M’n wereldse vriendinnen - geestelijke strijd

Sinds mijn bekering gebeuren er ontzettend veel interessante dingen. Interessant omdat ik nu niet alleen een aardse manier van kijken heb, maar ik zie ook de geestelijke strijd. Het gaat zo diep allemaal en ik vind het heel mooi om te zien hoe God mijn hand hierin vasthoudt en mij begeleid.

Voor jullie beleving we zijn met een groep van vier vriendinnen (en ik ken ze al jaren). Waarvan twee ongelovige vriendinnen en één vriendin die onderweg is naar Jezus, thank God!

We hadden zondagmiddag afgesproken en ik was al eerder op de hoogte gesteld door mijn sis in Christ, dat we het zouden hebben over mijn bekering - omdat mijn ongelovige vriendinnen zich zorgen maken en ook de zichtbaarheid waarmee ik het geloof uitdraag: delen van Jezus op m’n socials 🤍🙈 .

Het begon allemaal over mijn komende doop. Mijn 2 ongelovigen vriendinnen vroegen hoe ik tot geloof was gekomen. Ik merkte wel een bepaalde afstandelijkheid: een naar achter leunende houding, wat veroordelend misschien. Wat me ook opviel - en wat me eerlijk gezegd ook raakte - was dat één van hen ineens opstond en begon op te ruimen (met herrie en niet echt meer aanwezig in het gesprek) terwijl ik iets kwetsbaars deelde. En voor mij laat het wat diepers zien. Niet per se over haar persoonlijkheid, maar over wat er gebeurt als de Naam van Jezus wordt genoemd. Je ziet letterlijk de weerstand zichtbaar worden. Ik zal proberen daar een keertje meer over te schrijven.

Even kort: het heeft te maken met het duister dat het liefdevolle en confronterende licht van Jezus (onze God) niet kan verdragen en het leeft via en in ons allen. En het is niet wat het lijkt: het duister uit zich in een vorm van licht. When you know, you know.

Na mijn verhaal begon de één wat te lachen uit ongemak, en soms grapte ze een beetje over bepaalde dingen die in het leven gebeurde, als in: “Nou, is dat dan duister?” Niet gemeen of bewust ofzo, maar ook niet echt uit oprechte interesse. Het valt me op hoe ongemak dan zich op die manier uit (ik wijs dan toch weer even naar ongemak vanwege de naam Jezus). Ik dacht: als je het echt wil weten, waarom vraag je dan niet gewoon verder? Maar helaas had ik er ook niet genoeg moed voor om die vraag te stellen.

Mijn andere ongelovige vriendin voelde duidelijk ook weerstand: en vroeg hoe ik onze vriendschap nu zie, omdat zij zo’n ander leven leiden. Of dat invloed heeft. Of dat we uit elkaar gaan.

Ik heb haar gezegd dat ik de vriendschap niet wil loslaten. Juist niet. Maar dat het me wel heel mooi lijkt om meer diepgang op dit punt met elkaar op te zoeken, zodat we elkaar beter kunnen begrijpen. Uit liefde, respect, en omdat we om elkaar geven. Ook omdat zij op deze manier misschien beter kan begrijpen waarom bepaalde reflecties voor mij zo ‘geestelijk’ diepgaan. Nu heb ik het idee dat ik af en toe Chinees praat, terwijl het inzicht wat ik deel voor mij heel normaal is.

Ik gaf haar een voorbeeld: stel dat zij zou vragen of ik me wat meer zou willen betrekken bij haar leven met de kinderen -ook al heb ik daar niks mee - dan zou ik dat doen. Omdat zij belangrijk voor me is en ik haar behoefte serieus wil nemen. Ook als dat dus iets van mij vraagt.

Langzaam opende haar hart een beetje. Ze voelde de weerstand wel,
maar ze gaf gelukkig ook toe: “Ja, ik kan eigenlijk ook niet oordelen over iets wat ik niet ken.” En ze zei zelfs: “Ik zou best wat meer willen onderzoeken en ook voor jou, omdat ik je belangrijk vind als vriendin.” Ze gaf ook eerlijk aan dat ze me niet steeds wil afwijzen. Het vraagt dus ook van mij om haar dan niet in alles mee te trekken (was ik ook niet van plan trouwens). Dus ik stelde voor om samen een keer een podcastje te luisteren, en dat we dan een beetje de diepte in kunnen over wat we hebben geluisterd. Dat is voor mij genoeg. Ze hoeft niet voor mij mee naar kerkbijeenkomsten etc.

