Snottie 21 Stoere Bikkel

Stoere Bikkel

Na dat je weg bent gezakt door de narcose word ik snel naar buiten geleid. Er word me uitgelegd waar ik mijn OK overal mag achter laten en hoe ik weer terug kom bij de lift. Wat onwennig verlaat ik de afdeling en wat verloren sta ik bij de lift te wachten voor dat de deuren open gaan. Met een gevoel dat is het beste kan omschrijven als een beetje verdwaald loop ik over de afdelingen richting je kamer en daar zit je moeder in de hoek op mij te wachten. Zodra ik haar zie komen de tranen in mijn ogen want het voelt ergens niet goed dat we nu moeten afwachten en een gevoel onmacht bekruipt me steeds meer. Deze keer kwamen de tranen eerste bij mij want je zo hulpeloos in dat grote bed zien liggen en je dan ook nog zo achter laten. Ik hoop echt dat het de eerste en de laatste keer was dat ik dat ooit moest doen.
Ik heb je moeder stevig beet en samen laten we de tranen de vrije loop en voor dat er vertrokken was je moeder behoorlijk emotioneel. Vooral het moment dat wij samen de kamer uitliepen op weg naar de OK vond ze behoorlijk moeilijk. We brengen iedereen op de hoogte die weet van jou situatie en die weten dat we nu in het ziekenhuis zijn. Ze wensen ons heel veel sterkte en ze duimen voor ons dat het maar snel mag goed komen met je.
We wachten rustig af maar we vinden het maar lastig allemaal en nee het is niet dat we geen vertrouwen hebben in de artsen of het andere personeel in tegendeel zelfs. Je bent ons dierbaarste bezit en omdat zo achter te laten maak je ongekend kwetsbaar en onzeker. Na een kort gesprek met wat zusters en een iets langer telefoongesprek met je oma besluiten toch even naar beneden te gaan en vooral naar buiten.

Buiten gekomen genieten we even van het feit dat de zon schijnt en er een verkoelend windje staat. Lang blijven we niet buiten staan want daar zijn we niet echt opgekleed maar vooral ook omdat we honger hebben. In de ochtend hadden we ook nog niet gegeten door alle spanning en we hadden nu wel echt een soort van honger gekregen. Na een snelle inkoop van ontbijt besluiten we toch maar weer terug te gaan naar je kamer en daar af te wachten op nieuws.
Na het nuttige van het ontbijt dat niet veel tijd in beslag nam wordt je moeder kort daarna gebeld door de chirurg dat de operatie goed was verlopen en dat 1 van ons straks opgehaald word om bij je te mogen zijn op de uitslaapkamer. Die taak rust weer op mijn schouders want net als het weg brengen van jou naar de OK vragen ze om de ouder die het minst emotioneel is tijdens deze situaties. Je kent je moeder een beetje en gelukkig zegt die zelf ook dat het verstandiger is dat ik dit doe.

Je kamerdeur gaat open en er komt een zuster aangelopen met de mededeling of ik mee wil gaan naar beneden naar de kamer waar je ligt. Ik neem snel afscheid van je moeder en met verhoogde hartslag maar vooral spanning in mijn hele lichaam loop ik achter de zuster aan. Die verteld me over hoe goed de operatie wel niet verlopen was want kennelijk heeft ze tijdens je operatie geassisteerd. Hoe dichter ik bij je kom des te meer spanning zich opbouwt in mijn lichaam en vraag ik mij af wat ik zal aantreffen. Op de afdeling waar je ligt word ik eerst nog voorgesteld aan het personeel dat daar werkt en er word me uitgelegd hoe de werkwijze hier is. Ondertussen kijk ik voorzichtig in de rondte maar ik zie je nergens liggen op een van de bedden. Ik moet mee lopen en kom via een klein gangetje bij een kamertje uit en daar zie ik je beertje al in de hoek van je bedje. De zuster verteld nog een aantal dingen maar ze gaan langs me heen en ik haal nog even diep adem voor dat ik de kamer binnen stap.