Doop

Zondagavond heb ik aangegeven dat ik gedoopt wil worden, maar dat ik nog wel worstel met een openlijke ‘zonde?’ - samenwonen zonder geregistreerd partnerschap. En ik weet niet of ik uit elkaar wil of juist bij elkaar wil blijven.

De Bijbel zegt hierover:

“Vorm geen ongelijk span met een ongelovige” 2 kor 6:14–18.

Maar: “Zit je in een huwelijk en komt de één tot geloof, dan is het geen optie om uit elkaar te gaan, tenzij de ongelovige dat wil” (1 Kor. 7).

In principe zou ik in een soort date-fase moeten zitten, maar inmiddels delen we al zoveel: huis, auto, katten, reisjes, herinneringen - dat het wel lijkt als een verbond, maar dan zonder papier (het verschil wat de ouderling benoemde, en waarover ik dus ook gevraagd werd over na te denken).

Ik mag (of het is zelfs een gebod) om afstand te doen van mijn relatie, maar dat vind ik dus niet makkelijk.

En ik kan er ook niet zo tussen blijven hangen. Ik moet een keuze maken. Jezus doet een appel op mijn gehoorzaamheid.

Want welke keuze ik ook zal maken: het gaat me wat kosten.

1. Uit elkaar = kinderwens op het altaar.

Hele kleine kans om een man te vinden die wedergeboren is (in overgave leeft),
omdat ik zoveel vrouwen van mijn leeftijd zie, die nog wél maagd zijn, en nog geen partner hebben.

Wie wil mij dan (afgelikte boterham, tegenover maagden?) - om even heel oneerbiedig en onwaardig over mezelf te spreken. Want dit zegt Christus absoluut niet. Want we zijn allemaal witgewassen in naam van Hem, door genade. Maar ja - menselijke denkkader speelt toch nog mee zo af en toe.

Maar ook het samen delen en ontdekken van de wereld, dat gaat ook op het altaar. En gewoon het fijne samenzijn.

Nou, dus echt mannen tekort die in echte overgave leven. Dus mannen… lees je in over Jezus.

En mannen hebben vaak nog een best groot ego en trots. Overgave valt niet mee dus.

2. Bij elkaar = geestelijk een hele moeilijke weg bewandelen. Mijn partner is niet gelovig. En hij heeft zeker ook geen neutraal wereldbeeld, eerder anti-christelijk.
De geschiedenis is mooi. Maar overgave? Nope.

En Christus vraagt van een vrouw om zich te geven aan haar man zoals Hij Zich gegeven heeft voor de mensen (Efeze 5). Zelfopoffering dus. Dat is wat liefde vraagt. En is. Overigens wordt dit ook gevraagd van de man. Totale overgave aan elkaar. En dat is alleen veilig als je beiden je leven aan Hem gegeven hebt.

Kies ik voor trouwen, dan kies ik voor toewijding en overgave tot de dood aan een man die Christus Zelf niet volgt, zonde niet erkent, en me regelmatig (onbewust) zal afleiden van waar het leven echt om draait: Christus. Kans op discussies over wat echt belangrijk is in het maken van keuzes, ons fundament, liggen dan wel op de loer, zeker met kinderen.

Maar… het is wel mijn maatje. Mijn geliefde.
En we houden zo van dezelfde dingen. Op geloof na.

Het is in beide opties dus kruisdragen.

De kerkstructuur koppelt doop aan lidmaatschap. Omdat zij het belangrijk vinden dat je na de doop ook opgevangen wordt in een gemeenschap - als liefdevolle zorg dus.

Maar dat betekent ook dat ze ‘achter je broek zullen aangaan’ wanneer je leefstijl structureel niet volgens Gods Woord is. Dat heb ik even in mijn eigen woorden verwoord.

Die verantwoordelijkheid willen ze nu niet nemen vanwege mijn worsteling momenteel. Dus het antwoord was: nee, wij gaan je niet dopen en ook niet opnemen als lid.

Hoe ik het nu schrijf komt waarschijnlijk best cru over. In schrijven vaak. Maar de toon was open, helder en met zorg.

Ik begrijp hen heel goed. Ik ben compleet eens met wat God voor ons als mens wil. Maar Hij heeft ‘volgens mij’ nooit verteld dat je niet gedoopt kan worden als je nog in worsteling met zonde zit, terwijl je wel tot geloof bent gekomen.

