Gestopt met roken: the first day

Vandaag gestopt met roken en ik dacht dat het wellicht goed is om een soort van dagboek bij te houden om het vol te houden. Ik twijfel erg of ik dit dagboek openbaar zal doen of privé. Als het me lukt kan het anderen misschien helpen en ik kan best namen en zo weglaten, maar ik weet nog niet hoe dit dagboek zich zal ontwikkelen en als het nou erg persoonlijk wordt... Er zijn nogal wat dingen die mij bezighouden en die ik echt met niemand deel. Niet voor niets natuurlijk. Daarbij ben ik erg stellig in het scheiden van privé en zakelijk: mijn collega's weten bijna niets over mij. Stel nou dat iemand mij in de schrijfsels herkent? Ik heb erg hard gewerkt om te komen waar ik ben en heb veel waardering en gezag van mijn collega's opgebouwd; dat kan zomaar door eigen stommiteit teniet gedaan worden. Laat ik maar beginnen met openbaar en als het te herkenbaar wordt, dan switch ik alsnog naar privé.

Het was niet mijn idee om te stoppen: van die heksenjacht op rokers word ik alleen maar recalcitrant, maar mijn duif wil wel graag stoppen. Aangezien hij zelf niet zozeer “verslaafd” is (althans: hij lijkt zonder al te veel moeite niet te roken), maar vooral een gezelligheids- of meeroker, heeft het geen zin voor hem om te stoppen als ik niet meedoe. Zou ik natuurlijk nog gewoon op kantoor kunnen blijven roken of waar hij niet bij is, maar dan maak ik het mezelf volgens mij alleen maar lastig. Ik ben nu eenmaal niet zo iemand die een beetje kan roken: ik rook wel (en dan continu) of helemaal niet, maar niet iets ertussen in.

Vanmorgen om te beginnen langdurig op bed blijven liggen: als ik slaap rook ik immers niet en mis ik het natuurlijk ook niet. Maar ja: ik heb eigenlijk best een heel lijstje van dingen die ik moet doen, dus toch maar opgestaan. Moet onder andere voor High Tea die ik voor de afdeling heb georganiseerd met een paar collega's scones met olijven en kruidenroom maken. Zit stiekem te denken om maar iets te kopen. Heb immers al zoveel georganiseerd.... Dan wil ik echter wel iets bijzonders en geen AH-scones of zo. Morgen moet ik in Den Haag de chocoladefontein ophalen, misschien dat ik daar iets kan kopen, maar dan laat ik het wel weer op het laatste moment aankomen.

Vorige mislukte poging geprobeerd met eerst nicotinetabletjes, maar die vond ik afschuwelijk vies en kreeg een akelige branderige keel ervan. Vervolgens kauwgom geprobeerd, maar ondanks dat het mintsmaak was, vond ik ook die niet te pruimen. Daarom nu maar pleisters; hoewel zij nooit definitief gestopt is zweert mijn zusje erbij. Fase 1 was echter uitverkocht, dus begonnen met fase 2. Dat zijn eigenlijk pleisters voor mensen die minder dan 10 sigaretten per dag rookten, dus ik maak mezelf maar wijs dat het goed is dat er ook iets van mijn eigen wil gevraagd wordt. Aanvankelijk jeukte het ding nogal, maar dat lijkt nu over. Ben wel erg gespitst op bijwerkingen (voel ik me misselijk? hoofdpijn?). Ik weet niet waarom; misschien zoek ik gewoon onbewust een excuus, zodat ik kan zeggen dat het niet werkt en ik dus gedoemd ben te roken. Iets van: “Kan er niets aan doen dat ik rook, want hulpmiddelen helpen niet”. Beetje flauw eigenlijk. Ben toch al eerder 7 jaar gestopt geweest? Notabene zonder hulpmiddelen. Ik wens baas te zijn over mijn eigen wil! Heb immers altijd veel minachting voor mensen die zich niet over een verbroken relatie of zo kunnen zetten (zwakken of ruggengraatlozen noem ik ze altijd heel vleiend) en wat is dit nu helemaal anders?

Het excuus dat ik niet wil aankomen heb ik bij voorbaat getackeld door mij op Oudjaarsdag in te schrijven bij de sportschool. Vanavond eerste les. Ingeschreven voor een zware les: combat circuit. Zie er wel tegenop, want heb al heel lang niet meer gesport en een conditie van tien keer nix. Ben benieuwd of ik enigszins mee kan komen of het überhaupt volhoud.

Wel een leuk ding om naar uit te kijken: mijn maatpak is klaar en die kan ik straks gaan passen. Die high tea op kantoor wordt volgens mij ook leuk, maar dat is pas morgen en er strekt zich nog een hele dag tot die tijd voor mij uit waarin ik alleen maar een grote sigaret voor mijn ogen zie... Slecht idee om te stoppen op een vrije dag. Op kantoor heb ik het druk genoeg, dus denk ik er niet zo aan. Aan de andere kant zijn daar rokers die misschien vragen of ik mee ga roken en ik wil eigenlijk niet zeggen dat ik gestopt ben (gezichtsverlies als het me niet lukt) en misschien heb ik dan niet de kracht om te weigeren.

Enfin, ik moet nu echt in actie komen, want anders heb ik ook zonder zelf de scones te maken straks een tijdprobleem...