De Adoptie - Een maand thuis

Zo, we zijn inmiddels al weer een maand thuis. Tijd om weer eens een update te schrijven leek me zo. Waar zal ik eens beginnen, er is zoveel te vertellen. Ok, laten we beginnen met Robin zelf. Hij heeft een kleine metamorfose doorgemaakt in de maand dat hij thuis is. Als ik vergelijk hoe hij een maand geleden zijn eerste voetstappen op Nederlandse bodem zette met hoe hij nu is dan is dat een wereld van verschil. Het zit met name in zijn karakter dat nu tot uiting komt en zijn gedrag. Robin is een enorm vrolijk mannetje dat bijna altijd vrolijk is. Hij huilt zelden meer, wat dat betreft het complete tegenovergestelde van de eerste tijd in China. Driftbuien heeft hij niet meer. Het gedrag waarbij hij zichzelf ter aarde stort en gaat gillen op de grond als hij even zijn zin niet krijgt of als hij aandacht wil is compleet verdwenen. In plaats daarvan roept hij ons als hij aandacht wil (nog niet als "papa" en "mama" maar mee zoiets als "heejaa" ) Hij kan ook lekker rustig even zelf spelen maar komt dan wel regelmatig naar je toe om een knuffel of omdat ie even lekker gek wil doen. Het is een echte kleine clown. Hoe gekker hoe beter. Wat hij bijvoorbeeld geweldig vindt is vliegtuigje spelen waarbij ik hem door de kamer vlieg, of schommelen op je arm. Hij vindt het ook prachtig als je moet niezen. Dan gaat ie zitten lachen en doet je dan na. "Haa" doet hij dan en maakt een niesbeweging met zijn hoofd. Uiteraard vergezeld door een prachtige glimlach op zijn gezicht en twee glinsterende pretoogjes.
Als Robin heel soms verdrietig is, of als hij bijvoorbeeld ongeduldig wordt ergens is er een simpele remedie. We kennen hem allemaal. "Klap eens in je handjes, ..." Juist ja. Hij kan er geen genoeg van krijgen, en hij kan hem zelf ook al mee doen. Liever nog pakt hij je duimen of pinken vast en gaat dan met mijn of Patries haar handen klappen. Vol verwachting zit hij als te wachten op het "boze bolletje". Dan gooit hij zijn hoofd tussen je handen en begint al te schateren terwijl we hem over zijn bolletje kriebelen. Echt geweldig om te zien. Oh ja, en dansen vindt hij helemaal. We staan regelmatig met zijn drieën (Ramon, Robin en ik) te dansen in de kamer. Hij vindt het helemaal leuk en doet lekker uitbundig mee.
Ook op andere vlakken zien we trouwens verbeteringen in zijn gedrag. Hij accepteert het nu als je "Nee" zegt, waar hij een maand geleden dan nog in de stress zou schieten en weer zou gaan liggen gillen. Het lijkt erop dat er nog nooit iemand boos is geweest op hem, want hij weet zich er soms niet echt raad mee. Hij gaat ook niet huilen maar soms juist lachen. Of hij blijft als bevroren staan en draait enkel zijn ogen in zijn oogkassen, zonder zijn hoofd te bewegen. Hij heeft een hele kenmerkende blik als hij dan helemaal in zijn ooghoeken kijkt. Voor ons altijd even een momentje om je lachen te onderdrukken bij het zien van zo een 'freeze'. Hij kan zo gerust een minuut blijven staan of zitten. En dan gaat hij terug naar iets wat hij kent. Even gek doen, of zwaaien (iets wat ie graag naar iedereen doet, overal waar hij komt. Overal krijgt hij mensen aan het lachen en aan het zwaaien). Dan worden ze altijd vrolijk denkt hij dan vast. Maar, ondanks dat hij er nog niet bekend mee is, boeken we zeker voortgang. Het gooien wat in het begin heel erg was is sterk afgenomen. Hij weet inmiddels wat geven is en ook neerleggen gaat steeds beter. Ook na het drinken van zijn fles krijg je deze gewoon netjes aangereikt in je handen. Dat was zelfs twee weken geleden nog niet zo. Als je zo terug kijkt veranderen dingen best heel snel.

