Het is een proces - of vermomde afwijzing?

Side-note: deze persoonlijke ervaring gebruik ik om een beeld te schetsen - wat ik uiteindelijk wil zeggen zit dieper dan dit voorbeeld zelf.

Dat gezegd hebbende…

Ik had laatst een gesprek met een medechristen die zegt in God te geloven, maar het evangelie bewust niet verspreidt. Volgens haar komt het snel opdringerig over, en daarom laat ze het bewust achterwege. Ik kies er wel voor en stuit soms inderdaad op - weerstand.

Ze schreef dit naar me:
“En ja, dedication is mooi dus als dat voor jou zo voelt moet je dat zeker blijven doen, ik zie dat niet zo als my job, voor mij heeft geloof een andere plek denk ik en ik help ook de niet gelovigen aan de liefde 😇.”

Het is een heel neutraal, maar ook lief bericht.

Maar haar bericht heeft ook iets weg van wat veel wijder verspreid is onder gelovigen vandaag de dag: een geloof dat gebaseerd is op gevoel, en een roeping die wordt vervangen door persoonlijke invulling.

Als iemand geen enkele drang voelt om het evangelie te delen, of zelfs niet worstelt met het gebrek eraan - dan vraag ik me toch af:
Is er werkelijk overgave geweest aan Jezus als Heer?
Of is het geloof nog gebaseerd op ervaring, op gevoel, op zingeving in eigen regie - zonder gehoorzaamheid?

Jezus geeft de opdracht namelijk om het goede nieuws te verspreiden. Met ernst, maar ook met liefde. En die opdracht is voor ons allemaal hetzelfde.

Ik voel de pull ook diep in mijn ziel, zonder dat ik toen wist dat dat een opdracht was. Later las ik Zijn Bijbelse opdracht, die deze drang (voortkomend uit Liefde voor Hem), om het evangelie te delen, bevestigde.

Maar goed, ik dwaal af…

Ik hoorde ook een lichte afwijzing in wat ze verder zei: “Jij weerstand ervaren? Ja ik zou ook in weerstand schieten als mensen mij vertellen dat… ha ha”, gevolgd met die tekst die ik hierboven geciteerd heb.

Als mede-christen denk ik júist dat we elkaar moeten opbouwen - en niet subtiel afwijzen als de ander wel zichtbaar gehoorzaamt.

Ze gaf ook hierboven aan dat ze niet-gelovigen helpt aan de liefde (haar werk als coach - ze bedoeld dus wereldse- mensen liefde) - met een een soort houding van: dat is genoeg.

Maar dan vraag ik me af: wat heeft liefde aan liefde, als die niet naar Jezus leidt - de Bron van liefde en eeuwig leven? Als we Hem erkennen, en in overgave leven, zouden we dan niet alles op alles ‘willen’ zetten - al zijn het zeldzame momenten - om die te gebruiken om mensen naar Hem te verwijzen? Dus niet: ik kies er bewust voor om mijn mond te houden - uit comfort. Hoe liefdevol is dat als je weet wat de mensheid te wachten staat? En daarnaast: ik me maak me dan ook zorgen om haar, want ik herken de vrucht niet in dat moment.

Ik heb haar vervolgens gevraagd over hoe zij het dan ziet - die opdracht - de ernst etc, maar ze deed het onder andere af met:
“ieder zijn eigen proces” - een uitspraak die ik vaker hoor om terechtwijzing te ontkrachten.

Ik ken haar hart niet. Maar ik zie over het algemeen patronen die leven onder christenen. En ik wil waakzaam zijn.

En los van het onderwerp “evangeliseren” en “geloof gebaseerd op gevoel/persoonlijk”, zie ik nog iets dieperliggends …

Ik heb het idee dat sommige christenen ‘het is een proces..’ maar ook verzen van de Bijbel verdraaien en gebruiken om zichzelf te rechtvaardigen, wanneer ze niet willen erkennen en toegeven dat ze niet in gehoorzaamheid leven. En dus eigenlijk aan het volharden zijn in zonde.

En eerst dacht ik ook, “ja het is een proces.” En “ieder voor zich” en “leef en laat leven”.

En elke keer als ik het iemand hoor zeggen, zonder ernst voor Zijn woord en de strijd met het vlees, dan weet ik het zo net niet. Het klopt ergens niet.

Ik denk niet dat we “het is een proces…” overal op moeten toepassen en we onze terechtwijzing daarmee moeten laten ondermijnen.

Het gevolg kan zijn dat we - als we niet opletten - in bovengenoemde stellingen dreigen te vallen en ons laten ontmoedigen:
‘ieder voor zich’ en ‘leef en laat leven’. Juist waar we voor moeten waken. We zijn op een bepaalde manier wel verantwoordelijk voor elkaar.

En Jezus waarschuwde ook. Hij zei:

“De liefde van velen zal verkillen…” – Mattheüs 24:12
“Velen zullen zeggen: Heere… maar Ik heb u nooit gekend.” – Mattheüs 7:23

En begrijp me goed: ik heb ook een vriendin die niet ‘gehoorzaamt’, maar daarin wel eerlijk is:
Ze is onderweg, is bereid zich te laten onderwijzen en zoekt. Haar hart ligt alleen nog niet in overgave bij Jezus (dat haal ik niet uit de lucht - dat heeft ze zelf aangegeven - en ik merk dat ook). Maar ze erkent Hem wel als Schepper. En dat noem ik dan wel echt ‘een proces’ - door die open - en eerlijkheid.

Dus… overgave/gehoorzaamheid: nee. Geloof: ja.

Daarnaast het duister (die misleider - die slang 🐍.) gelooft ook in God. En in God geloven, is niet hetzelfde als in gehoorzaamheid leven. Daar zit maar een kleine nuance in. En als je die nuance niet herkent - wanen we onszelf ’gered’ terwijl we in feite volharden in zonde.

Met als gevolg dat we onopgemerkt de verkeerde weg op lopen - richting het eeuwig oordeel.

Ik zeg dit wel zo heel stellig… maar het is gewoon telkens wat opspeelt in mijn gedachte en hart - het laat niet los.

Daarom schrijf ik het nu maar gewoon op. Om het voor eens en altijd een plek te geven - voor de Heere - op dat het Hem tot Eer mag zijn 🙏🏻.

Laten we het geen proces noemen - of zaken verdraaien - als het eigenlijk een excuus is. Laten we samen zoeken naar gehoorzaamheid - wat het ook kost. ❤️