Onttovering

Ik ben nog steeds zo verschrikkelijk nijdig en word nijdiger met de minuut. Op mijn baas ja. Ik heb er zelfs uren wakker van gelegen. Ik ben nog nooit belazerd door een geliefde, maar volgens mij voelt dat ongeveer zo. Mijn werk is voor mij heel erg belangrijk en mijn leidinggevende speelt daarbij een hele belangrijke rol. Zo niet de belangrijkste rol. Mijn lief zei dat ik het misschien nu eindelijk eens leer "dat al die zgn fijne bazen uiteindelijk ook alleen maar aan hun eigen eer en glorie denken", maar dit is niet de 1e en ook niet de 2e, 3e of 4e keer dat ik mijn neus stoot. Volgens mij ga ik het niet leren, want onvoorwaardelijke loyaliteit zit nu eenmaal in me. Voor mijn leidinggevende ga ik door het vuur en mijn medewerkers bescherm ik zoals een leeuwin haar welpjes doet. Een leidinggevende of collega kan mij dan ook niet erger treffen dan die loyaliteit niet te beantwoorden of er achteloos mee om te gaan. Teleurgesteld dekt daarom de lading niet; ik ben zwaar gedesillusioneerd! Onttoverd! En dat heeft nix met Harry Potter te maken, maar met de socioloog Max Weber. Onttovering is een term uit de Romantiek, waarmee geduid werd op het tijdens de Verlichting onstane verlies van (de autoriteit van) geloof en idealen ten gevolge van de opkomst van de (natuur)wetenschappen en de industrialisatie, en de daarmee gepaard gaande nadruk op de ratio. Ik meen mijzelf altijd een echte erfgenaam van de Verlichtingsdenkers, maar kennelijk zit er ook een stukje van de Romantiekdenkers in mij.

Tijdens het schrijven van dit stukje ben ik van ellende naar het café bij mij om de hoek gegaan en me bezat aan grote hoeveelheden cappuccinootjes, want hier zat ik me alleen steeds verder op te vreten. Ik klets nogal makkelijk tegen iedereen die maar wil luisteren, dus daar even flink mijn gal gespuwd tegen volslagen onbekenden en vervolgens genoeglijk gekeuveld over motorrijden, Harley's en de stand van de wereld. De scherpe kantjes van mijn boosheid zijn er nu wel een beetje vanaf, maar de ontgoocheling blijft. Ik vraag me ook af of ik het bespreekbaar moet maken. Dat zou echter betekenen dat ik mij kwetsbaar op zou moeten stellen en what's worse: emotie tonen, toegeven dat iets mij kan raken. Dat doe ik in mijn werkkring nooit en onder geen beding, want dat vind ik niet professioneel. Men noemt mij op kantoor dan ook het ijskonijn. Één keer verslikte ik me zo erg dat de tranen over mijn wangen rolde. De reactie van mijn kamergenoten: "Hé, ze heeft wel traanbuisjes. Wij dachten dat die operatief verwijderd waren of evolutionair verdwenen." Ze kennen duidelijk mijn moeder niet, anders hadden ze dat laatste sowieso uit kunnen sluiten .

Enfin, inmiddels is de dag alweer bijna voorbij en heb ik die besteed aan bedenken hoe boos en verdrietig ik ben. Zonde van de dag. Vanavond weer sporten: ik ga vragen om een extra zware training, zodat ik mijn frustraties kwijt kan.