Gehoorzaam of rebels

Wat betreft rechtvaardig oordelen, onderscheid maken en eerst die balk uit je eigen oog halen…

Nog niet zo lang geleden postte ik een video van mezelf. Ik liep in bikini, keek de camera in en gaf een sensuele glimlach. En daaronder een heerlijke stevige Bijbelse les.

Bij het posten voelde ik al iets knagen: is dit zuiver? Is dit beeld nodig? Laat ik hier God in zien? Of mezelf?
Maar in plaats van het eerlijk te toetsen met andere christenen, besloot ik zelf te bepalen wat kon.
Ik maakte het beeld wat donkerder zodat de tekst meer opviel dan mijn lichaam.
Want ja, ik vond de video gewoon te ‘mooi’ om hem te laten liggen.
En ergens dacht ik: ach, het is een bikini op het strand, niks mis mee, toch…

Maar eerlijk… ik durfde m’n gemeenschap deze video niet te laten zien. Ik wist exact wat ze zouden zeggen. Deze gedachte alleen had al een antwoord moeten zijn, maar ik negeerde het.

Tot ik een reel zag van een andere christen.
Ze schreef erboven: “dit wat ik nu ga zeggen gaan christenen boos maken”
En ja, die zin triggerde me. Want dat is dus geen neutrale toon. Je weet wat je doet.
En dan klik ik, en zie haar onder een stromende douche staan in bikini - met een korte sensuele beweging. Bloedmooie vrouw en een prachtig professioneel beeld.
En dan schrijft ze erbij: “Ik leef voor Christus, niet voor jouw comfort. Hoe ik me kleed is aan mij.” En nog een stuk geschreven tekst waarbij ze aangeeft dat mannen volledig zelf verantwoordelijk zijn voor hun gedrag - met wat Bijbelse verzen, correcties en haar mening.

En ook al begreep ik haar punt en was ik het deels eens met haar inhoud, toch zag ik een subtiele verschuiving van heiligheid naar een vorm van rebellie.
De tekst en het beeld dat ze liet zien, klopten gewoon niet met elkaar. De woorden riepen Jezus aan (Heiligheid), maar het beeld zei wat anders (Rebellie - uitlokking door sensueel beeld).

Waarschijnlijk geraakt door opmerkingen van “lustige” mannen, of door christenen die haar keer op keer hebben gezegd: “Kleed je fatsoenlijk.” Of “laat je broeder niet struikelen”.
En dat snap ik. Als mensen doen alsof jij verantwoordelijk bent voor andermans zonde.
dan raakt dat je, dat snap ik. En als je dat vaak meemaakt, wil je je jezelf hiervan losmaken. Je wil niet meer luisteren naar ‘wat mag wel en niet’, maar wil vrij zijn.

En daar zit dus precies de valkuil.
In plaats van die pijn of frustratie bij God te brengen, kiezen we dus soms (onbewust) om te handelen uit onszelf.
We rechtvaardigen onze daden door een geestelijke boodschap, maar het vlees praat nog steeds mee.

Is het echt nodig om onszelf zo te delen online? Eert het God? Of zit er een rebelse houding in onze expressie? In ons handelen? Dat leidt naar - bijvoorbeeld - zelfverheerlijking?

Om maar aan te tonen hoe subtiel rebellie zich kan uiten. Het komt namelijk niet alleen in luide vorm - maar uit zich dus ook heel snel in zoiets subtiels. Zelfs onder diegenen die Jezus gehoorzaam willen zijn.

Nou was het bij mij geen pijn, maar het was wel een rebelse houding door bewust niet te gehoorzamen - omdat ik het zo’n mooi beeld vond van mezelf.

En haar post liet mij dus nog dieper reflecteren hierover.

Ik heb haar uiteindelijk een bericht gestuurd en ik heb mijn eigen voorbeeld erbij gedeeld.

Dit is wat ik denk dat de Heere bedoeld met de balk eerst uit je eigen oog verwijderen, voor je de splinter bij een ander weghaalt.

Ik houd van U, Heere.
En het spijt me dat ik soms toch liever m’n eigen richting kies dan gehoorzaam te zijn.
Maar Uw stem blijft zacht, zuiver en dichtbij.
En daar wil ik blijven.