Adoptiereis China - Rustdagje

Rustdag

Vandaag, na twee drukke, lange en vermoeiende dagen hebben we een rustdag. Dat begint goed, want we mogen tot kwart over 9 uitslapen, nadat we voor Ramon een filmpje op de laptop hebben opgezet! Dan besluiten we Robin maar wakker te maken, om vervolgens aan het ontbijt te gaan. Vandaag heb ik me voorgenomen wat strikter te letten op de hoeveelheid eten die we Robin geven. Na het ontbijt levert dat dan ook het verwachte dramaspel op, als ik aangeef dat hij genoeg heeft gekregen.
Na het ontbijt hebben we met Linda afgesproken. Ze komt nog een keer checken of alles goed gaat. We spreken af dat we morgen om 21:00 uur worden opgehaald om richting de luchthaven te gaan. Het paspoort van Robin neemt ze dan ook gelijk mee.
Robin is vanmorgen erg huilerig. Na de eerste luier krijgen we een vermoeden wat een mogelijke oorzaak is. Hij zal wel wat last van zijn darmpjes hebben. De combinatie van het portioneren van zijn eten en onrustige darmpjes zorgt de hele ochtend voor flink wat huilbuien. Regelmatig ligt hij over de grond te dweilen. Om hem wat te kalmeren neemt Patries Robin mee voor een wandeling, terwijl ik met Ramon in de hotelkamer blijf.

Het ontbijtritueel herhaalt zich bij de lunch. Zodra hij door krijgt dat hij niet meer krijgt begint hij weer te gillen en te hoofdslingeren. Als hij dat doet leggen we hem op de grond neer om hem uit te laten razen, terwijl we hem negeren, wachtend tot hij weer rechtop gaat zitten. Na de lunch leggen we hem weer op bed. Zijn slaapje is echter van korte duur want een half uur later wordt hij huilend wakker. Waarschijnlijk omdat zijn buik wat onrustig is.

In de middag ga ik met Robin naar de supermarkt om voor de rest van het gezin lunch te halen. Als ik terug kom zijn Patricia en Ramon naar het zwembad. Samen spelen we totdat ze weer terug komen van het zwemmen. Omdat het ons niet zo handig lijkt te gaan lunchen, terwijl Robin erbij is en niks krijgt, besluiten we de rollen om te draaien en neem ik Robin dit keer mee voor een lange wandeling door de omgeving. Ik zal eens een kleine situatieschets geven van hoe het er hier uit ziet op straat.
Bij iedere grote kruising staat een huisje van de politie met wat agenten erin. Niet dat het verkeer enigszins geordend raakt door hun aanwezigheid, want ze zitten alleen maar in hun huisje. Geordende chaos zullen we maar zeggen. Hier lijkt het te werken. Het verkeer is een mix van taxi's (ongeveer 1 op de 3 auto's) bussen, scooters (vaak elektrisch) in allerlei soorten en gloednieuwe dure auto's. Er is hier een onaflatende serenade van getoeter, iets wat echt bij de Chinese rijstijl hoort. De auto's zijn hier wel echt een status symbool. Er rijden veel Audi's, Buicks, Mercedessen, BMW's enzovoorts. En ook niet de minste. Iedere Audi hier is minimaal een A4 of A6 en allemaal de verlengde uitvoering. De kleinere modellen zie je hier niet eens rijden. Kortom, het zijn echte pronkstukken voor de Chinezen. Bij de restaurants mogen de eigenaren van de dure auto's deze dan ook graag op de stoep voor het restaurant parkeren.
Overal langs de openbare weg staan mensen in oranje pakjes. De parkeerwachters. Een ding is zeker, parkeren kunnen de meeste Chinezen voor geen meter. In een dubbele plek staan ze nog te steken alsof ze in hartje Amsterdam moeten parkeren.
Verder kom je regelmatig pleintjes tegen met simpele fitnesstoestellen, waar met name de ouderen zichzelf fit houden. Ook zijn er een soort afdakjes waaronder groepjes senioren zitten te kaarten. Soms heel vredig, soms omringd door anderen en onderbouwd met menige woordenwisseling. Ik moet even grinniken als ik langs loop. Wel eerlijk spelen hè jongens...
Het leven hier is heel sociaal. Naast dergelijke pleinen waar jong en oud samen komt, en in harmonie met elkaar de vrije tijd doorbrengt, kom je ook regelmatig de zogeheten Community Service Centers tegen. Een soort wijkcentra zeg maar. Terwijl ik hier rond loop denk ik dat we in Nederland hier nog wel eens jaloers op zouden kunnen zijn. Er zijn geen hangjongeren, nergens heerst een dreigende sfeer, je kunt ook als vrouw hier prima alleen over straat midden in de nacht en er is een hoge sociale controle.
De woningen hier zijn niet om over naar huis te schrijven. Het is een mix van appartemententorens (hoogbouw) en 4 a 5 lagen hoge appartementencomplexen. De gebouwen zijn aan de buitenzijde als ware het parasieten, bekleed door airco units en voor alle ramen zitten een soort metalen kooien. Een balkon hebben ze vaak niet, al steekt de metalen kooi wel wat uit de gevel, waardoor wel een soort openlucht erker ontstaat. Het lijkt erop dat Chinezen wel echte verzamelaars zijn, want menig balkon, om het dan toch maar even zo te noemen, staat tot de nok toe volgestapeld met rotzooi die ze bij de kringloop niet eens aan zouden nemen.
Dan zijn er nog de kleine winkelstraatjes. Een straatje met winkeltjes en eettentjes is hier nooit meer dan twee hoeken van je verwijderd.