Ook Ramon is inmiddels helemaal gewend aan het grote broer zijn. Hij is echt een voorbeeldige grote broer. Hij is apetrots. Steeds als mensen die we kennen hem voor het eerst zien (bijvoorbeeld bij de supermarkt, of op straat) dan gaat hij helemaal glunderen en gaat hij Robin knuffelen en geeft hij hem een kus. Hij helpt ook graag mee. "Papa, mag ik hem zijn fles geven? Mama, mag ik hem zijn toetje geven? Zie je nou dat hij zijn fles wel wilde..." Hij helpt Robin over de drempel bij de deur, laat hem zien hoe dingen werken, maar is ook voor ons heel behulpzaam. Als ik in de keuken sta en ik zie Robin op iets aflopen. Dan kan ik Ramon opdracht geven even iets weg te pakken, of even iets voor me te doen.
Het samen spelen gaat redelijk goed. Laten we zo zeggen dat het niet minder goed gaat dan het in elk ander gezin zal gaan. Er wordt hier en daar nog wel eens wat afgepakt onder het mom van "nee Robin, daar was ik mee aan het spelen" of "die wilde ik hebben", maar dat hoort gewoon bij het standaard gezinsleven.
Robin heeft ook een soort eigen woord voor Ramon. Hij roept steeds hetzelfde als hij Ramon zoekt of ziet. Het klinkt een beetje als "Anja". Op zijn eigen naam reageert hij inmiddels ook trouwens prima.
Op dinsdagen gaat Ramon naar de BSO, ook terwijl ik thuis ben. Zo heeft Ramon even lekker afleiding en de kans om met andere kinderen te spelen, en Robin heeft even weer wat meer aandacht (al gaat het boven verwachting goed hoor met aandacht delen). Als ik Ramon dan in de middag ga halen, haal ik hem bijtijds, en krioelt het nog van de kinderen op de groep. Robin is altijd een bezienswaardigheid. De kinderen tussen de 4 en de 10 jaar oud vinden het allemaal erg interessant. Ze zijn allemaal erg nieuwsgierig naar Robin zijn oortje.
"Wat is er met zijn oortje gebeurd? Hoe komt dat? Wanneer komt het weer terug? Denkt ie nu de hele tijd waar is mijn andere oortje?" Ze vinden het een beetje vreemd, maar als hun vragen beantwoord zijn vinden ze het ook wel ok. Het is op dit soort momenten ook geweldig mooi om te zien hoe Ramon optreedt als zijn grote broer. Zodra we de groep op komen lopen en hij ons ziet vliegt hij me in de armen en krijgt Robin een dikke knuffel en een kus. Er verzamelt zich dan een grote groep nieuwsgierige kinderen om ons heen en Ramon zegt dan heel trots "Ja, dit is gewoon mijn broertje". Sommige vragen laat ik Ramon ook beantwoorden. We hebben hem natuurlijk veelvuldig verteld waarom Robin geen oortje heeft. Ramon vertelt zijn groepsgenootjes dan "Ja er is iets niet goed gegaan toen die in de buik van zijn mama zat". Echt prachtig om te zien hoe hij de rol van grote broer vervult.

Het slapen gaat ook heel erg goed. Beter dan we hadden durven hopen. Dit ging in China al heel goed, en dat is hier zo gebleven. Het feit dat hij is opgegroeid in het tehuis heeft voor ons ook wel zo wat voordeeltjes. Als hij rond zeven uur wakker wordt, kun je gerust tot half acht blijven liggen. Dat vindt hij geen enkel probleem. Hij brabbelt zachtjes tegen zichzelf en wordt altijd vrolijk wakker. "Papa, ik hoor Robin", hoor ik dan uit Ramon zijn kamer komen. "Ik ga bij hem kijken, Ok?" Als de deur dan open gaat, gaat Robin in zijn slaapzak staan met een grote lach op zijn gezicht en lacht hij de dag tegemoet. Soms gaat hij gelijk gek staan doen in zijn bedje, en laten Ramon en ik ons lekker meeslepen om even lekker mee te doen. Wat een geweldige manier om wakker te worden toch?

We hebben ook voor het eerst geprobeerd of hij buitenshuis wil slapen. De opa's en oma's zijn al wel in beeld en komen ook wel op bezoek, en omgekeerd gaan wij daar op bezoek. Immers, binnenkort komt Patries haar moeder weer oppassen op de vrijdagen, als het werkende leven weer gaat beginnen. Dan is het wel zo handig als ze elkaar een paar keer goed hebben meegemaakt en aan elkaar gewend zijn. Het gaat eigenlijk heel voorspoedig. Ze reageren allemaal goed op elkaar. Ik heb bij Patries haar ouders Robin naar bed gedaan en dat ging zonder problemen. Ook als ik even een paar minuten uit beeld was dan was dat geen enkel probleem. Robin is een echte kleine onderzoeker en kan zich dus prima zelf vermaken. (onder toeziend oog uiteraard, want alles, echt alles is interessant).

