Fail....

Ben ik weer; 't was weer even geleden. Mijn poging te stoppen is niet helemaal gelukt, maar ook niet helemaal niet. Ik mag van mezelf 2 sigaretjes per dag op kantoor roken. Buiten kantoor rook ik dus nog steeds niet, ook niet in het weekend of op vrije dagen. Mijn stoppoging was vooral bedoeld om mijn lief te doen stoppen. Hij is namelijk een sociale roker die alleen rookt als iemand om hem heen rookt. Mijn doel is dus nog onaangetast. Blijft beetje jammer natuurlijk. Slappe hap.

Vandaag verschrikkelijk kwaad geworden op mijn leidinggevende . Mijn vorige leidinggevende (de directeur) probeerde vreselijk te sturen in mijn adviezen en dat vond ik bijzonder onaangenaam. Zodanig onaangenaam dat ik ben gaan solliciteren. Toen ik rond was met een nieuwe werkgever (alleen contract nog niet getekend), kwam mijn huidige leidinggevende erachter en die heeft hemel en aarde bewogen om mij voor de zaak te houden. Mijn belangrijkste voorwaarde was niet meer rechtstreeks onder de directeur te werken, omdat ik waardevrij wil kunnen adviseren. Mijn huidige leidinggevende heeft een complete reorganisatie erdoor gedrukt om dat te bewerkstelligen en en passant de directeur eruit gewerkt. Ik dus helemaal gelukkig en op mijn plek. Zodanig gelukkig en op mijn plek dat ik hele interessante joboffers afgeslagen heb. Vandaag flikte mijn huidige leidinggevende echter hetzelfde: willen sturen in mijn advies (die notitie waarover ik het de 16e had). Ik heb vriendelijk bedankt, gezegd dat ik weiger om nog verder een vinger naar het stuk uit te steken en dat hij daarvoor maar een andere handpop moet zoeken. Ik ben misschien niet eens zozeer boos als ongelofeloos teleurgesteld. Politiek hoort in de raadszaal - niet in de ambtelijke burelen! Om me af te reageren heb ik op de terugweg naar huis op gehoorbeschadingsvolume snoeihard(e) metalmuziek gedraaid. Morgen ga ik dus niet naar kantoor en mijn telefoon gaat uit. Hij zoekt het maar even lekker uit. De lul. Excusez le mot.

Verder nog langdurig aan de telefoon gehangen met mijn schoonzus. Zei heeft - geheel terecht - mijn broer (die aan een zware midlife crisis lijdt en meent dat zijn pleziertjes moeten kunnen) de deur gewezen. Ik vind haar heel dapper, want ze blijft wel met 2 kleintjes zitten en moet het huis verkopen. Toch denk ik dat het beter is: je hebt ook een verantwoordelijkheid voor je eigen leven, niet alleen voor het deel van jezelf dat moeder is. Die kinderen voelen een gespannen situatie haarfijn aan (dat was ook aan ze te merken) en dat is niet goed voor ze. We hebben dus even lekker gemopperd over dominante mannen (mijn broer en mijn lief zijn er zo één). Dat ze zoveel ruimte opeisen, denken dat de wereld om hen draait en dat jij alleen voorwaardenscheppend aan hun leven bent. We hebben echter ook ingezien dat we dat voor een deel aan onszelf te danken hebben: wij láten ze zich zo gedragen en houden het zo zelf in stand. We hebben besloten uit proberen te vogelen hoe je die cirkel kunt doorbreken (zij om niet opnieuw in die valkuil te stappen en ik om mijn relatie te verbeteren). Niet door zijn ruimte in te perken, maar door op een positieve manier ruimte (aandacht!) voor jezelf te realiseren .

Ook geconstateerd dat mijn zusje denkt of vindt dat ik haar alleen maar afzeik. Ik had haar een artikeltje gestuurd dat ging over een onderzoek waaruit bleek dat mooie vrouwen eerder boos worden en daar het commentaar bijgezet: "Vandaar die lange tenen van jou...". Kreeg ik als antwoord: "Eindelijk een keer een compliment van je". Nou jaaaaaa! Ik pest haar wel (daar zijn kleine zusjes voor), maar volgens mij laat ik - al spreek ik dat niet zo uit - voldoende blijken dat ik haar hoog heb zitten. Misschien moet ik dat toch eens wat duidelijker zeggen. Ze is namelijk nogal onzeker. Ze scheelt bijna 5 resp. 7 jaar met mijn broer en mij, zodat ze er altijd een beetje "bij hing". Bovendien is mijn broer erg goed in kleineren en mij lijkt alles op een gouden schaaltje aangedragen te worden, terwijl zij nogal een zwoeger is. Ik heb overal ook hard voor moeten werken, maar dat is nu eenmaal niet zo zichtbaar en ik denk ook dat ik daadwerkelijk meer of vaker de wind mee heb (gehad) dan zij. Dat is echter ook deels karakter: ik ben een vechter: ik bijt me vast in mijn doel en hoe harder eraan geschud wordt, hoe steviger ik mijn kaken erom klem (geldt niet voor het niet-roken kennelijk). Zij laat los als er geschud wordt. Of als ze een aantrekkelijker doel voorbij ziet komen...

Kreeg gisteren nog een lange mail van mijn vorige burgemeester. Leuk! Ik kon erg goed met haar overweg en samenwerken, dus ik vind het leuk om contact te houden. Mijn huidige burgemeester is 180 graden anders, maar ook daar kan ik het goed mee vinden. De vorige burgemeester was een lieve, zachte vrouw; de huidige is juist een enorme bitch. Ze wordt wel beticht van meeuwenpolitiek: komt krijsend binnen, schijt de boel onder en is weer weg. Ik sta er echter ook niet om bekend om mijn boodschap een mooie strik te doen, dus de huidige burgemeester en ik zijn wel aan elkaar gewaagd. Ik heb haar gewoon vanaf dag 1 net zo'n grote mond gegeven als zij iedereen geeft en stuur haar ook gewoon mijn kantoor weer uit als ze krijsend binnenkomt en verzoek haar de entree opnieuw te maken. Dat werkt. De meeste mensen schrikken terug van een grote mond, maar dat is precies de verkeerde reactie. Ik ben zelf nogal dominant en ik weet dus dat dominante mensen echt gruwen van kruiperigheid. Die willen juist tegenwicht en als je dat niet geeft verachten ze je en/of gaan ze je steeds slechter behandelen.

Ik zit even te denken wat ik sinds de laatste keer schrijven verder nog gedaan/meegemaakt heb, maar volgens mij is dat niet zoveel. Ben wel iedere dag keurig op tijd op kantoor lately. Fijn, want dan heb ik ook parkeerplaats. Nou ja, als ik nog wat bedenk, dan meld ik me wel weer.