Snottie 5

Lieve Snottie,

Inmiddels ben je alweer ruim 24uur in deze wereld maar het voelt nog steeds heel onwennig. Dit komt omdat je nu bent niet bij ons bent maar op een andere afdeling ligt. We hebben de nacht goed geslapen althans ik wel maar je moeder moest midden in de nacht even kolven voor jou. Ik heb daar niks van meegekregen maar ondanks alles waren we alweer vroeg op.
Helemaal op van de zeenuwen want we mogen naar je toe maar niet voordat de artsen even langs je moeder zijn geweest. Ze moeten haar kennelijk ontslaan uit het ziekenhuis en pas dan mogen we naar je afdeling. Het duurt een eeuwigheid en de artsen vragen ons van alles. Onze antwoorden zijn kort of we geven het antwoord dat we het simpelweg nog niet weten wat overigens niet eens gelogen is. We proberen het gesprek zo snel mogelijk afronden maar dat lijkt maar moeizaam te lukken. Eindelijk mogen we weg en wij staan als een stel ongeduldige kinderen op kerstochtend te wachten bij de liften. In de lift verteld je moeder dat ze een soort van gespannen is en ik heb het zelfde gevoel.
We lopen je kamer op als ze net een aantal slangetjes uit je verwijderen. Teleurgesteld zegt de zuster nog dat ze ons wilde verrassen. Al snel lig je weer bij je moeder en krijg je de borst.

De zuster verteld ons dat de artsen er zo aankomen en ons dan vertellen wat ze gaan doen de komende dagen.
Dit is voor mij weer een moment om iedereen een kleine update te geven over hoe de zaken er voor staan. Dat gebeurd natuurlijk met een bijpassende foto van jou want dat word door iedereen verwacht. De goede vrienden en de familie van je moeder zijn op de hoogte van alles en leven mee zodra ik weer een update geef over hoe het met jou gaat. Iedereen is blij om te horen als ik ze vertel dat je bijna verlost bent van de laatste slangetjes. Ik kan mijn trots voor jou maar moeilijk onderdrukken en gelukkig blijft iedereen maar foto’s van je vragen. Toch krijg ik ook een hoop vragen waarop ik nu nog geen antwoord kan gegeven en ook probeer ik sommige mensen nog een beetje bij te praten over de laatste 24uur. Iedereen is heel blij voor ons maar het raakt ze ook als ze horen dat we nog even in het ziekenhuis met je zijn.

Ik ben mensen nog druk aan het berichten als opeens een aantal artsen binnenkomen lopen. Sommige van de artsen kennen we al van de dag ervoor en de artsen die we nog niet kennen stellen zich meteen voor. We krijgen een soort van draaiboek te horen voor vandaag maar ook voor de komende dagen. Ik hoor een hele hoop onderzoeken maar het is vooral voor het uitsluiten van zaken. Deze testen gaan we met volle zekerheid en positiviteit in want wij weten door alle eerdere onderzoeken dat je geen verdere afwijkingen heb.
Bij het eerste onderzoek word al snel gemeld dat je goede ontlasting toont en dat is alleen maar erg positief. Hierdoor kunnen er meteen door bepaalde scenario’s een streep gezet worden en komt het er alleen maar positiever er uit te zien voor ons.
Opnieuw werk je blij het bloedprikken niet mee en ondanks dat ik ze daar al voor gewaarschuwd had krijgen ze het in eerste en tweede instantie niet voor elkaar. Jij al bikkel geeft geen enkele kik maar ik kan je vertellen dat ik het er wel moeilijk mee had. Dat kleine armpje van je en die grote naald die bijna door heel je arm geprikt word helaas zonder het gewenste resultaat.
Bij bijna niks geef je echt een kik behalve als je broek uit moet voor een test of als ik je luier mag verschonen. Ja je leest het goed ik heb je eerste luiers verschoont.