Een week nu...

Na het schrijven gisteren moest ik me nog de blubber haasten om op tijd bij de winkel te zijn waar ik een maatpak aan heb laten meten. Dit was de tweede passing en normaal is het dan goed en kan je het meekrijgen. Hoe ze het voor elkaar heeft gekregen weet ik niet, maar was was nog steeds niet goed. Ze heeft voor het laten maken zeer uitgebreid mijn maten opgenomen; vervolgens heeft ze bij de eerste passing geconstateerd wat er niet goed was (jasje veel te strak om schouders en armen) en afgespeld en dan blijkt het bij de tweede passing nog steeds en op dezelfde plekken niet te passen. Erg suf.

Na deze teleurstellende ervaring naar mijn moeder gereden om te lunchen. Was gezellig en lekker gegeten. Geroddeld over andere leden van het gezin natuurlijk, waarna ik weer met een gerust hart kan constateren dat ik de verstandigste ben . Toen ik terugreed naar huis ging mijn gsm: mijn broer. Wat ik daar te zoeken had en waarom hij niet gezegd had dat ik bij mama ging lunchen, want dan was hij wellicht ook wel gekomen. Toen ik zei dat we misschien wel helemaal niet wilden dat hij ook kwam was hij er natuurlijk direct van overtuigd dat we het alleen over hem gehad hadden. De arrogantie! Zó interessant en uniek is hij nou ook weer niet met z'n midlife crisis....

's Avonds voor de 2e keer gaan sporten en nu dus wel van tevoren gegeten. Nu nergens last van gehad - ik vond het zelfs enigszins tam, terwijl de instructrice zei dat de training zwaarder was dan vorige week en niet zwaarder dan dit zou gaan worden. Ze begreep wel dat het voor mij - mits voedsel in mijn maag - niet als zwaar ervaren werd, omdat ik voorheen op taekwondo zat en daar een hele fanatieke sensei had. Dát was pas pittig!

Vannacht vreselijk last van maagzuur gehad; kan door de buikspieroefeningen gekomen zijn. Mijn maag blijft toch een beetje een zwakke plek na die maagzweren. Verder wel goed geslapen, maar vanmorgen echt zo'n ochtend dat je beter in je bed had kunnen blijven: alles wat ik vastpakte viel uit mijn handen, de ontharingscrème die ik opsmeerde leek wel salpeterzuur (zodat ik nu geen snor heb, maar een schaafwond in de vorm van een snor), enz. enz. Mijn lief dan ook maar geadviseerd naar zijn werk te gaan en niet langer op mij te wachten. Kreeg het toch voor elkaar nog voor achten op kantoor te zijn.

Eerst clusteroverleg. Boos geworden dat niet iedereen had gedaan wat we afgesproken hadden en daar ook nog flutsmoesjes voor aandroegen. Toen kon het opeens wel snel. Grrrr. Aangekondigd dat enkelen de "eer" krijgen van een persoonlijk onderhoud. Ze snappen wel dat dat niet is om diegene te vertellen dat ik zo tevreden ben.... 's Middags mijn eerste bila met mijn leidinggevende gehad. Gelukkig heeft hij een iets andere insteek dan ik, want ik kreeg - nadat ik eerst al mijn punten afgehandeld had - te horen dat hij vindt dat ik het zo goed doe. Later hoorde ik dat nog een keer van het afdelingshoofd waarmee hij al jaren goed bevriend is (al vóór ze hier kwamen werken). Desalniettemin vind ik leidinggeven/aansturen niet echt leuk. Leerzaam is het wel, maar mijn ambitie zal het nooit worden. Ik ben toch vooral een nerd die het liefst bezig is met een vraag/probleem en een stapel boeken. Of met argumenteren en overtuigen. Wel blij dat ik kennelijk naar tevredenheid de taak uitvoer die ik eigenlijk niet leuk vind .

Ik moet ongesteld worden en voel die domme fistel weer terugkomen . Dat eerste hoort erbij en weinig last van. Inmiddels weet ik ook hoe ik snel weer van die fistel af ben, maar ik weet dat ik in ieder geval weer 1 dag nauwelijks kan zitten en daarna weer een week vreselijk gedoe om de wond schoon te houden. Vervolgens is het telkens weer de vraag hoe lang het wegblijft: soms heb ik het weken achter elkaar en soms blijft het weer een paar maanden weg. Wat het "triggert" mag Joost weten: ik draag allang geen strings meer, gebruik ontsmettend vochtig toiletpapier, enz. Nou ja, volgens de chirurg is het lastig, maar kan ik er 100 mee worden. Ik ga echt no way weer onder het mes als ze niet kunnen garanderen dat het dit keer helpt. Dat kunnen ze niet, dus we doen het er maar mee...

Mijn lief oogt naar me met een blik van "zullen we gaan slapen?", dus ik sluit weer af. Good Night!