot mijn eigen verbazing net als de borstvoeding bij je moeder. Soms voelt het nog wat onwennig maar we lijken een soort van ritme ontdekt te hebben.

We sturen veel mensen foto’s van je thuiskomst en delen het nieuws dat alles goed met ons gaat. Alleen Opa mag even langskomen voor een ontmoeting want het is immers al avond en het is een intensieve dag geweest.
Die kans laat hij niet aan zich voorbij schieten en voor we het weten staat hij bij ons aan de deur. Ondanks dat je zijn 3de kleinkind bent ben jij bijzonder want je bent deels vernoemt naar opa. Met een stevige hand begroet ik hem bij binnenkomst en hij loopt door naar de huiskamer waar je zit met mama. Die begroet hij maar al snel heeft hij alleen nog oog voor jouw en hij blijft even dicht bij jullie staan.
Pas als ik koffie en beschuit met muisjes aanbied gaat hij zitten op de andere bank. Hij zit nog niet of we vragen hem of hij je even wilt vast houden. Met een trotse blik krijg ik te horen natuurlijk wil ik dat (ja stomme vraag natuurlijk). Ik pak je op bij je moeder vandaan en ik geef je aan opa. Ik zie je opa heel kleine worden en dat terwijl hij een grote stoere man is maar met jou in de armen blijft daar maar weinig van over. Ik geniet hier van maar ik kan niet ontkennen dat het mij ook heel veel pijn doet. Je hebt immers nog een opa waar je naar bent vernoemt maar aan hem zal ik je nooit kunnen geven. Het maakt mij heel verdrietig want ik had zo graag dit bijzondere moment ook met hem willen delen maar het is ons niet gegund.

Ik verberg mijn verdriet zoveel mogelijk en probeer me bezig te houden met het verzorgen van de koffie en thee. Na een tijd mompelt je opa iets over zijn koffie en ik begrijp de hint dat ik je even moet overnemen zodat hij zijn koffie kan drinken.
Met jou heb ik meteen een tolk voor het soms onverstaanbaar dialect van je opa, oom en je moeder want het deels binnensmonds praten dialect is voor mij nog steeds niet te volgen soms. Het bezoek van opa is niet lang want die ziet aan ons dat we moe zijn. Hij geeft aan dat hij morgen weer langs komt met zijn vriendin.
De kraamhulp gaat pas laat weg en verteld ons dat ze morgenochtend ons weer komt helpen met het opstarten. Het is een hele lieve vrouw die naast alle zorg ook een luisterend oor bied voor je moeder.

In de nacht ga ik er netjes uit voor de fles en in die tussentijd krijg je de borst van je moeder. Op het moment dat ik je de fles mag geven is je moeder aan het kolven.
Gelukkig slaap je snel weer zodra ik je weer helemaal ingewikkeld als een burrito in je bed leg.
Ook al zijn je moeder en ik erg moe we worden gedurende de nacht een aantal keer wakker. Je moeder vertelde me later dat ze dan even bij je moest kijken.