Adoptiereis China - Thuiskomst

Een vreemd idee. Als we vanmorgen wakker worden is hebben we de laatste nacht hier in China achter de rug. Als de gordijnen open gaan zien we dat het pijpenstelen regent. Het laatste ontbijt doen we gezamenlijk met de familie Visser. We willen vandaag nog wat souvenirs inkopen. Gezien het schema van Robin lijkt het ons verstandig om een bezoekje aan de zogeheten Pearl Market even tot na het middagdutje uit te stellen. We beginnen alvast met het inpakken van de eerste dingen in de koffers. Vanavond om 21:00 uur moeten we bepakt en bezakt klaar staan in de lobby.

Na de lunch leggen we Robin op bed voor zijn middagdutje. Hij blijkt moe te zijn, want pas twee uur later horen we in de kamer naast ons weer wat gestommel. Vrolijk staat hij in zijn bedje, klaar voor deel twee van de dag. We pakken wat spullen bijeen en gaan op zoek naar de Pearl Market. Dit is de plaats voor het kopen van souvenirs. Dat is het vreemde van Beijing. Zelfs bij de belangrijke topattracties zijn amper souvenirs verkrijgbaar. Ook straatverkopers kom je eigen vrij weinig tegen.
Het is een lange taxirit van drie kwartier. De chauffeur kiest de downtown route. We krijgen een andere kant van Beijing te zien. We rijden door het dure zakencentrum met de dure hotels en autodealershops van Ferrari, Aston Martin en andere dure automerken. Dan, een kwartiertje later stoppen we bij de Pearl Market. Ooit de plek waar met name parels werden verhandeld, maar inmiddels een op luxe artikelen gerichte 'markt' met elektronica, juwelen en souvenirs. Op deze plek, waar het geld rolt, stikt het van de westerlingen. Het is haast beschamend om te zien hoe de westerlingen met tassen vol luxe artikelen en juwelen lopen te slepen. Met de beelden van armoede rond de vindplaats van Robin in het achterhoofd kon het contrast niet groter zijn. Wij houden het ook bij wat leuke souvenirs die ons aan deze prachtige reis zullen herinneren. Het blijft voor ons onwennig, maar we onderhandelen stevig voor een acceptabele prijs.

Gezien de verkeersdrukte van vanmiddag en het feit dat de koffers nog niet gepakt zijn besluiten we niet langer rond te blijven hangen, en een taxi naar het hotel te nemen. Eenmaal aangekomen gaan we gelijk eten in het warenhuis aan de overkant. Voor 5 euro eten we met zijn viertjes heerlijk van deze flinke maaltijd. Na het eten splitsen we op. Patries gaat naar de kamer om de koffers te pakken, en ik ga nog een laatste keer naar de indoorspeeltuin. Op gegeven moment is Robin aan een schone luier toe. Als ik de mevrouw van deze toch echt op kleine kinderen gerichte speeltuin vraag waar ik hem kan verschonen, lijkt het alsof ik de eerste ben die deze vraag stel. Ze kijkt wat rond en schuift dan een stoeltje opzij. Ze wijst naar een speeltafeltje waar normaal gesproken kinderen aan zitten te spelen. In Nederland zou ik denken, dit kun je niet menen, maar tja...
Eenmaal verschoond gaan we verder met spelen. Robin zoekt graag interactie met andere (vreemde) mensen. Met zijn schattige geklap en zijn vrolijke lach en schittering in zijn oogjes krijgt hij iedereen om zijn vingertje gewonden. Een (toevallig ook niet Chinese) moeder en kind zitten bij een soort schommeltje. Robin begint naar haar te klappen en uiteraard krijgt hij reactie. Het jongetje zit uit een bus pringles te eten. Als hij even later weg loopt en de pringles naar zijn moeder op de grond heeft gezet, grijpt Robin zijn kans. Hij loopt weer naar de moeder toe en gaat vrolijk voor haar staan klappen. Hij staat nu naast de bus pringles, die binnen handbereik staat. Hij zwaait vrolijk zijn armpjes langs zijn lichaam, terwijl zijn ogen al afdwalen naar de inhoud van de bus. Nog even lief lachen naar haar en nog een keer klappen. Ja, ze klapt terug. "Dan zal het wel mogen" hoor je hem denken, en hij reikt naar de bus. Daar steek ik toch maar even een stokje voor. Zelfs bedelen voor eten is hem dus niet vreemd.

Inmiddels heeft Patries het grootste deel van de spullen gepakt. We leggen Robin nog even een uurtje te rusten in zijn bedje. Ramon blijft op. Een uurtje later staan we beneden met alle bagage en beide kids wakker. Klaar voor de grote reis. We ontvangen van Linda het paspoort van Robin met het benodigde visum. Met zijn allen de bus en in op naar de luchthaven. Het inchecken en de controles verlopen allemaal soepel. De geplande boardingstijd is om 23:50 uur. Robin is weer lekker in slaap gevallen in de buggy en Ramon begint inmiddels ook behoorlijk vermoeid te raken. Als we in de rij staan horen we dat het langer gaat duren, omdat de schoonmaak nog niet klaar is. Met Ramon stap ik uit de rij en ga ergens rustig op de grond zitten. Hij komt bij me op schoot zitten en valt tegen me aan in slaap. Als het dan met een uur vertraging eindelijk tijd is om te boarden hebben we met zijn tweeën een redelijke uitdaging om naast de twee slapende kinderen, nog 4 stuks bagage mee het vliegtuig in te slepen, en de buggy in te klappen. Ik kan Ramon gelukkig slapende houden, maar Robin is door het uit de buggy tillen helaas wakker geworden.

