Adoptiereis China - De vindplaats

De vindplaats

Vandaag schrik ik om half negen wakker. Ik ben de eerste die wakker word. Om half 10 hebben we al een afspraak met Angela. Dat wordt opschieten dus. Gauw maken we de kinderen wakker. We slaan de fles voor Robin even over, aangezien we toch gelijk aan het ontbijt gaan. Robin wordt lekker vrolijk wakker.

Als ik op bed zit met Robin zijn sokken klaar, steek ik mijn armen uit naar hem. Hij draait zich om en loopt naar achteren, zodat ik hem op schoot kan nemen. Dit deed hij gisteren voor het eerst. Het is mooi om te zien hoe de hechting de eerste dagen verloopt. Iedere dag zien we nieuwe dingen en zien we gedrag veranderen. We begrijpen elkaar steeds beter en hij begint zich wat meer op zijn gemak te voelen. Zijn aandachttrekkerij door op de grond te gaan liggen huilen wordt steeds minder en minder lang. Vandaag heeft hij het volgens mij niet eens meer gedaan. Dat gaat dus de goede kant op. Hij begint door te krijgen dat hij krijgt wat hij nodig heeft, en dat hij daarvoor niet op de grond hoeft te gaan liggen huilen. Dat dat juist averechts werkt, merkt hij ook al, want als hij gaat liggen zit hij binnen de kortste keren weer rechtop en is zijn huilen gestopt.

Patries loopt alvast vooruit naar het ontbijt met de kinderen terwijl ik de laatste dingen in de rugzak doe. We hebben om half 10 met Angela afgesproken. We gaan de vindplaats van Robin bezoeken. Na het ontbijt zoeken we een taxi. Het is in China tegen de regels om met 6 personen in een taxi te zitten. Er staat een flinke boete op, dus we hopen op een taxi die ons wil meenemen. We hebben vrij snel een taxi die ons wel mee wil nemen. Ik spreek met Ramon af dat zodra we een politie auto zien, hij moet bukken totdat we er voorbij zijn. Het is best een aardig lange rit.

Dan komen we aan bij het station. We zetten Robin in de draagzak en ik neem hem op mijn rug. Vrolijk begint hij te brabbelen. Het is ontzettend druk bij het station en Angela legt ons het een ander uit over hoe zij denkt dat het gegaan is. Het is erg bijzonder om hier te zijn. We weten niet exact waar hij gevonden is, maar in welk gedeelte. Het gaat erom dat we het gevoel kunnen inbeelden, we de sfeer kunnen proeven en ons kunnen voorstellen wat er is gebeurd. De exacte plek is minder van belang voor ons.
Overal zitten en liggen mensen op straat. Ze hebben hun hele hebben en houden bij zich in enkele zakken. Kleine kinderen zitten op stukjes karton op de grond. Velen van hen hebben niet eens schoenen aan. Deze mensen hebben een zwaar leven, dat is gelijk duidelijk. Robin is waarschijnlijk van ouders afkomstig die een soortgelijk bestaan hebben.
Binnen in de hal praten we met Angela over hoe het zou kunnen zijn gegaan. In deze drukte, waar iedereen met zijn eigen reis bezig is, zou niemand het merken als er een kind achter gelaten wordt. De eerste minuten zou niemand het merken. Pas na enkele minuten zou iemand opmerken dat hij alleen is. Het beeld dat een klein pasgeboren baby’tje hier hulpeloos alleen ligt, verlaten door zijn ouders doet me ontzettend pijn. Terwijl ik dit schrijf zit ik ook met tranen in mijn ogen. Met de sfeer om ons heen en het leven hier rond het station begint zich een beeld te vormen hoe het moet zijn geweest. Vermoedelijk zijn zijn ouders naar Beijing gekomen omdat de ziekenhuizen hier beter zijn. Wanneer ze geen hulp kunnen krijgen zijn we wanhopig geweest. Niet in staat om dit kind een goed leven te geven en hem de zorg te geven die hij nodig zou hebben, hebben ze de ultieme wanhoopsdaad begaan. Ze waren hierop voorbereid want ze hebben een dekentje voor hem meegebracht en hem in dit dekentje gewikkeld achter gelaten op het station. Hieruit spreekt voor mij ook wel dat ze hem lief hadden. Wat een vreselijk moment moet dat zijn geweest. Wat een ongelofelijke wanhoop moeten ze gevoeld hebben om hun kind zo achter te laten. En wat een intens verdriet moeten ze hebben doorstaan. Wanhoop en verdriet enerzijds en anderzijds de hoop dat iemand zich over hun zoon zou ontfermen en hem een beter leven zou kunnen geven. Gelukkig heeft dat voor hem goed uitgepakt, maar het idee dat er nog zovelen zijn die nooit een gezonde gezinssituatie zullen krijgen is daarbij wel weer een hartverscheurende gedachte.