Terug op de kamer zet ik Robin bij Patries en Ramon op het bed (wat trouwens ruim 2 meter in beide richtingen is). Zelf ga ik er naast liggen. Nadat hij met een blaadje van Patries heeft zitten bladeren, kruipt hij naar me toe en komt bij me liggen met zijn buik op mijn arm en zijn beentjes wat opgetrokken. Met een duim in zijn mond erbij voelt hij zich helemaal op zijn gemak. Dit is voor het eerst dat hij überhaupt de rust heeft om op het bed te blijven zitten of liggen, en daarnaast nog eens naar me toe kruipt om bij me te komen liggen. Ik denk dat we zeker een kwartier lang zo samen liggen. Weer een stapje in de hechting gezet. Omdat hij in zijn oogjes zit te wrijven en het slaapje van korte duur was, besluiten we hem nog een keer in bed te leggen. Zonder tegenspraak gaat hij slapen. Dit keer is het een drie kwartier powernapje.

Als hij in de middag weer huilbuien heeft en we na alles geprobeerd te hebben hem nog niet stil krijgen, besluiten we om het bad vol te laten lopen. Misschien dat het warme water op zijn buik hem tot rust brengt. Gelukkig heeft dit de beoogde werking, want zodra zijn teentjes het warme water raken houdt hij op met huilen.
Na het warme bad gaan we op zoek naar een hapje eten. Zoals voorgenomen gaan we naar het restaurant dat ons meerdere malen is aangeraden. Ik ben voornemens om peking eend te bestellen, maar ik kan het op de kaart niet vinden. De kaart is uitgebreid en met plaatjes en Engelse benamingen. Het is een wat chiquer restaurant. De Chinezen om ons heen bestellen allemaal een aardige lading eten, en het meeste daarvan gaat ook nog op. Je zou het gezien het postuur van de meesten niet zeggen, maar het zijn best grote eters.
Omdat ik de eend niet kan vinden, ga ik voor het andere gerecht dat ik hier graag nog een keer wilde proberen. Kung Bao Chicken (kip met pinda, prei in een heerlijke saus). Patries bestelt een ander kipgerecht met inktvis en groenten. Patries komt er nog eens achter hoe verwend we in Nederland zijn. We zijn een echt filet-land, en we komen zelden botten in ons eten tegen. Hier zit in vrijwel ieder stukje kip nog botjes. We ervaren dit vaak als onhandig eten, omdat we niet gewend zijn dat er ineens een stuk bot in je mond kan zitten. Ondanks dat, is de smaak super.
In tegenstelling tot het ontbijt en diner geeft Robin zelf aan na een paar happen genoeg te hebben. Als ik de lepel voor hou, knijpt hij zijn oogjes dicht en draait zijn hoofd weg. Geen woorden nodig om dit duidelijk te maken.

Op de terugweg scoren we voor Ramon en Patries nog zo een ontzettend duur waterijsje van een kwartje.
Aangezien we vandaag niet zoveel gedaan hebben, hebben we ook amper foto's gemaakt. Ik heb er toch nog drie weten te scoren, en daarnaast heb ik vanmorgen (bij jullie dus nacht) nog wat foto's van gisteren erbij gezet omdat het internet gisteren niet wilde meewerken.

De foto's staan weer op:
http://picasaweb.google.com/madenheijer/AdoptiereisChina