Snottie 2

Lieve Snottie,

Met voor mijn gevoel veel te veel spullen komen we aan in het ziekenhuis. De spanning stijgt in mijn lichaam maar probeer rustig te blijven. De gedachte dat ik je over een aantal uur echt mag vast houden voelt zo onwerkelijk.

We worden naar een kamer gebracht en daar word ons alles uitgelegd over wat er allemaal in die kamer staat. Sommige dingen zijn verborgen achter luiken en bij andere dingen hebben eigenlijk geen uitleg nodig. Mijn hoofd blijft maar zeggen en hier zal je dan te wereld komen in deze ruimte. Ik zit in een stoel die totaal niet lekker zit omdat deze te groot is voor mij maar ook te klein om er helemaal op te kruipen. De stoel staat ook nog eens een behoorlijk eind van het bed waar je moeder meteen op is gaan liggen. In een totaal onprettige houding zit/lig ik toch op de gele stoel de bekleed is met een soort van kunstleer.
De verloskundige voelt nog eens en geeft aan dat je ons geen dagen laat wachten.

Ik merk aan je moeder dat ze het zwaar krijgt en het kopje thee dat we gekregen hebben is inmiddels al koud geworden. De stoel staat inmiddels een stuk dichter bij het bed van je moeder. We moeten even rust nemen word ons verteld door de verloskundige maar jij blijft je moeder plagen. Dat maakt mij onrustig maar ook vooral machteloos want ik kan niks doen om de pijn te verminderen of weg te nemen.
Uiteindelijk word het te veel voor je moeder en wil ze pijnbestrijding maar daarvoor moeten er eerst nog wat testen gedaan worden.

Tuurlijk ook nu wacht je deze uitslagen niet af en op het moment dat de verloskundige en de hulp van het ziekenhuis de kamer uit zijn wil je er echt uit.
Je moeder geeft dat aan en ik zeg nog tegen haar nee joh gekkie zoiets duurt zeker nog een aantal uur. Je moeder reageert nogmaals dat je er aan het uitkomen bent en op dat moment komt de verloskundige terug te kamer binnen.
Zij begint te voelen en tot mijn grote verbazing zegt ze hij is zover je kan gaan beginnen met persen. Je moeder geeft aan dat ze niet weet wat ze moet doen maar ze moet haar gevoel gaan volgen wordt er gezegd. Op een bepaald moment geeft je moeder aan dat ze het niet meer leuk vind maar gelukkig voor haar duurde het daarna ook niet meer zo lang. Ik voel je kansloos maar moet je moeder helpen met haar benen omhoog te houden. Ik hoor opeens je moeder gillen en zeggen oh mijn god een aantal keer. De verloskundige geeft aan dat ze nu moet doorzetten want je bent er bijna. Met nog een ferme krachtsinspanning duik je bijna deze wereld in en al snel lig je bij je moeder op de borst. Mijn zoon voor het eerst mag ik mijn zoon aanschouwen en aanraken. Ik kus je moeder maar wow wat ben je mooi en opeens zijn alle clichés zijn waar. Je bent de mooiste baby die ik ooit heb gezien.

Mij hebben ze al een schaar geven want ik mag jou navelstreng door knippen en ga ik ben ongeduldig want ik knip bijna te vroeg. Kennelijk moet er iets gebeuren met klemmetjes en daar tussen mag je gaan knippen gelukkig voor jou greep de verloskundige net op tijd in. Vervolgens ontstaat er een soort van onvrijwillige biologieles want na dat je moeder er nog wat dingen heeft uitgeperst word ons zonder instemmen van ons de placenta getoond. Deze ziet er heel mooi uit kennelijk en dat kun je zien aan …….. nee we hoeven hem niet mee want we gaan er niks mee doen. Gewikkeld in een zak word de placenta weg gegooid.
Ik probeer in je ogen te kijken maar je werkt niet mee. Of je hebt ze dicht of je draait je hoofd telkens weg van mij.

Voor mij is nu het moment daar dat ik even de familie en vrienden eindelijk kan vertellen over jou Snottie mijn zoon. Iedereen is heel blij en willen graag zo snel mogelijk langskomen maar door die stomme corona is bezoek zeer beperkt.
Opeens word er gevraagd of ik je wil vasthouden en ondanks dat ik behoorlijk wat baby’s heb vast gehouden is dit heel bijzonder. Ik plof weer in de gele stoel met wat ondersteuning van wat extra kussens ben ik klaar om jou te mogen ontvangen. Het beste is direct op de huid word me verteld en binnen een paar seconden ligt mijn shirt al ergens in de hoek van de kamer.
Ik hou je voor het eerst tegen mij aan en je bent warm net als mij een mini kachel.
Voor mij mag de wereld nu vergaan want mooier dan dit word het niet. Ik geniet van je kleine beweging die je maakt maar ook hoe ik je hartje voel kloppen. Helaas moet ik je afstaan omdat ze wat testen willen uitvoeren bij je.