Ik zeg dit dus om even te onderscheiden wat hier gebeurt (like usual).

In het Nieuwe Testament zie je dat:
Mensen tot geloof komen, ze direct gedoopt worden. Vaak door de eerste de beste volgeling van Jezus, niet per se een ambtsdrager. Zonder maanden voorbereiding of checklists.

“Wat verhindert mij om gedoopt te worden?”
“Als u met heel uw hart gelooft, dan is het geoorloofd.” (Handelingen 8:36-37)

Ik ben het dus eens met hoe ze erin staan qua mijn leefstijl, maar ’t is een worsteling waarbij ik nu nog geen keuze kan maken. Maar ik kies voor Hem! En ik zal mij dus zeker niet neutraal opstellen in het appel die Jezus op mij doet.

Ik sta er overigens al maanden dag en nacht mee op. Vannacht ook. Ik heb keihard gehuild. Omdat ik het zo moeilijk vind. En mezelf ergens ook zo vreselijk onwaardig vind. Met mijn zondige keuzes in het leven die ik hiervoor heb gemaakt en geleefd. Alsof ik voor mezelf ook geen toekomst meer zie. Wie wil mij nou? Zoiets gaat er dan door me hoofd. Absoluut die griezel van het duister die op mijn kwetsbare momenten een loopje met me neemt. Ik weet allang dat Christus dit niet zegt en dat het daar niet omgaat. Maar het is wel de realiteit.

Ik heb gisteren na het gesprek, die ik had met de ouderlingen, gebeden tot Hem. Dat ik Hem zal volgen wat het me ook zal moeten kosten, maar dat ik wel een duidelijke richting nodig heb. En ik heb gevraagd of Hij me wil helpen gehoorzaam te zijn. Want het lukt me niet helemaal. En nogmaals: in tranen…

De ouderlingen gaven aan dat ze dit vaker meemaken - mensen uit de wereld die tot geloof komen - en dat het soms niet zo zwart-wit is als het lijkt. Zoals ook mijn situatie.

Want het is echt anders wanneer je al gelovig bent, vrijgezel bent, en je dan een gaat daten met een ongelovige en in een relatie belandt. Dan weet je dat je met vuur speelt. Dan is het niet wijs (zei een andere gelovige uit de kerk).

Maar als je juist in die situatie tot geloof komt is niet zo zwart-wit verhaal meer. Dan is het eerder dat je al een bestaande band hebt opgebouwd vóórdat je tot geloof komt.
Dan zit je opeens in een andere realiteit. En dan ook nog eens waarbij je dus al heel veel zondige keuzes gemaakt hebt - op gebied van relaties.

Je worstelt met op de rit krijgen. Je bent ook niet bewust bezig met blijven zoals je bent. Je hebt Hem gezien en nu gaat het wat kosten.

De ouderlingen gaan reflecteren. Niet om mijn situatie goed te praten, dat wil ik ook niet, want ik zal een keuze moeten maken. Maar echt om zorgvuldig te kunnen onderscheiden hoe ze hiermee om moeten gaan. Ook in de toekomst. Qua doop+lidmaatschap. Een beweging vanuit hun zelf.

Want ergens is het niet God-kerk-ziel. Er zou geen kerk tussen God en een mens in moeten staan.

Ik wil tot God komen (belijd m’n zonde en worsteling) en zij zeggen nu eigenlijk nee. Dat lijkt me niet de bedoeling.

De gemeente is een lichaam, geen tussenpersoon. Christus is het Hoofd, en elke gelovige is direct met Hem verbonden. De kerk hoort te verzorgen, vermanen, onderwijzen, beschermen, maar niet te controleren of te beheersen (in dit geval bepalen of je gedoopt mag worden - want dat is niet Bijbels - Jezus zegt: geloof je met heel je hart, dan is het goed (en dus niet uit goede werken - als beloning)).

Ik respecteer dan ook echt hoe ze dit oppakken. En naar hun eigen visie willen kijken en dat naast het Woord van God leggen.

Wel een pluspuntje 😏.

Ze bestaan nog maar net 2 jaar. En ze zijn jonger dan ik (eind 20). Iedereen leert in zijn of haar wandel met de HEERE. Alleen maar goed hoe ze hiermee omgaan! Heel geestelijk volwassen.

Wordt vervolgd… 🙏🏻