Adoptiereis China - Tandjes?

Vandaag weer een dag met een traan en een lach. Robin is erg huilerig vandaag. Hij laat zich daarbij moeilijk troosten. Hij grijpt veel naar zijn mond en zit net als afgelopen dagen veel met zijn vingers in zijn mond. We besluiten eind van de ochtend om te kijken of een pijnstillertje helpt. Gelukkig heeft dat het gewenste effect. Het huilen neemt na af en hij heeft weer wat vrolijke perioden. Ik weet nog wel dat het met Ramon op deze leeftijd al moeilijk was om te achterhalen wat er aan de hand was en waarom hij huilde, en die kende je dan de volle 20 maanden. Robin kennen we vandaag een week, dus dat maakt het nog eens extra moeilijk. Gelukkig hebben we geen moeite om rustig te blijven, ook niet als hij een kwartier achter elkaar hard huilt. We hebben vandaag ook reactie gehad van de specialisten over onze vraag over zijn eetgedrag. Hoewel ze volgens mij niet helemaal hebben begrepen dat hij pas 20 maanden is gaan we wel met hun tips aan de slag. De eerste en direct toepasbare tip is zijn eten te portioneren, en we zullen proberen het eten uit zijn zicht te houden. (en niet te eten als hij niets heeft) Het portioneren zal vast wel weer wat extra huilbuien opleveren maar we zitten er nu toch midden in, dus kom maar op.

Linda (onze gids) komt vanmorgen de papieren ophalen voor het legaliseren van de documenten. Als ik met haar beneden nog een kopie van het paspoort maak, wordt net het paspoort van Robin bezorgd bij de receptie van het hotel. Mooie timing.

Ze hebben voor vandaag 40 graden voorspeld en vandaag is de lucht helder. De zon brandt vandaag echt op je huid, iets wat afgelopen dagen door de smog niet zo sterk voelbaar was. Door de huilbuien van Robin en het warme weer besluiten we toch om wat langer in het comfort van de koele op de kamer te blijven. Als Robin even in de andere kamer bezig is, is het een tijdje te lang stil. Als we gaan kijken wat hij aan het doen is, ligt de badkamer bezaaid met tissues. Klein maar o zo ondeugend...

In de middag gaan we naar een binnenspeeltuin. Dit keer een andere dan degene waar we eerder geweest zijn. Ramon speelt lekker en Patries loopt een beetje met Robin rond. Ze krijgt veel aanspraak van het personeel, die Robin aan het lachen maken en vragen hoe oud hij is. Als Ramon een tijdje bezig is zegt een medewerkster dat we Robin er ook wel bij mogen zetten (zonder te betalen). Het spelen is wel erg leuk, maar ook wel heel prijzig. Je moet per sectie betalen. Als je dus in een andere sectie wilt spelen, ben je weer 4,5 euro kwijt. Tja, ze moeten ergens de 12 dames personeel van betalen terwijl er amper kinderen zijn...

Terug in het hotel krijgt Robin weer een huilbui. Als ik hem na enkele minuten nog niet stil heb gooi ik het over een andere boeg. Ik ga met Robin onder de douche staan, eens kijken hoe hij dat vindt. Zodra we huid op huid contact hebben is hij ineens al rustig. Je kan door zijn reactie merken dat hij dit waarschijnlijk niet eerder heeft gedaan. Eerst voelt hij met zijn handje onder de straal en probeert de druppels te pakken. Beetje bij beetje laat ik de straal verder over hem heen sproeien. Daarna probeert hij steeds, met uitgestoken tong, wat druppels op te vangen. (hopen dat hij niet teveel binnen krijgt, want het is geen drinkwater) Hij geniet ervan. Als hij naar de badrand stapt vraag ik Patries hem af te drogen. Dat hadden we even verkeerd begrepen, want hij barst gelijk weer in huilen uit. Okee, okee, even gevalletje miscommunicatie. Gauw weer even terug dan. Ik zet de stop van het bad dicht en laat het bad vol lopen. Nog even lekker spetteren. Het blijkt een echte waterrat. Niet bang voor water en lekker spetteren. Heerlijk.
Als Patries Robin eruit haalt komt Ramon erin, om ook nog even samen te badderen.

