Gevoel verpakt als schild

Het gesprek ging verder en begon open. We deelden waar we in geloofden, en al snel werd duidelijk dat we lijnrecht tegenover elkaar stonden.

Zij gelooft dat God in haar zit en dat ze de Bijbel niet nodig heeft. Dat haar hart op Hem is afgestemd, ze haar hart als zuiver en veilig ziet. En stuurde een post waarbij een andere christen dat duidelijk maakte. En volgens haar is mijn geloof iets ‘heel Nederlands’. Iets waarvan zij vind dat we de realiteit van de wereld verliezen. Als je kijkt naar de wereld, is het in haar ogen normaal om aan te sluiten bij dat wat ‘fijn voelt’.

Maar dit heeft niks met Nederland te maken. Wat ik geloof is wat er letterlijk in de Bijbel staat. Jezus volgen betekent luisteren naar Zijn woorden. Je kruis op je nemen, wat lijnrecht ingaat tegen comfort - dus waarbij je je fijn voelt. Benoemde ik.

Als je een kruis om je nek hangt en zegt dat je Jezus volgt, maar ondertussen bewust niet naar Zijn onderwijs wil luisteren… ja sorry, dat klopt voor geen kant. Dan is geloof gebaseerd op eigen invulling. Niet overgave. Dit deelde ik overigens niet, dat was even mijn gedachte.

Die post van de andere ‘christen’ brengt mensen op het verkeerde pad, zei ik. Hij baseert het niet op de Schrift. Daarnaast die ‘realiteit’, ‘de wereld’, heeft Jezus gekruisigd, de wereld wees Hem, de waarheid, af. En ook al gebeurd dit niet meer op een manier hoe dat toen gebeurde, vandaag de dag wordt Hij nog steeds gekruisigd door mensen - geestelijk.

Ik zou in 0,01 seconde de wereld opgeven voor Hem (en ook al lukt dit me niet meteen op bepaalde gebieden, dan strijd ik ervoor die overgave te maken, geen twijfel). Ik begrijp de realiteit van deze wereld heel goed.

Ik probeerde haar verder uit te leggen waarom ik Jezus gehoorzaam. Waarom ik geloof dat Hij, Zijn Woord, de Bijbel, gezaghebbende is. Dat het niet gaat om hoe ik Hem graag zie, en ook niet om mijn gevoelens en hart, want dat is onbetrouwbaar, volgens God. Dat is niet mijn visie, maar de Zijne. Onze wijsheid (die van de wereld) is niet Zijn wijsheid (maar dwaasheid). Onze gedachten, zijn niet Zijn gedachten (en vulde dit aan met een vers waarin dit benoemd staat). Daarom heb ik mijn hart aan Hem gegeven. Hij staat los van mij, en zit niet ‘alleen’ in mij. Hij is mijn koning, letterlijk. Ik zie de wereld scherp door Zijn woorden, door Hem.

En naast dat ik haar onderwijs over liefde tussen mensen als waardevolle brug zie naar een Bijbels huwelijk, hoopte ik dat zij dit ook ooit zo zou gaan zien en sprak dit zo uit (een Bijbels huwelijk wijst zij namelijk af - indirect dus ook wat Hij zegt - terwijl ze zegt een volgeling te zijn..

En toen sloeg het ineens om. Ze vond mijn toon ‘eng’. Noemde het oordeel in een ‘liefdevol jasje’. En oordeelde over dat ik zogenaamd liefde zou voelen.
Ze zei dat ik haar volgens haar gevoel ‘gewoon dom’ noemde en dat ik beter dat had kunnen zeggen. Verpakt met een hoop emoticons en sarcasme zodat haar passief-agressieve reactie niet zo opvalt. Om vervolgens dit als een grens te stellen voor mij en hier niet over door te gaan.

Allemaal gebaseerd op gevoel. En toen ik probeerde dat recht te zetten, mijn intentie te delen (samen zoeken naar wat God zegt, Zijn waarheid over ons en de wereld, en niet wat wijzelf vinden), en dat ik van Hem houd (dus deze liefde is zeker niet nep), mocht dat niet meer.

Zij oordeelt over mij. Noemt mijn woorden eng, mijn liefde nep, en negeert mijn intentie. Ze vult in op basis van haar gevoel, om me vervolgens de mond te snoeren.

