Snottie 4

Lieve Snottie,

Ik zit nog even op de wc voordat ik achter jullie aan rij als ik opeens mensen op de kamer hoor. Ah deze mensen zijn weg hoor ik ze zeggen tot ze opeens onze spullen zien staan en snel verlaten ze de ruimte weer. Ik zeg niks en pak snel mijn spullen want ik wil naar jullie toe.
Met slaapgebrek en vol adrenaline pak ik de auto in zodat om achter jullie aan te mogen rijden. Natuurlijk rij ik weer verkeerd maar gelukkig kom ik met een kleine omweg toch terecht in het AMC. Meteen bericht ik mijn vriendin zodra ik de auto uitzet en pak meteen zoveel mogelijke spullen bij elkaar. Voor mijn gevoel heeft de reis uren geduurd net als de wandeling naar de afdeling maar dat is natuurlijk niet zo. Bij de afdeling moet ik melden want anders kom ik er niet in. Vol trots spreek ik de zin uit waarvan ik hoop dat die nog heel veel mag uitspreken. Ik ben de papa van Snottie en meteen mag ik verder komen van de vriendelijke mevrouw. Ik krijg een nummer te horen en daar wordt ik ook naar toegewezen. Zodra ik de kamer op loop zie ik je liggen aan allemaal slangetjes en kabel. Je moeder begint te huilen zodra ze me ziet en ik loop op haar af om haar te knuffelen. Ze verteld dat er al een groep artsen zijn langs geweest en dat ze verschillende testen bij je hebben gedaan waar ze positief over waren. Het lijkt erop dat het niet zo erg was als dat de artsen vertelde in het andere ziekenhuis.

Een groep artsen komt binnengelopen en stuk voor stuk stellen zij zich voor maar het gaat langs me heen want ik ben moe. We krijgen uitleg wat ze allemaal willen gaan doen de komende dagen en wat er voor vandaag op de planning staat. Gelukkig zijn het voor vandaag maar een paar kleine testen en morgen worden de grote fysieke testen gedaan.
Mijn batterij is op want kennelijk is 3uur slaap in 48 uur te weinig en ik besluit midden in de kamer liggend in een stoel een dutje te gaan doen. Kennelijk ging het mij heel goed af want na een paar uur word ik weer wakker terwijl de kamer vol artsen staat die weer testen aan het doen zijn. Na dat ik wat mompel word er gelachen want kennelijk was ik weer geen stille slaper. Elke zuster of arts laat je smelten zodra ze je zien. Ze vinden je heel mooi maar vooral ook heel lief. Je werkt kennelijk zonder moeite met alles mee en soms kan er een soort van glimlach af.

Ze vertellen ons over jou en de diagnose die ons is verteld in het andere ziekenhuis lijkt niet helemaal te kloppen. Het is zeker niet goed en ze naar alle waarschijnlijkheid over een aantal maanden zeker geopereerd moeten worden. Je moeder begint te huilen want alle emoties komen even omhoog en ook al hebben we er alle vertrouwen in voelt het onwerkelijk. Het is moeilijk om te beseffen terwijl ik naar je kijk dat het niet goed is met je en dat je over een tijdje weer in ziekenhuis moet zijn voor een operatie.
De dag vliegt verder aan ons voorbij maar je doet het verschrikkelijk goed en je mama ook. Zoveel twijfels die ze had zijn in 1 klap weg en daar was opeens dat oermoederinstinct. We houden je af en toe vast en is dat voor jou het moment om iets los te trekken zodat de apparatuur af gaat.

Er word ons aangeraden om even rusten te nemen op een andere kamer. Weg van de afdeling en even weg van jou want de komende dagen zou er nog veel op ons af komen weg ons verteld. Na wat overleg besluit we dat te gaan doen. Voor eerst laten je vader en moeder jou alleen bij vreemden maar hoe vreemd dat ook voelt we hebben er veel vertrouwen in. We geven je nog even een kusje op het voorhoofd en dan gaan we naar de andere afdeling. Daar aangekomen vallen mijn ogen al bijna dicht van de vermoeidheid. Die van je moeder vallen gelukkig ook snel dicht tot ze weer gewerkt word door een nachtzuster om te gaan kolven voor jou.
Mijn ogen gaan pas in de ochtend weer eens een beetje open.