Rond een uur of 5 besluiten we toch weer naar buiten te gaan, nu om te gaan eten.
We lopen aan het eind van de straat een restaurantje binnen. Wederom alleen Chinese tekens op de muur en deze keer helpen mijn picogrammen ook niet. De dame in het restaurant kan me middels mijn pictogrammen nog net duidelijk maken dat ze geen kip hebben maar alleen rund en verder wijst ze naar de Chinese tekens op de muur achter haar. Enige intentie om tot verduidelijking te komen heeft ze niet. Op goed geluk wijzen we 2 regels aan, als ik aangeef er noedels bij te willen begrijpen we elkaar al niet meer. Ze zegt wel wat terug, maar vragend aankijken helpt bij deze mevrouw niet. Als ik wil afrekenen vraagt ze welke noedels ik er bij wil. Dat heb ik toch net duidelijk aangewezen dacht ik zo. Het zal wel aan mij liggen. Dat zal wat worden. Als de borden gebracht worden blijkt het een soort koude noedelsoep te zijn, wel smakelijk maar niet wat we verwachtte. En je raadt het niet, maar het is vegetarisch. Oh ja en die twee verschillende regels aanwijzen hebben tot twee dezelfde gerechten geleid. Heel bijzonder...
Ramon heeft het op de heenweg nog over patat met tomatenketchup en kip van die meneer met dat schort (KFC) maar hij eet uiteindelijk nog lekker mee van mijn noedels. We zitten uit dezelfde kom te slurpen. We lijken net Lady en de Vagebond.
Als Ramon uitgegeten is, zit doet hij wat druppels op de tafel gevallen soep op zijn ellenboog. Als ik vraag wat hij doet antwoordt hij dat zijn ellenboog een beetje droog is. Hihi, echte kleuter logica.
We sluiten op de terugweg maar af met een ijsje. Hier zijn ze nog goedkoper, slechts 1,5 yuan per ijsje (omgerekend ongeveer een kwartje) dit is toch beter te doen dan de bolletjes van Häagen-dazs voor 33 yuan per bolletje.

Terwijl we terug lopen valt Robin in slaap in de buggy. Hij was vanochtend weer om half 7 wakker, samen met Ramon en heeft tussendoor maar een kort slaapje gedaan vanwege zijn tanden (denken wij dus). Dus heel vreemd is het niet.
Als we oversteken heb ik Ramon zijn hand stevig vast. We hebben afgesproken om ervoor te zorgen dat bij het oversteken wij (Patries of ik) altijd aan de kant van het tegemoetkomende verkeer lopen, zodat er altijd iemand voor Ramon loopt. Ze hebben hier namelijk een wat andere interpretatie van de verkeersregels. Afslaande auto's rijden gewoon door (ook al staat het voetgangerslicht op groen, auto's stoppen niet bij zebrapaden en fietsers en scooters lijken helemaal geen enkele verkeersregel te respecteren.
Als ik met Ramon bijna bij de stoep ben komt er nog een scootertje tussen het verkeer gemanoeuvreerd. Aangezien Ramon naast mij loopt stap ik resoluut voor zijn scooter en gebaar hem te stoppen. Het is hier heel normaal dat ze je van je sokken rijden. Het verkeer hier blijft maar een maffe bedoeling.

Terug in het hotel ga ik nog een half uurtje zwemmen met de grote waterrat (Ramon in dit geval, het zijn alledrie waterratjes). Als we terug komen uit het zwembad is het nog steeds bloedheet buiten. Nu Ramon lekker naar bed is, is de rust weer weder gekeerd. Even opladen voor de volgende dag met huilbuien.

http://picasaweb.google.com/madenheijer/AdoptiereisChina