We hebben afgelopen tijd ook veel nieuwe dingen gedaan. Even een kleine greep uit de ervaringen die hij afgelopen tijd heeft opgedaan, uiteenlopend alledaagse dingen tot vakantie pleziertjes. Neem bijvoorbeeld tanden poetsen. Hij had geen flauw benul wat hij er mee moest doen, anders dan met de achterkant tegen de muren trommelen. Inmiddels poetsen we netjes twee keer per dag zijn tandjes. De tandpasta smaakt hem alleen nog iets te goed zeg maar. Na de eerste twee tandjes te hebben gepoetst is je tandpasta verdwenen...
Met zijn allen op de fiets vindt hij ook heerlijk. Lekker in zijn stoeltje voorop, zodat hij alles goed kan zien. Hij zit lekker om zich heen te kijken en regelmatig naar mensen te zwaaien.
Maar ook bijvoorbeeld zwemmen hebben we met hem gedaan. Twee keer inmiddels al. Hij vindt het heerlijk om lekker in zijn band in het wat er te drijven, lekker te spetteren, door de stroomversnelling, enzovoorts. Vanaf volgende week ga ik met hem peuterzwemmen, zoals ik dat met Ramon ook altijd heb gedaan. Ik ben benieuwd of hij dat wat vindt.
Verder hebben we nog een bezoekje aan de geitenboerderij gepleegd, zijn we een dagje langs de camping geweest en zijn we met zijn viertjes naar attractiepark Drievliet geweest. Heerlijk rustig zat hij in de wagen om zich heen te kijken, maar slapen deed hij echt niet. Waar hij normaal om 1 uur gaat slapen, was hij die dag gewoon vrolijk wakker tot aan het moment dat we het park om half vier verlieten. Ideaal!

Wat ook veel nieuwe dingen met zich mee brengt is het eten. We zijn er inmiddels achter dat het heel gebruikelijk is in de tehuizen om kinderen tot 2 jaar gepureerd eten te geven. Geen wonder dus dat hij wat moet wennen aan het vaste eten. Even terug halen hoe het met eten zat in China. Hij was erg gefocust op eten en was altijd maar bezig met het verkrijgen van meer eten, meer drinken, eten naar binnen schrokken... Juist, dat is inmiddels sterk verbeterd. Het is nog niet helemaal weg, maar wel verbeterd. Hij is niet meer de hele dag op zoek naar eten. Ook is hij kieskeuriger geworden qua eten, en laat hij ook bepaalde dingen staan. Hij probeert wel alles, dat is iets wat mij als hobby kok erg vreugd doet. Inmiddels eet hij gewoon brood met Hollands zoet en hartig beleg (ja ook het plakje worst bij de slager pakt hij graag aan) Er worden geen noedels of bapao broodjes meer gegeten tussen de middag. Wat we wel bij de lunch nog doen is een potje gepureerde groenten. Bij het avondeten eet hij goed van vlees / vis, rijst / pasta / aardappel / mie / enz., maar nog niet echt van zijn groenten. Hij draait hier vaak echt zijn hoofd voor weg. Om er toch voor te zorgen dat hij genoeg vitaminen binnen krijgt, geven we hem dus de gepureerde groenten. (oh ja, want fruit eet hij ook niet in vaste vorm). Hij hapt deze achter elkaar weg, dus de smaak is niet het probleem, maar meer de textuur. Inmiddels zijn er wel een paar groenten die we naar binnen krijgen bij hem. Als het klein gesneden is en veelal de groenten die wat zachter zijn. De pompoen, wortel en dergelijke die een uur in de stoofschotel hebben mee gegaard gaan zo naar binnen. Kortom er zit vooruitgang in.

Morgen moet ik naar het consultatiebureau met hem. Eens kijken of al dat afwisselende eten en die vitaminen zijn werk hebben gedaan. Uit de adoptiescreening die we hebben laten doen kwam naar voren dat hij best wat zwaarder mocht zijn. Ook was hij voor Chinese begrippen nog wat aan de kleine kant, met zijn 80 cm. Verder hebben we een verwijzing naar de fysio gekregen (zijn ene been is veel sterker dan de ander. Dat merk je met traplopen. Hij doet altijd zijn rechterbeen eerst. Draai je het om, dan komt ie niet omhoog). En volgende week hebben we een eerste afspraak bij het Erasmus MC in Rotterdam. Een gehoortest is het eerste punt van actie. We zijn heel benieuwd naar de resultaten. We merken eigenlijk amper dat hij een gehoorbeperking heeft.

Nou er is vast nog heel veel meer te vertellen, maar dit leek me toch een aardige update van het wel en wee van Robin en van ons als gezin.