Nadat hij gevonden is is hij door de stationspolitie naar het ziekenhuis gebracht, zo begrijpen we nu pas van Angela. Dit was in de vertaling van de verklaringen naar het Engels verloren gegaan. Daar is hij twee weken geweest alvorens hij naar het tehuis is gebracht. Angela legt uit dat het wettelijk verplicht is om een Notice of Finding te plaatsen in de krant alvorens een kind kan worden geadopteerd. Het blijkt niets meer te zijn dan een stap in de procedure. Echt zoeken naar zijn ouders is niet gebeurd. Dat is bij vondelingen ook niet gebruikelijk, aangezien hij niet voor niets te vondeling is gelegd. Ze geeft ook aan dat het bericht in een krant is gezet die niemand leest. Het klinkt als iets vergelijkbaars met de Nederlandse Staatscourant, een krant met berichten vanuit de overheid.

Terwijl we daar staan trekken we aardig wat bekijks. Een van de mannen die daar op de grond zat heeft een uitgesproken mening over ons, die hij aan voorbijgangers staat te verkondigen, steeds naar ons wijzend. Wat hij precies bedoeld weten we niet.
We lopen richting het busstation. Als Patricia met Ramon even naar het toilet is komt er een vriendelijke vrouw naar me toe. Ze begint tegen me te praten en Angela vertaalt wat ze zegt. Hij zit erg comfortabel zo op je rug, vertaalt Angela. En ze glimlacht nog even voor ze weer weg loopt.

We vertrekken met de bus naar een tempel hier vlakbij. Robin is nog steeds vrolijk achterin de draagzak, ook al gaan we richting etenstijd. Angela wijst ons vanuit de bus waar we zijn moeten en dan scheiden onze wegen voor vandaag. We stappen uit en lopen eerst even naar een eettentje. Met aanwijzen, handen en voeten bestel ik wat eten. Inmiddels weten we dat Robin ook van dumplings houdt. Dumplings zijn gevulde gestoomde broodjes, beetje vergelijkbaar met bapao. In zijn eentje eet hij 1,5 dumpling op. Ramon moet soms nog wat wennen aan het eten, maar uiteindelijk eet hij er ook lekker van.

We lopen naar de tempel. The White Cloud Temple, zoals op het toegangskaartje staat. Het is niet boeddhistisch, maar is het tempel voor het Taoisme, gebouwd tijdens de Ming Dynastie. Een soort geloof, filosofie, levensovertuiging waarbij niet een God centraal staat. Een echt geloof is het dus ook niet. Het is totaal niet toeristisch en er zijn amper andere mensen. Er zijn wel traditioneel geklede mannen (laten we ze voor het gemak toch even monniken noemen, al zijn ze dat dus niet) in de tempels. Ze zijn inmiddels aardig modern geworden, want in een van de hallen zitten laten twee monniken elkaar iets zien op de tablet. Heel grappig die mix van oud en modern.

Het is bloed heet en weer aardig wat smog vandaag. Het is een vreemde gewaarwording, want de smog werkt als een soort wolkendek. We lopen in de volle zon, maar je voelt de zon niet branden op je huid. De lokale mensen hebben het ook erg warm. Zo lopen er heel wat mannen met hun shirt opgeknoopt, om zo hun ontblote buik wat te luchten.

