Mijn moeder en ongeloof (deel 2)

Waar ik het dan nog wel het meeste mee worstel, is m’n moeder.

Maar dan echt. Hoe zij met spot, sarcasme en kleinerende opmerkingen controle probeert uit te oefenen om haar denkwijze op te leggen, is echt next level.

En als ik me daar niet in schik, zegt ze dingen als:
“Als jij zo denkt (als een gelovige dus), dan krijg je ook geen cadeau voor je verjaardag.” Of: “dan hoef je ook niet te komen op je oma’s begrafenis als ze doodgaat (omdat ik geloof in hel en hemel - en zij uit de Bijbel gelezen heeft dat oma naar de hel gaat als ongelovige)”.

Zulke dingen voelen als controle. En buitensluiten. Want ze koppelt er voorwaarden aan.

Wat ze ook vaak doet, is uitspraken van Jezus koppelen aan wat ik denk.
Dus als ik zeg: “Ik geloof dit omdat Jezus het zegt,” dan blijft ze net zo lang doorvragen of doorhameren, totdat ik het herformuleer als: “Oké, ik denk dat.” Maar dat is nou juist het punt: ik geloof niet zomaar iets omdat ik het vind - ik geloof het omdat Hij het zegt.

Ze wil niet erkennen dat het Jezus Zelf is die spreekt. Dat ik Hem zie. Hem hoor.
Alsof het makkelijker is om het weg te zetten als “mijn persoonlijke mening”, want dan hoeft ze het niet serieus te nemen. Dan kan ze het naast zich neerleggen, of belachelijk maken. En meer controle uitoefenen op mij als persoon.

En dat zijn niet de enige uitspraken. Er zijn meer van dat soort dingen… ook “gatver jij bent ver heen, jij staat heel ver van mijn normen en waarden” of “jij bent werkelijk gehersenspoeld met je achterlijke ouderwetse geloofje”. Of tegen een buitenstaander (terwijl ik nog in beeld ben): “ze komt er vanzelf wel achter dat het nep is, met haar nieuwe nep familie”, Constant uitspraken die kleineren en afwijzen.

Mijn moeder en ik hebben eigenlijk nooit echt op één lijn gezeten als het om communicatie gaat. Vroeger toen ik nog niet gelovig was, kon ik me al flink opvreten aan haar manipulatieve manier van praten. Maar nu lijkt het echt een toppunt bereikt te hebben.

En ik trigger zó erg bij manipulatie. Ik weet niet waarom, maar ik trek dat gewoon echt heel slecht. Ik wil dan het liefst meteen de spiegel voorhouden.

“Zie je niet hoe je doet? Hoe je eigen houding en woorden me wegduwen (waarvan zij mijn geloof de schuld van geeft en vervolgens de kerkmensen daarvan beticht)? Nooit de hand in eigen boezem. Het ligt altijd aan een ander.

Maar het lastige met manipulatief gedrag is dat er vaak totaal geen zelfreflectie is. Je praat eigenlijk tegen een muur. Een muur vol sarcasme. Vol spot. En als je dan iets zegt over de toon, is het vaak: “Ja, dat is gewoon mijn mening. Jij kan dat niet aan.” De bal wordt teruggekaatst, zonder berouw of besef. Geen spiegel die aangekeken wordt.

Sarcasme en spot sluipen vaak ongemerkt ons taalgebruik binnen. Het wordt vermengd of zelfs verward met het recht om een mening te hebben of te geven. Ik heb het zelf soms ook gedaan, niet bewust denk ik. Maar sinds ik tot geloof ben gekomen, ben ik daar steeds gevoeliger voor geworden.

Want zolang we ons leven niet aan de HEERE toevertrouwen, zullen we die toon vaak niet eens als ongezond herkennen of onderscheiden van een zuivere mening of discussie. Vaak wordt het nog toegejuicht ook.

En nogmaals alles wat ik hier boven vernoemd heb is de oorzaak van de geestelijke strijd die gaande is en verblind.

Het is niet alsof ik voor m’n lol voor het christelijk geloof kies. Ik kies ervoor omdat ik de waarheid zie. Omdat ik Hém zie voor wie Hij werkelijk is.

Als volgeling van Jezus wil ik letten op mijn woordkeuze, levensstijl en intenties. Ik leef niet meer voor mezelf, maar voor Christus. Dus hoe ik mezelf uitdruk is van belang. Zijn m’n woorden, levensstijl en intenties niet zuiver en ik besef dat, dan heeft dat consequenties en zal ik mij opnieuw moeten bekeren. Het is een gevoeligheid en scherpte die constant aanstaat.

Dat betekent je kruis dragen.

Zelfs als ik door mijn dagboek heen zou willen razen en alles eruit wil gooien, stop ik toch aan het einde even. Dan komt dat besef weer van: ik leef niet voor mezelf.

Dus wat ik schrijf en spreek, weerspiegelt dit Zijn hart?Moet ik iets bijschaven? Moet ik ergens nog m’n vlees kruisigen?

Ja, dat lukt dus niet altijd en ook zeker niet perfect. Maar dat is wel wat er elke keer gebeurt.

Toetsen op: Zelfbeheersing. Zorgvuldigheid. Liefde. Waarheid etc.

Het is - en het gaat - allemaal heel diep….

En toch… als ik dan óók nog verkeerd begrepen word, ja, dan kan ik daar echt om huilen.

Het biedt troost om te weten dat Jezus daar Zelf eerst doorheen gegaan is en Hij weet wat het is. Maar dan nog veel erger.

En het is iets wat de Vader me leert: loslaten. Maar heel eerlijk… Dat kan ik echt niet altijd. Dat is makkelijker gezegd dan gedaan 🤓.

Ik heb eigenlijk maar een glimp geschetst hoe de communicatie is, voornamelijk aan de hand van een paar tekstberichten. Daardoor is het bij voorbaat al geen volledig beeld en dus ook geen zuivere observatie.

ik vind het ook niet makkelijk om in één keer een eerlijke schets te geven die recht doet aan alles.

Ik vertrouwen erop dat de HEERE weet wat Hij doet - en dat, al is het er maar één… iemand Hem toch ziet en erkent.