Standhouden in een wereld die Gods wil afwijst

Ik heb gemerkt dat ik me toch opnieuw liet misleiden om te buigen voor communicatie die niet zuiver of eerlijk is. En daarom kom ik toch nog even terug op mijn eigen houding daarin - en met reflectie op een aantal publiekelijke uitspraken.

Van de week werd er gereageerd onder één van mijn dagboekverhalen, waarin werd gezegd dat er sprake zou zijn van een hoop ‘hypocrisie’ en ‘tegenstrijdigheden’. Woorden die hard kunnen binnenkomen, zeker omdat er geen uitleg of ruimte voor gesprek bij werd gegeven. Maar tegelijkertijd erkennend dat er mogelijk sprake zou zijn van confirmation bias.

Aan de ene kant worden er scherpe oordelen uitgesproken, aan de andere kant lijkt men zelf niet helemaal zeker te zijn van de juistheid ervan.

Wat heeft het dan voor zin om zulke zware labels te delen, zonder bereidheid tot verheldering of wederzijds onderzoek? Zonder gesprek? Zonder verantwoordelijkheid?

Want de deur werd vervolgens dichtgedaan met de bekende afsluiter dat we het toch niet eens worden. Na een eenzijdige conclusie (en oordeel): “ik te ver erbuiten, jij te diep erin.”

Een ander voorbeeld raakte me vooral in de toon. Er werd gezegd dat ik al een tijd tegen muren botste, door een blinde vlek in mijn reflectie. Dat ik uit zo zijn op winnen. En daarbij werd ook vermeld dat mijn reacties of reflecties verder genegeerd zouden worden. Ik citeer dit niet letterlijk, omdat er emotionele lading bij zat - en ik wil daar zorgvuldig mee omgaan. Mogelijk herkennen lezers de reacties wel en dus ook de toon.

En daar sta je dan met die labels, zonder (opbouwende) nuance en een veilige bedding om te reflecteren. Verward en in je hemd gezet. Je weet niet goed wat je moet denken. Hoe moet je reageren? Moet je iets in jezelf corrigeren? Of was het gewoon onzorgvuldig geformuleerd? Waar moet ik het op betrekken? Moet ik dit wel aannemen?

Ik wil niemand iets verwijten, maar ik wil wel eerlijk benoemen dat dit voor mij niet aanvoelde als zuivere communicatie. Het is een oordeel zonder verantwoordelijkheid of opbouwende toelichting. Waar ik eerder ook over geschreven had. En als het dan ook nog in het openbaar gebeurt, voelt het als karakterframing: de context ontbreekt, maar de labels blijven hangen - publiekelijk.

Oordelen zonder verantwoordelijkheid, is niet spreken uit zorg voor de ander. Dat is afstand creëren, waar juist verbinding en opbouw nodig is.

En als verbinding en opbouw niet het doel zijn, waarom gebruiken we dan zulke scherpe labels en uitspraken? Wat drijft ons werkelijk? Spreken we uit ons geweten, dat God ons heeft gegeven, of is dat geweten inmiddels verdoofd? Laten we ons soms door iets ander leiden?

Daarnaast schept het ook een ongelijk speelveld: de ene partij deelt openlijk en kwetsbaar, terwijl de ander afstand neemt en de confrontatie ontwijkt, maar wel scherpe oordelen uitspreekt. Dat wringt met de Bijbelse oproep tot liefdevolle correctie en opbouw.

We kunnen best aanvoelen of iets zuiver is - tenzij ons geweten is afgestompt. En dat is helaas iets wat in deze postmoderne cultuur steeds vaker gebeurt.

Ik weet dat sommigen precies zullen weten over wie of wat dit gaat. Daarom wil ik extra benadrukken dat ik niet iemand te kijk wil zetten. Dat het niet om terugslaan gaat. Maar om te laten zien wat het met mij deed en wat de HEERE daarin aan mij laat zien.

Ik betrapte mezelf erop dat ik netjes reageerde met: “Ik respecteer het als je het hierbij wil laten.” Maar die reactie kwam eigenlijk niet voort uit vrede… maar uit angst.

Angst om als ‘de moeilijke’ gezien te worden. Angst om weer bestempeld te worden als degene die ‘moet winnen’, of altijd de confrontatie zoekt.

Daarmee liet ik - zonder het echt door te hebben - toe dat woorden die raken en potentieel framen, onzorgvuldig gebruikt mochten worden. Dat is mijn valkuil. Mijn zwakke plek. Reactie uit pleasegedrag en conflictvermijding.

En precies dáár - op die zwakke plek - probeert de vijand binnen te komen om het licht dat van Christus is te doven of te verdraaien, of verwarring en verdeeldheid te zaaien.

Laten we niet naïef zijn: er is geestelijke strijd.

De duisternis richt haar pijlen op het licht dat zichtbaar wordt. Dat licht is niet van mij - het is van Hem.

En begrijp me niet verkeerd. Ik sta achter oordelen. Dat is nodig. Maar er zijn grenzen en richtlijnen aan verbonden - voor iedereen gelijk. De wereld is er slechts van afgedwaald.

Ik deel dit omdat ik m’n bewustwording en reflectie open (in Zijn licht) wil delen, en omdat ik geloof dat het herkenbaar is voor velen die willen wandelen in waarheid. Misschien opzoek zijn. Op dit moment verwarring ervaren. Of juist wakker worden (of triggeren) door Zijn scherpte. Ik geloof dat het nodig is in een tijd als nu.

En ik ben enorm onder de indruk van de HEERE. Want wat ik hierboven heb geschreven, klinkt absoluut als Gods werk. Kijk wat er gebeurt:

Wat op het eerste gezicht leek op respect voor de ander, bleek in werkelijkheid mijn angst om als te veel en ‘winnend’ over te komen - in een situatie waarin ik Hem bewust had betrokken. Ik hield mezelf klein. Dat was mijn zwakte.

Maar ik herkende dat het niet voortkwam uit vrede.

Ik bracht het in het licht, toetste m’n motieven.

En nu dient die zwakheid tot versterking van m’n geestelijke ruggengraat en tot opbouw voor één ieder die wil horen en zien.

Dat is exact wat Paulus bedoelt in 2 Korintiërs 12:9:

“Mijn genade is u genoeg, want Mijn kracht wordt in zwakheid volbracht.

Daarom zal ik veel liever roemen in mijn zwakheden, opdat de kracht van Christus in mij woont.”

En:
Wat de vijand ten kwade bedoelde, heeft God ten goede gekeerd.” (Genesis 50:20)

I love my King Jesus. Zonder Hem was ik allang weer in het donker gestruikeld. Maar met Hem leer ik juist in mijn zwakheid opstaan.

Aanrader om te kijken! Vandaag geplaatst! En hele mooie toevoeging op mijn reflectie ❤️.