Snottie 3

Lieve Snottie,

Je moeder blijft maar vragen naar hoe laat je geboren bent. 05:41 ben je in deze wereld gekomen. Binnen een paar uur in het ziekenhuis kwam je te wereld en eigenlijk binnen 10 min echt pijnlijk te zijn voor je moeder. Het is maar moeilijk te bevatten dat we nu voorgoed mama en papa zijn. Ik kan je wel vertellen dat alles opeens anders aanvoelt. Een gevoel wat ik maar niet kan beschrijven of uitleggen maar ik snap opeens de vrienden die vader zijn geworden. Dit is nu hoe dat voelt en dat ik het van jou mag zijn. Ja dat vind ik echt heel erg bijzonder.
Ik ben een soort van teleurgesteld als ze je even bij je moeder neerleggen of als ze je opeens weer nodig hebben om testen te doen. Eigenlijk wil ik je niet afgeven of loslaten.
Nu hoor ik opeens de verloskundige overleggen met de hulp van het ziekenhuis. Er is iets niet goed met je maar we moeten ons geen zorgen maken. Deze woorden zijn nog niet uitgesproken of ze vertellen ons dat ze toch willen dat er een kinderarts even komt kijken. Aangezien die uit haar bed gebeld moet worden zal het even duren. Er word geen haast gemaakt en daardoor maak ik me ook geen zorgen. Bij je moeder komt die verhaal niet binnen zij is nog steeds in haar eigen wereldje want de bevalling had in haar hoofd zeker een aantal uur moeten duren maar dat was bij jou niet het geval.

Uiteindelijk komt de kinderarts binnen en ze stelt zich meteen voor waarna ze meteen naar jou loopt. Ze complimenteert ons met jou want je ziet er volgens haar prachtig uit.
Ik zit naast je moeder in de stoel terwijl ze jou aan het onderzoeken zijn. Ze hebben het over ontlasting en eigenlijk over het onderbreken ervan. Opeens zegt de arts ik denk dat ik daar iets zie want er zit wat op de luier. Ik word gevraagd om even bij je te komen kijken en dan vertellen ze ons dat je geen anus hebt. De arts verteld dat zij dit nog niet heeft meegemaakt in alle jaren als kinderarts en dan begint je moeder te huilen. Van alles schiet er door mijn hoofd maar ik moet helder blijven want ik moet goed luisteren naar wat de arts verteld. Ze gaat contact opnemen met AMC en dan gaan ze proberen om ons zo snel mogelijk daar heen te krijgen. Jij gaat met de ambulance en ik zal er achteraan moeten rijden. Kennelijk is je moeder alweer helemaal bij gekomen van alles denkt men want die moet met mij mee in de auto. Je moeder kan amper op haar benen staan maar ze zal de barre tocht met mij aan moeten gaan.

We worden naar een andere kamer gebracht zodat we daar kunnen wachten op de ambulance. Meteen als we in de kamer komen krijg je meteen allemaal mensen om je bed. Ze willen allemaal iets van je de ene wil bloed en de ander is bezig met plakkertjes op je lichaam om je zo in de gaten te houden op de monitor. Ze gaan met hele grote naalden je armpje in en het lijkt er bijna op dat ze door je arm heen prikken. Ze krijgen je maar niet goed geprikt in je arm en ik glimlach want dat heb je van mij. Ik vertel ze dat ik ook erg lastig te prikken ben en dat als ik bloed moet geven het vaak met heel veel pijn en moeite gaat.
Je moeder komt binnen gereden in de rolstoel en er word ons gevraagd wat we willen eten. Inmiddels is het alweer ochtend maar voor ons voelt het als midden in de nacht. Gelukkig voor ons allemaal heeft je moeder al beschuit met muisjes op en niet alleen die van haar want ze heeft ook de mijne opgegeten. Deze heb ik moeten achterlaten in de vorige kamer waar je moeder nog even moest blijven. Die werd daar gehecht en het verdoven ging niet zoals het moest waardoor ze daar gevoel bleef houden. Zelfs na extra verdoven bleef er deels gevoel maar die bikkel heeft het weer allemaal doorstaan.

Ah eindelijk het ontbijt is daar en ik help je moeder even met wat dingen en zodra ik ga zitten komen de mensen van de ambulance binnen. Je word opgehaald en meteen vraag ik of je moeder mee ga. Dat mag ze gelukkig en we moeten opeens haast maken want je staat op het punt van vertrekken.
Ik moet er later achteraan rijden met de auto maar dat is niet erg want ik moet de laatste spullen nog pakken. Ik zwaai jullie een soort van uit en ga terug de kamer in want daar ligt mijn ontbijt nog. Daar had ik namelijk niks van gegeten en ik moest echt even wat eten en drinken voordat ik de auto ik ging stappen.

Ik zit alleen in de kamer en kijk nog eens goed rond. Opeens besef ik dat ik papa ben geworden en dat mijn grootste wens in vervulling is gegaan. Dat mijn leven nooit meer het zelfde zou zijn met jou in mijn leven.