Na het tempelbezoek lopen we richting de straat voor een taxi. We lopen langs een oud vrouw die bij op een stoeltje onder een parasol zit. Ze roept naar ons. Als we kijken steekt ze haar duim op en komt ze naar ons toe. We verstaan er uiteraard geen woord van. Ze lijkt ons te bedanken voor het feit dat we de zorg voor Robin op ons nemen, want wat ze ook mag zeggen, het gaat haar in ieder geval om de kinderen.
We houden regelen een taxi en rijden richting het hotel terug. Ik voorin, en Patries met Robin op schoot en Ramon ernaast. Het is inmiddels al voorbij bedtijd en Robin valt dan ook bij Patries op schoot in slaap. Een schattig gezicht. We merken dat hij zich steeds meer op zijn gemak gaat voelen en ook de affectie opzoekt. Hij houdt ervan om even lekker geknuffeld te worden en laat ook merken als hij opgepakt wil worden. Inmiddels kan hij ook een high five en begint hij soms te zwaaien, weliswaar met zijn hele onderarm, maar toch.

In het hotel leggen we Robin op bed. Ramon zingt zachtjes een slaapliedje voor hem. Hij is echt heel lief voor hem. Als Robin goed slaapt gaan Patries en Ramon zwemmen. Ik begin alvast met schrijven, want zoals je merkt hebben we vandaag veel meegemaakt. Als Robin na een uurtje weer wakker wordt spelen we met zijn tweetjes. Hij is de hele dag al vrolijk en het is een heerlijk mannetje om zo mee te maken. Met een grote lach afgewisseld met vrolijk gebrabbel wandelt hij door de kamer. Het is wel grappig om te zien. Hij heeft de drang om steeds iets in zijn handen te willen hebben. Soms als hij iets anders moois ziet, dan wisselt hij het in, maar vrijwel altijd heeft hij iets vast. Het kan iets heel simpels zijn. Een plasticje van de eetstokjes, een pakje zakdoeken of een papieren foldertje. Als hij maar iets kan vasthouden, dan is het goed. Dat zal vanzelf wel slijten denk ik.

Wanneer ik samen met Ramon en zijn knuffel speel, krijg ik een kijkje in zijn belevingswereld. Ik ben de papa, en Ramon is de mama van de knuffel. Zijn knuffel (Nyne) laat zich op de grond vallen en begint te huilen. Als ik aan Ramon vraag of ze viel of dat ze dit expres deed, antwoordt hij dat ze dit doet om aandacht te krijgen. Laat maar liggen zegt hij. Ik speel het spel mee. Oh, ze gaat rechtop zitten, roept hij en hij snelt naar haar toe. Alsof je een spiegel voorgehouden krijgt. Hij heeft dus heel goed door wat er allemaal gebeurt en wat we hem vertellen komt ook goed aan, zo blijkt hier wel uit.

Vandaag mag Ramon kiezen wat we gaan eten. PATATJES!!! roept hij luidkeels. Dat wordt dus weer KFC. Jaja, ik weet het, dat is de tweede keer deze week.

Als de kids op bed liggen komt Angela nog even langs. We weten niet zeker of we haar nog zullen zien, dus we geven haar alvast een cadeau dat we voor haar gekocht hadden. Ze pakt het niet uit waar we bij zijn, dat is ook de gewoonte in China.

Morgen hebben we niks op het programma staan, anders dan gezamenlijk ontbijten met de andere familie. Hun opgehaalde zoontje wordt morgen drie, ik word zelf 31 morgen. We gaan bij het ontbijt even in het klein vieren.

Dat is het weer voor vandaag. Een drukke dag weer, vol indrukken en bijzondere gevoelens. Straks weer lekker slapen en hopen dat we morgen weer zo mogen uitslapen.

Foto s:
http://picasaweb.google.com/madenheijer/AdoptiereisChina


(Het uploaden is nog in volle gang, dus wellicht dat nog niet alle foto s er staan op moment van lezen)