Maar toen kwam m’n sis in Christ er plotseling tussendoor met een scherpe, maar voor dit moment onterechte waarneming. Ze zei: “Ja maar geloof moet je niet opdringen, dat moet uit jezelf komen.” “Dus voel je niet gedwongen, want ik zie dat je weerstand hebt”,
Terwijl ik totaal niet om bekering vroeg. Het ging mij juist om respect en liefde voor elkaar. Bereidheid tot verbinding. Ik had het idee dat het m’n vriendin meteen ontmoedigde terwijl haar hart net open begon te gaan. Een kwetsbaar moment dat werd platgeslagen. En opvallend weer: het laat zien hoe geestelijke strijd werkt. Het komt ook gewoon via mensen als een reflex om een ander in de weerstand te bevestigen. Liefde vraagt juist om zachtmoedigheid. Het tegenovergestelde dan toegeven aan weerstand in deze situatie.

En m’n andere ongelovige vriendin zei toen: “Ja ik heb daar nu geen tijd voor met de kinderen enzo, ik vind het denk ik interessant, maar dit is gewoon niet het moment, misschien als de kinderen groot zijn” Wat ik begrijp - overigens schuilde mijn andere vriendin zich daar ook meteen achter
- toen zei ze even later toen we het over haar hadden: “Ja, ik steek veel tijd in het zoeken naar de juiste creme en make-up. En mijn haar dit en dat.”
Ze schoot vervolgens in een ongemakkelijk lachje omdat ze waarschijnlijk besefte dat ze met tegenstrijdigheid sprak: “Haha ja, daar heb ik dan wel tijd voor.”

En ik dacht.. zie je wat je nu zegt? Je maakt tijd voor wat jij belangrijk vindt, voor jezelf, je uiterlijk, maar je ’wilt’ geen tijd maken voor iets dat met onze vriendschap te maken heeft. Alsof onze vriendschap het niet waard is om tijd vrij te maken voor iets wat belangrijk is voor mij. Niet als oordeel, maar ook weer die geestelijke (on)zichtbare waarneming.

Eerlijk gezegd is dit precies waar God ons op aanspreekt: onze hartgesteldheid zonder Hem. Want uit onszelf zijn we geneigd om uiteindelijk vooral onszelf lief te hebben. Dat uit zich op allerlei manieren, maar in deze situatie zag ik het vooral in het gemak waarmee er wel tijd en aandacht is voor persoonlijke interesses, maar niet voor iets wat de ander werkelijk bezighoudt, wat je verbind met de ander, maar ook met God en dus het hart.

Dit durfde ik uiteraard niet te zeggen. Onze vriendschap is niet gebouwd om elkaar zulke directe spiegels voor te houden.
Ik had het gevoel dat ik dan als zo’n kniesoor zou overkomen, te zwaar, te confronterend en daardoor ook niet wijs. Ik had het kunnen doen, maar ik deed het niet. Had ik het moeten doen?

Ik vond het vervolgens opvallend dat m’n sis in Christ zei dat ik afwijzing oproep als ik bijvoorbeeld zeg: ‘Vanavond The Passion, aanrader!’ of ‘The Chosen, echt de moeite waard!’.
We delen zo vaak in de groep welke series we leuk vinden of wat er op tv komt zonder dat daar een lading op zit. Maar zodra het over iets christelijks gaat, lijkt het ineens gevoelig of ongemakkelijk. Behoorlijk scheef. Dus die reflectie gaf ik hierover meteen terug. M’n beide vriendinnen erkende inderdaad dat het wat vreemd is. Ik hoop dat ze echt doorkrijgen hoeveel strijd het christelijk geloof oproept zoals: weerstand, verzet, angst, ongemak. En dat daar echt iets geestelijks gebeurd wat onze aandacht vraagt.

Ik heb mijn vriendin later nog een berichtje gestuurd om te laten weten dat ik het echt waardeerde hoe ze, ondanks haar weerstand, toch haar hart opende en bereidheid toonde om iets van mijn wereld te onderzoeken. Ik heb gezegd dat dat veel voor me betekent. En het hoe en wanneer ze daar eventueel iets mee doet, aan haar is.

Lijkt mij toch belangrijk om te benoemen en haar aan te moedigen 🤍.

Het blijft echt zo wonderlijk. We kunnen uren praten over ‘het universum’, ‘zelfliefde’, ‘energie’ of ‘relaties’ en iedereen luistert rustig mee. Maar noem één keer Jezus.. en de sfeer kantelt. Alsof alles zich schrap zet. Dat is nou echt geestelijke strijd.
01 jun 2025 - bewerkt op 02 jun 2025 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van InHisname
InHisname, vrouw, 34 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende