Adoptiereis China - Dagje dierentuin

Dagje dierentuin

Vanmorgen is Ramon weer vroeg wakker. Een half uurtje later rond kwart over zeven wordt ook Robin weer wakker. Hij wordt tot op heden nooit huilend wakker, ook al heeft hij zijn hele pyjama weer nat geplast. We geven hem veel te drinken met deze hitte en hij drinkt dan ook wel veel (hij slaat het maar weinig af). We moeten er toch iets op gaan vinden om dit wat beter onder controle te krijgen, ook omdat hij niet zelf aangeeft dat zijn luier verschoond moet worden. Waarschijnlijk omdat daar vanuit het tehuis geen gehoor aan gegeven werd, en omdat hij wellicht op vaste tijden gecontroleerd werd. We kijken nu eerst even aan of hij na een aantal dagen misschien minder gaat drinken, als hij door krijgt dat hij er gewoon om kan vragen en het dan krijgt. We vermoeden dat het ook nog wel te maken heeft met zijn gedrag dat hij alles op eet en drinkt wat hij krijgt aangereikt. Een soort hamster gedrag zeg maar, dat ongetwijfeld ook voortkomt uit het leven in een tehuis.

Bij het ontbijt ontmoeten komen we de twee alleenstaande vrouwen tegen die qua schema een week later zitten. Zij reizen vandaag beiden door naar de provincies. We kunnen ze nog wat handige tips meegeven en wat handige pictogrammen die we hebben opgesteld om aan te kunnen geven wat je op hoofdlijnen wilt eten.

Robin is vanmorgen in een knuffelbui. Hij wil steeds opgepakt worden. Even knuffelen en dan weer naar de grond. Leuk om te zien dat het contact zo intensiveert.

We gaan vandaag naar de Beijing Zoo, oftewel de dierentuin. Het is behoorlijk druk. Het is immers ook weekend voor de Chinezen. We hebben ons goed voorbereid op de hitte. Met drie liter water, petjes en zonnebrandcrème gaan we op pad. Eerst bezoeken we het Panda verblijf. Het is erg omvangrijk en heeft meerdere verblijven. De pandaberen hebben duidelijk ook last van de 36 graden hitte, aangezien ze er allemaal uitgeteld bij liggen. Als ik een foto wil maken van Ramon bij een van de panda s wordt er door een Chinese moeder weer een kind naast Ramon geposeerd. Ramon heeft er geen zin in dit keer.

We zijn als gezin hier een minstens even grote bezienswaardigheid dan deze schattig ogende pandaberen. Naast onszelf heb ik een ander blank gezin gezien en nog een blanke man. Het begrip westerling is hier dus op zich al zeldzaam. Ik had verwacht veel meer westerse toeristen te zien in Beijing, maar ze zin erg schaars. De blonde haren van Ramon, het 'so cute' jongetje is toch ook erg interessant. Als we daarnaast ook nog eens met een Chinese peuter bij ons hebben dan zijn we toch echt een must see voor de Chinese dierentuin bezoekers. Als kers op de taart heeft Robin natuurlijk ook nog eens een zichtbare afwijking. De gemiddelde tijger zou jaloers worden op de aandacht die wij trekken. Iedereen, maar dan ook iedereen die voorbij loopt bekijkt ons, bekijkt Robin en bekijkt Ramon. Sommigen lopen mee met ons om toch even goed te kijken. Anderen blijven stil staan en kijken achterom en kijken ons na. Wie zijn hier de aapjes zou je je bijna gaan afvragen…

We bezoeken nog de leeuwen, de tijgers, de olifanten, de zebra's en enkele andere beesten. We banen ons hierbij een weg tussen de Chinezen en hun selfie-sticks. Dan, rond half drie, gaan we op zoek naar de uitgang om weer richting hotel te gaan. In tegenstelling tot in Nederland is de dierentuin hier helemaal niet duur. Voor 6 euro waren allemaal binnen. Dan kun je nog eens veroorloven om wat beesten niet te bekijken.

Als we instappen in de taxi laat ik aan de chauffeuse het kaartje van het hotel zien, waarop in het Chinees staat waar ik heen wil. Ze vraagt nog iets aan me, maar ik kan haar al gauw duidelijk maken dat dat hem niet gaat worden. Ze belt even om te vragen hoe ze daar komt en dan gaan we richting het hotel. In het begin rijdt ze best netjes, maar naar verloop van tijd heb ik door dat ze tegen de slaap zit te vechten. Niet echt een lekker idee als je ernaast zit en twee kleine guppen op de achterbank hebt. Ze houdt veel afstand (iets wat hier erg ongebruikelijk is), als er ruimte is rijdt ze langzaam, ze heeft moeite met op haar baan te blijven en ze zit soms even met haar ogen dicht. Ik moet zelfs meerdere keren attenderen dat het verkeer is gaan rijden. Gelukkig rijden ze hier allemaal langzaam, vanwege de continu files. We zijn erg opgelucht als we het hotel in zicht krijgen.

Het is inmiddels kwart voor vier en we leggen beiden kinderen even op bed voor een kort tukkie. (anders valt Ramon straks weer tijdens het eten in slaap). Twintig minuten later lopen ze beiden weer vrolijk rond. Ze hebben er allebei geen zin in. Dan maar op tijd eten en vroeg naar bed vanavond.

Einde van de middag is de familie Visser weer terug, met hun opgehaalde zoontje Bo Wen. We gaan samen een hapje eten. Het is gezellig en leuk te horen hoe de zaken bij hun zijn verlopen. Na het eten komen we weer langs het speelplein waar jong en oud uit de buurt vermaak zoekt. We gaan er nog even spelen met de kinderen. Als ik met Robin op mijn arm loop komt er een jongetje om me heen drentelen, die zijn oor toch maar gek vindt. Hij blijft net zo lang om me heen draaien tot hij het goed kan zien. Dan zegt ie iets in het Chinees wijzend naar zijn oor. Ach, het is een kind zullen we maar zeggen, al hebben de volwassenen hier met de jaren geen greintje gene erbij gekregen.

Robin heeft overdag niet geslapen en heeft dus een lange dag achter de rug. Het naar bed brengen gaat voor het eerst dan ook erg moeilijk. Hij huilt nu na een paar minuten nog steeds. Gelukkig is de moederlijke touch genoeg om hem rustig te krijgen en als hij voor de tweede keer in bed wordt gezet is hij binnen twee minuten stil.
Soms is het nog wat lastig troosten, aangezien hij nog wel wat rusteloos is. Hij kan nog niet de rust vinden om rustig op schoot te blijven zitten of bij je te liggen. (behalve als er eten op tafel staat, dan kan hij een hele tijd stil zitten.) Maar goed, de rust is wedergekeerd. Zo even een verfrissende douche nemen na deze lange warme dag.

Vandaag weer aardig wat foto s gemaakt:
http://picasaweb.google.com/madenheijer/AdoptiereisChina