‘’Prima, wanneer het je raakt, triggert, of dat we het gewoon niet eens zijn en je daarom niet wil verder praten. Dat respecteer ik.’”

“Maar het voelt voor mij niet als een eerlijke en gezonde grens, meer als eenzijdige afsluiting waarin jij mag oordelen over mij, en ik me niet mag verduidelijken”, zei ik.

“Je analyseert mijn grenzen en dat is nooit oké,” ze concludeerde vervolgens ook dat ze zich onveilig voelde en zette daarmee een streep onder haar grens. Haar reactie was eerder ontwijkend dan reflectief op wat ik zei.

Hier eindigde ook mijn reactie. Ik liet het gaan. Niet dat dat zonder slag of stoot ging, maar iets hield me tegen.

Het is gewoon niet eerlijk.
Je mag iets voelen. Natuurlijk. Maar je kunt niet iemands hart invullen, daar je eigen gevoel als bewijs boven zetten, zonder inchecken of dat klopt, vervolgens (vals) beschuldigen en daarop een grens stellen. Deze manier van grenzen stellen is ongezond en unfair - het is een vorm van gaslighting - maar dan geestelijk.

Daarnaast is het ook een schild waarmee controle wordt behouden. Waarachter je kunt oordelen zonder verantwoordelijkheid. Waarbij de ander niks terug mag zeggen, want: “mijn gevoel.”

Ik zeg hier ook niet mee dat ik nou zo foutloos communiceer, maar mijn intentie is niet om grenzen te overschrijden - maar om een open dialoog te voeren en samen te onderzoeken. En richting iemand die zegt christen te zijn, maar (onbewust) niet toepast wat dat betekent, ben ik vaak wel wat directer of pittiger, maar nooit minder liefdevol. Ik probeer mijn best te doen respectvol te blijven en hier bewust van te zijn. Ik was duidelijk. Ik bewaakte het verschil van ons denken. Dat kan snijden. Dat wel.

Dit soort gesprekken laat echt zien hoe vast mensen zitten door gevoelens. Alles wat daar tegenin gaat, wordt weggezet als ‘onveilig’, ‘eng’ of ‘nep’. En dan is het klaar. Gesprek voorbij.

Het is toch best bizar, maar gezien de geestelijke kracht, ook wel weer logisch. Gevoel wordt zo Heilig gemaakt. Het zorgt ervoor dat er geen echte verbinding ontstaat. Het valt als een mistige sluier over het contact. Je ziet en hoort elkaar (of God) letterlijk niet meer.

Die geestelijke wereld doet er echt alles aan om het contact (met God), wat leven geeft, te verduisteren. het gaat namelijk om de waarheid. En die wordt niet verdragen.

Die geestelijke realiteit speelt in op gevoelens. Daar heeft het macht over, zolang het niet in overgave bij de Heere Jezus (God) ligt.

Ik vind het echt schrijnend hoe dit gebeurt. En het doet me serieus verdriet.

Het ontroerende hiervan is, dat ik merk dat ik niet zomaar meer buig voor iemands gevoel (begrijp me niet verkeerd. Het gaat om het op deze manier gebruiken ervan). Vroeger zei ik snel ‘sorry’, of ‘oh nee zo bedoelde ik het niet’ en viel dan voor die schijnheilige vrede, maar zelfs als dat nu heel even door me hoofd schiet, voel ik een bovennatuurlijke kracht mijn hart beschermen, waardoor ik mijn knieën voor Hem gebogen houdt. Hem trouw blijf. Ik weet niet, maar dit is echt indrukwekkend ofzo. Ipv toegeven aan onrecht, of door te gaan en echt iemand willen pushen om te laten zien hoe scheef dit is, laat ik nu verdriet toe over de situatie.

De tranen rolde over m’n wangen, en niet alleen vanwege de oneerlijke situatie en de gevangenis waar mensen zichzelf in vasthouden, maar ook vanwege Zijn ingrijpen. Ik viel namelijk stil. Ik had nog zoveel willen zeggen, uit dat oneerlijke en rechtvaardige gevoel, maar Hij nam het volledig over.

En toen popte er ook nog een vers naar boven. Niet zomaar een vers, maar Zijn leiding als bevestiging van m’n stil vallen:

“De HEERE zal voor u strijden, en ú moet stil zijn.”
– Exodus 14:14

So grateful!! 🥺