De vlucht duurt in totaal 9,5 uur. Het begint niet best, want Robin is intens moe. Zijn nachtrust is al drie keer onderbroken. Hij huilt veel en laat zich moeilijk troosten. Afwisselend proberen Patries en ik hem in slaap te sussen. Pas na ruim 3,5 uur lukt het me hem in slaap te krijgen. Met een blouse over onze hoofden heen om de prikkels weg te nemen, neurie ik zachtjes terwijl hij op de stoel ligt. Er komt een einde aan de lange periode van huilbuien en ontroostbare onrust en verdriet.
Ramon heeft van dit alles niets meegekregen en wordt pas na een uur of 5 slapen wakker. Zelf doen we amper een oog dicht. We doezelen korte perioden even weg, maar echt slapen doen we niet.
De laatste twee uur is Robin ook weer wakker, en vlak voor de landing wordt Ramon weer overweldigd door de vermoeidheid. Het duurt een aardig tijdje voor we in de bagagehal zijn en onze bagage hebben gevonden. Als we de deuren door lopen staat er een juichend welkomst comité ons op te wachten om een eerste glimp op te vangen van ons nieuwste gezinslid. Met ballonnen, en een welkom thuis schildering worden we warm onthaald door vrienden en familie. Dat is nog eens thuis komen. Net voordat we de deuren doorliepen is Robin in slaap gevallen in de buggy. We laten hem rustig liggen, terwijl we met zijn allen nog een drankje doen. We waarderen dit onthaal enorm. Het is mooi om te zien dat er zo met ons wordt meegeleefd en dat de vroege aankomsttijd geen beperking is geweest om Robin een warm welkom te heten.

Onze beiden ouders rijden mee naar Alphen, waar ons de volgende verrassing staat te wachten. Het huis en tuin zijn versierd met slingers en ballonnen, en er hangt zelfs een vlag uit (terwijl we nooit een vlaggenstok hadden). De buurvrouw heeft met veel noeste arbeid de tuin helemaal spik en span gemaakt. Een mooi welkomstcadeautje. Binnen staat een hele verzameling kaartjes uitgestald met lieve berichtjes van vrienden, familie en andere bekenden.

Uit de koelkast wordt een heerlijke welkomsttaart gehaald met daarop het welkomstkaartje geprint. We smullen met zijn allen van de taart. Robin laat alles rustig op zich inwerken. Al die nieuwe indrukken moet toch overdonderend zijn voor zo'n klein ventje. Als de ouders vertrokken zijn leggen we Robin in zijn nieuwe bedje. Vermoeid als hij is, is hij zo vertrokken. Ikzelf neem een verfrissende douche en ga ook even liggen. De lange nacht zonder slaap, de urenlange huilbuien en de lange vlucht hebben bij mij ook wel zijn tol geëist. Als ik na een uurtje de wekker weer hoor gaan, kost het erg veel moeite om wakker te worden. Robin is ook net wakker geworden. Hij lijkt prima geslapen te hebben in zijn nieuwe bed.

In de middag gaan we even boodschappen doen, en kopen nieuwe schoenen voor hem. Dan spelen we nog even samen buiten met de bal, iets wat hij erg leuk vindt. Dan ga ik aan het eten beginnen. Afgelopen tijd hebben we veel noedels en rijst op, maar relatief weinig groenten. Vandaag dus gestoomde groenten op het menu. Ik heb expres groenten genomen die we in China ook zijn tegen gekomen in gerechten. Echter, moet Robin er niet veel van hebben. Voor de broccoli, bloemkool en worteltjes trekt hij vooralsnog zijn neus op. Hij schuift zijn bordje weg. Dan niet, het is in ieder geval weer eens wat anders dan het gegil om meer eten zullen we maar zeggen. Na het eten spelen we nog even rustig in de woonkamer en proberen we hem te leren wat geven is (in plaats van alles gooien, proberen we geven en neerleggen met hem te oefenen). Het wordt gelijk duidelijk dat we hier een hele kluif aan gaan hebben, want hij gaat gelijk flink testen. Als we zeggen dat hij niet mag gooien komt er een ondeugende blik op zijn gezicht en gaat hij ons uitdagen. Ik ben benieuwd hoe dit gaat verlopen de komende tijd. Enerzijds moeten we de hechting de tijd en gelegenheid geven, maar anderzijds gaan we niet alles maar goed vinden. Komende tijd moeten we dus op zoek naar de gulden snede zeg maar.

Inmiddels liggen de beide kinderen uitgeteld op bed en ga ik zelf ook een punt achter de avond zetten. Foto's komen ergens komende dagen nog wel online.