De 4e dag... En graag kattenadvies...

Het lijkt al een stuk langer, maar nu dus 4 dagen gestopt. Ik heb geen echte behoefte aan een sigaret, maar dat kan door de nicotinepleister komen. Ook moet ik op sommige van die vaste sigaretmomenten wel even afleiding zoeken, zoals na het eten. Niet om andere of potentiële stoppers te ontmoedigen, maar sinds ik gestopt ben slaap ik slechter (vroeg en vaak wakker), heb ik een rokershoestje c.q. -roggel en hoofdpijn. Ik houd mijzelf voor dat dit het afvoeren van gifstoffen uit mijn lichaam is, maar kan natuurlijk net zo goed de common cold zijn...

Gezien de weersvoorspellingen (die niet uitgekomen zijn) vanmorgen sort van op tijd opgestaan, want we moesten nog even iets ophalen in Ede vóórdat die vreselijk zware sneeuwbuien los zouden barsten... Wat wel uitgekomen is, is de aangekondigde kou. Jeeezzz, snijdende koude wind!! Na Ede even de "gewone" boodschappen gedaan, maar de auto niet echt dicht bij de supermarkt geparkeerd. Hadden we dat maar wel gedaan: koud-koud-koud. Nog getankt (hoef ik dat maandagochtend niet te doen) en toen gauw terug in ons warme huisje om er - zo is het voornemen - de rest van het weekend niet meer uit te komen. Rest van de dag wat geklust (keukenverlichting weer werkend gemaakt), gelezen en véél thee gedronken. Niet erg spannende doorsnee zaterdag dus. Ik zag echter wel op tegen het weekend, want minder afleiding dan op mijn werk, maar dat is me meegevallen. Er zijn toch hele uren geweest dat ik niet aan roken heb gedacht.

's Middags thuis nog een tijdje met mijn moeder aan de telefoon gezeten. Ik heb haar de link naar dit dagboek gemaild, dus ik moet nu uit gaan kijken wat ik opschrijf... . Nee hoor, onzin. Ik ben geen papkindje, maar er is weinig dat mijn moeder niet weet of zou mogen weten. Als die er zijn dan mag niemand ze weten en zal ik het dus ook zeker niet hier opschrijven, hoe anoniem ik hier ook ben. Ik spreek mijn moeder 1 of 2 keer per week, maar vaak ben je al die tutteldingetjes die in de week gebeuren of zieleroerselen alweer vergeten. Zo kan ze daar toch kennis van nemen. Downside kan zijn dat als je elkaar spreekt, je dan niet zoveel meer te vertellen hebt. Of in ieder geval weinig nieuws.

Ik had vandaag eigenlijk aan mijn paper willen beginnen dat ik eind deze maand in moet leveren (ik studeer naast mijn werk), maar kon mij er niet toe zetten. Moet ik morgen wel echt doen, anders heb ik weer een tijdprobleem en moet ik zoals gewoonlijk weer vrij nemen of vreselijk stressen om het nog op tijd af te krijgen. Die ene collega die mij bij de afdelingsverkiezing tijdens de high tea had genomineerd als "beste timemanager" kent mij dan ook héél slecht... Haha. Óf de werk-ik is een andere dan de studie-ik. Ga ik over nadenken.

Mijn prachtige, zeer onafhankelijke en afstandelijke poezenmeisje ligt nu languit op de schoot van mijn lief. Ik durf bijna niet te ademen om dit unieke moment niet te verstoren. Zou ze dan toch nog een beetje lief worden? Ik zal even vertellen over mijn poezels. Wij hadden 2 geweldige Siamezen (halfbroers) van bijna 15 of 16 jaar. Die waren echt altijd samen en bewogen ook simultaan; bijna een Siamese tweeling. Zoals het raskatten betaamt, hadden ze echter geen sterk gestel. Op enig moment vorig jaar hoorde ik een kat buiten krijsen. Dacht ik verder niet bij na; er zijn wel meer katten hier in de buurt. Maar toen ik de voordeur opendeed om een pakje aan te nemen, schoot er iets wits naar binnen. Dat bleek een poes. Hoewel de Siamezen serieuze pogingen hebben gedaan om haar de deur uit te jagen, bleef ze. Achteraf bleek wel waarom. Ze werd steeds dikker... Aanvankelijk dachten we dat dat kwam omdat ze nu goed en regelmatig te eten kreeg, maar op een gegeven moment kreeg die dikte wel een gekke vorm. Op naar de dierenarts dus en ja hoor: mevrouw stond op het punt een paar kindjes eruit te poepen. Krap een week later lagen er inderdaad 2 piepende mormeltjes onder de hocker toen we thuis kwamen. Ach, dachten wij, of we er nu 3 of 5 hebben, maakt niet uit. Dus ze bleven. Een paar maanden later overleed onverwachts onze oudste Siamees. Net alsof hij het gevoel had te kunnen gaan nu opvolging verzekerd was. Zijn broer heeft niet zonder hem verder gewild en zichzelf geëuthanaseerd: hij was kerngezond (bevestigd door de dierenarts), maar hield gewoon op met eten en op het laatst ook met drinken. We hebben hem bijna letterlijk zien verdwijnen. Dat vond ik zó bijzonder en toont voor mij aan dat een dier ook iets van gemis of verdriet kan ervaren en daar bovendien zijn handelen op kan aanpassen. Moeder en kindertjes poezels zijn nog steeds bij ons (al ziet moeders ze liever vandaag dan morgen vertrekken) en inmiddels is er nog weer een aanloper bijgekomen. Die leek in het begin wel een huis of baas te hebben: hij had een bandje om en kwam maar af en toe. Dat bandje was hij echter al snel kwijt en daar is niets nieuws voor in de plaats gekomen. Hij is nu net zoveel bij ons als onze eigen katten (met deze kou bijna 24/7), dus iemand had hem al moeten missen. Ik heb gezocht op alle vermiste kattensites, maar niemand beschrijft een kat die op hem lijkt. Nu sta ik erg in dubio: hij is nog een echte man (in bezit van ballen) en dat vind ik om meerdere redenen niet wenselijk. Hij is ook erg schrikkerig en bang, al zit hij wel graag op schoot. Ik zou hem dus het liefst laten castreren (wordt hij waarschijnlijk ook wat rustiger van) en weet dat daar juridisch weinig aan in de weg staat, maar kan ik dat ook moreel gesproken wel zomaar doen? Stel dat het iemand zijn kat is? Graag advies.

Well, mijn series op tv beginnen, dus ik brei er weer een eind aan voor vandaag. CU soon!