Adoptiereis China - Dag 4

Dag 4

Vandaag ontmoeten we de andere familie voorlopig voor het laatst bij het ontbijt. Zij vertrekken vandaag naar de provincie waar hun aankomend zoontje zich bevindt. Over een week zullen ze zich weer bij ons voegen. Als het goed is is vandaag het gezin dat een week voor ons is vertrokken weer in ons hotel aangekomen, met adoptiekind.

Omdat we niet weten hoe mobiel we straks met Robin erbij zullen zijn, besluiten we om ook vandaag op pad te gaan om wat van de omgeving te zien. We gaan naar de Lama Temple (Yonghegong). Bepakt en bezakt vertrekken we op zoek naar een taxi. Dit keer zonder enige moeite een taxi kunnen vinden. Voor 6 euro brengt hij ons naar de tempel. Eenmaal binnen de muren nemen we eerst even wat te drinken, want ondanks dat het vandaag wat bewolkt is, moeten we goed opletten dat we genoeg blijven drinken. Net als we het water willen opruimen komt er een Chinees stel naar ons toe met een klein kind. Ze spreken geen woord Engels, net zoals bijna iedere andere Chinees, maar hun intenties zijn duidelijk. Ze willen graag met Ramon op de foto. Ramon moet er even aan wennen en vindt het eigenlijk maar niks. Hij begrijpt niet echt waarom mensen ineens met hem op de foto willen. Uiteindelijk laat hij het toch enigszins toe, en kunnen ze hun foto maken. Chinezen vinden de blonde haren van Ramon interessant en we krijgen meerdere keren per dag te horen dat hij -so cute- is. (ja, dat weten enkele Chinezen er nog net uit te krijgen in het Engels).

We leggen Ramon uit dat hij in de tempels stil moet zijn. De tempels zijn namelijk volop in gebruik en er wordt druk gebeden. Het kost wat moeite, maar uiteindelijk hebben we hem wel kunnen uitleggen waarom dat is. Het scheelt hierbij dat hij tegenwoordig naar een christelijke school gaat, dus dat het begrip bidden ook iets tastbaarder is dan enkele maanden geleden.
Bij de ingang krijgen we wierookstokjes. We nemen zoals het gebruik voorschrijft ieder drie stokjes om het respect aan Buddha te betuigen. Dan gaan we de eerste tempel naar binnen. Ramon gedraagt zich keurig en houdt zich helemaal stil. Even een trots momentje. Het tempelcomplex bestaat uit meerdere tempels, ieder voorzien van Buddha beelden. Klein, groot, kleurrijk, en allerlei verschijningen. Een ding is bij iedere Buddha hetzelfde, en dat is dat hij druk aanbeden wordt door de Chinese bezoekers. Tussen de tempels liggen een soort pleintjes, waar je omringd wordt door de geur van wierook. Naarmate we naar achteren komen worden de Buddha s groter, met als hoogtepunt de 13 meter (4 verdiepingen) hoge Buddha, die uit een stuk hout gesneden is. Indrukwekkend om te zien.

We lopen het complex weer uit en wandelen langs enkele winkeltjes richting een park. Bij de winkeltjes staan bakken voor de deur met schildpadden erin. My guess? Hoofdingrediënt voor een Chinese dinnerparty.
We komen aan bij het park. Het is een netjes aangelegde tuin met grote delen bestraat en een keurig gazon waar je dan ook vooral niet op mag lopen. Dan maar even op de stenen voetballen. Verderop in het park staan een soort fitnesstoestellen en tafeltjes en stoeltjes. We gaan even zitten en aanschouwen hoe de Chinezen het park gebruiken. Het is echt een plek waar ze komen voor sport en ontspanning. Naast ons aan een tafeltje strijken twee oude mannetjes neer met een zak speelstenen en spelen een spel wat op dammen lijkt. Voor ons worden de fitness toestellen druk gebruikt door een aantal oude Chinezen die behoorlijk in vorm zijn. Er wordt zelfs druk geturnd door een oude man op de brug. Hij is op zijn minst achter in de zestig, maar dit doe ik hem echt niet na. Het is net alsof Mister Miyagi uit de Karate Kid films hier in levende lijven rond loopt.

Ook loopt er nog een jong gezinnetje, met een klein kind. We gokken dat dit jongetje ongeveer even oud moet zijn als Robin. Ik probeer me voor te stellen hoe het zal zijn om Robin straks bij ons te hebben. Oh ja, dat is ook echt typisch Chinees, de kleine kinderen hier lopen allemaal in een broek zonder kruis. Wat ze bij ons alleen in de 18+ winkels verkopen is hier alledaagse kleding. Het is hier ook heel normaal om kleine kinderen gewoon in de bosjes of soms in een prullenbak hun behoeften te laten doen. Dat is de eerste paar keren toch wel een wat vreemde gewaarwording, al was ik er van tevoren al wel op gewezen dat dit hier gebruikelijk is. Ik ben benieuwd wat Robin straks aan heeft als we hem maandag gaan halen.

Na de korte rustpauze in het park gaan we op zoek naar een taxi, want Ramon is onderhand toch wel moe geworden. Hopen dat we beter slagen dan gisteren. En gelukkig is dat het geval. De eerste taxi die we zien en aanhouden stopt gelijk. Ik stap in en geef hem het kaartje met het adres. Dan moet hij heel diep nadenken waar hij heen moet. Gelukkig heb ik opgelet op de heenweg en kan ik hem in ieder geval het eerst stuk op weg helpen. Uiteraard met gebaren, want beiden begrijpen we geen woord van wat de ander zegt. Ik pak de kaart erbij en wijs hem aan waar hij moet zijn. Het lijkt er nu in ieder geval op dat het kwartje valt. Voor de zekerheid hou ik de kaart er toch even bij, maar hij weet het nu gelukkig wel te vinden.

Aangekomen bij het hotel haal ik in de Carrefour nog wat hapjes voor het middag en avondeten. Ze verkopen hier veel klaargemaakt eten, en er is werkelijk keuze te over. Zoals je al voelt aankomen neem ik dus ook weer veel te veel mee. We smullen lekker van de Chinese hapjes. Dan nog even langs het zwembad voor een verfrissende duik.

s Avonds wordt er ineens gebeld op de hotelkamer. Het is Angela van Wereldkinderen. Ze is net aangekomen in ons hotel en komt gelijk even langs. Kort maken we even kennis en ze geeft ons de eerste informatie mee. Morgen om 10:00 uur komt ze weer langs om de zaken uitgebreid door te spreken en dan gaan we gezamenlijk winkelen voor spullen voor Robin. Kleding hebben we wel meegenomen, maar dingen als melkpoeder, luiers, etc hebben we niet meegenomen.
Ze vertelt ons ook al dat we maandag al om 6.30 uur moeten vertrekken richting het tehuis. We hebben om 7.30 uur een afspraak en we willen niet te laat komen door het verkeer. Het is hier continu file rijden, dus wat extra tijd inbouwen is een must. Het begint nu echt dichtbij te komen. Op het moment dat ik dit schrijf duurt het nog 46 uur voordat we Robin voor het eerst in levende lijven gaan ontmoeten, en hem ook gelijk meekrijgen.
Het wordt nu echt spannend. . .

De foto s van vandaag zijn weer te vinden op het picasa album:

http://picasaweb.google.com/madenheijer/AdoptiereisChina