Pleasen is dood, leven is terug!

Ik heb jarenlang mezelf verdoofd door andermans gevoelens altijd boven die van mij of mijzelf te zetten. Ik hield mezelf klein, ook al wist ik dat ik het niet klopte. Het uitgangspunt was om de ander zich gemakkelijk te laten voelen.

Dat gaat een tijd goed natuurlijk, je maakt jezelf een aangenaam mens, maar naarmate ik ouder werd, werden m’n vriendschappen hierdoor ook steeds oppervlakkiger. En als ik voor mezelf moest opkomen, wist ik niet hoe. Bij voorbaat kreeg ik al een zenuwinzinking en als het dan gebeurde, raakte ik m’n woorden kwijt. Gewoon een black-out.

Vriendinnen zeiden vaak: “Ik voel me nooit geoordeeld door jou, maar veilig bij jou…” Maar ze hadden geen idee wat ik daarvoor allemaal moest laten. Dat ik zeker wel m’n gedachten had, maar die dempte, omdat ik hun gevoelens en keuzes belangrijker vond dan die van mij. Ik kon het toch wel relativeren. Of joh, doe niet zo moeilijk. Je zal het vast verkeerd zien of overdrijven, of ik was dan al bezig met nadenken over wat een tegenreactie zou kunnen zijn, en of daar dan ook een kern van waarheid in zat, wat mijn gevoel dan niet rechtvaardigde. Onzeker dus ook wel.

Mijn vriendschappen zijn niet gebouwd op spiegels. Maar op gemak, bevestiging, veiligheid. Dat lijkt vredig natuurlijk, maar het is niet eerlijk. Ik was gewoon echt mezelf kwijt.

Als ik naar sommige vriendschappen keek die wel vol vuur en leven zaten, zag ik ook wrijving. Maar daar gingen ze dan samen over in gesprek, en was het daarna weer goed. Gewoon zoals een gezonde relatie hoorde te zijn.

Soms kwam een vriendin dan naar mij om te vragen hoe ik het zag en dan durfde ik wel eerlijk te zijn. Dan legde ik m’n vinger op de zere plek. Maar ik bracht dat nooit terug wanneer het ons aanging. Dan twijfelde ik overal aan, dan was de makkelijkste weg om de ander voorop plaatsen.

Ik heb een vriendin die haar gevoelens en kwetsbaarheid vaak gebruikt om aan te geven dat iets voor haar niet fijn voelt, maar daarbij legt ze het bij mij neer alsof ik er verantwoordelijk voor ben en mezelf moet aanpassen. Vroeger zou ik daar makkelijk in meegaan, mezelf klein maken, mezelf dempen, of me aanpassen om het voor haar ‘goed’ te laten voelen. Of sterker nog, zo ver zou het niet eens gekomen zijn 😂. Het gebeurde al automatisch dat mensen zich goed voelde.

En vaak als ik iets aangeef dat voor mij scheef is, komt ze direct met haar pijn. Dan draait het meteen om háár. Voorheen tuinde ik daarin. Nu wijs ik haar terug naar waar het over ging: mijn pijn.

En door m’n nieuwe houding merk ik dat we van soms van elkaar afdrijven en we heel hard moeten werken om het werkend te houden. Dat vind ik jammer, maar ik zou mezelf niet willen terug veranderen naar hoe ik was.

Dat voelde echt zo dood.

We hebben bijna een jaar terug uitgesproken dat we elkaar niet kwijt willen. Maar dat het wel nodig is om elkaar opnieuw te leren kennen. Het is fijn dat uitgesproken te hebben, maar in de praktijk een stuk moeilijker toe te passen, kan ik je vertellen.

Misschien klinkt het alsof ik degene ben die stug of ongevoelig is geworden. Maar geloof me: dit is juist het gezonde contrast met hoe ik me vroeger gedroeg. Misschien klinkt het niet zacht, omdat ik niet meer automatisch mee beweeg met elke emotie van een ander. Maar ik voel me sterker dan ooit en tegelijkertijd ook kwetsbaarder, levendiger, en veel meer in verbinding met mezelf en met Jezus (God).

Het is ook niet zo dat alles nu van een leijendakje gaat. Ik word nog steeds regelmatig zenuwachtig als ik voor mezelf moet opkomen. Maar in plaats van die gevoelens weg te stoppen, merk ik nu juist dat ik ze moet spiegelen - ook al is er weerstand. Ik werk er letterlijk doorheen. No excuses.

En soms verwoord ik mezelf niet handig (het is en blijft een proces in Hem), maar ik doe het toch.

Ja, hé.. het is bijna een jaar geleden dat ik tot geloof ben en het herstel begonnen is. Het is zo pril nog!

Ik weet niet of ik het goed uitleg. Het is soms lastig uit te leggen, omdat pleasen van buiten vaak zo vredelievend lijkt. Maar ik leef nu. En veel eerlijker. Vrijer. En God geneest me steeds meer van binnenuit. Ik groei echt in Christus. In Zijn wijsheid. En ik zou niet anders willen. 🥹

En natuurlijk heb je ook nog mensen die al die gezonde dynamiek hebben, maar de wijsheid van Christus is nog een extraatje daarbovenop. Het is iets bovennatuurlijks krachtigs en wijs, wat net een stapje verder gaat ofzo.

Verder hoop ik dat meer mensen mag ontmoeten die aansluiten bij wie ik aan het worden ben in Christus. Er zijn al wat mensen, voornamelijk van de kerk, maar het is nog pril. Wie weet wat Hij nog meer gaat doen. ❤️