Ik ben de slechtste pedagoog ter wereld.

Ik zweer dat het bestaan van sommige persoonlijkheden illegaal zou moeten zijn.

Ik had afgelopen donderdag dus gesolliciteerd op een baan als onderwijsassistente. Vrijdag werd ik teruggebeld, of ik meteen maandag kon beginnen want het was een noodsituatie. Uh, ja. Sure. Een beetje onorthodox hoe dat gegaan is, maar honestly ik was toch al geen superfan van sollicitatiegesprekken dus ik vond het best.

Maandag komt. Letterlijk 2 dagen terug ja. Ik ontmoet het kind en zijn moeder, eerste werkdag, let`s go. Het ging prima, maar natuurlijk moeten het kind en ik nog aan elkaar wennen. Daarnaast is het kind helaas iemand die niet om hulp vraagt, ik moet somehow zijn gedachtes lezen. Zonder hem te kennen en zijn gedrag te kunnen lezen gaat dat een beetje lastig. En zo kwam het dat zijn moeder me die avond belde: Ja ik ben te rustig. En ik moet hem meer helpen door hem de antwoorden te geven. ENNN:

Ik heb geen lunch gegeten. Ik moet een lunch eten.

Ja dan breekt je klomp.

Maar het werd nog beter: Ze had een afspraak voor me gemaakt bij de therapeut van het kind zodat ik over autisme leren kan. Zijn autisme? Autisme in het algemeen? Ik weet het echt niet, maar wees er maar op gerust dat ik als pedagoog heus wel van autisme gehoord heb, zou niet weten wat ik met zijn therapeut aanmoet. In alle gevallen was het fijn geweest als ze dit eerst met me overlegd had.

Nou, dinsdag, gister dus, ging ik naar mijn werkgever om het contract te ondertekenen. Ze vroeg me hoe ik het werk vond. Ik gaf eerlijk aan dat ik het werk met de jongen wel zag zitten, maar dat het ook duidelijk was dat ik grenzen moest zetten met de moeder. Ze knikte en zei: De moeder belt ons ook de hele tijd met rare dingen. Want ze vindt je wel oké, maar ze zegt ook steeds dat je te rustig bent. Vanochtend belde ze ons op met de mededeling dat ze je voor 3 weken wilde, tot de oude assistente terugkomt. Maar ze weet ook niet OF de oude assistente ooit terugkomt. En aangezien ze ons geen duidelijkheid kan of wil geven hebben we besloten dat we haar zoon niet als client willen aannemen en dat we een andere klus voor jou vinden".

Zo gezegd, zo gedaan, ik werk sinds vanochtend in een kinderopvang. Maar ik merk dat het me echt irriteert. Hoe kan ik te rustig zijn, wat moet ik doen? Op tafel dansen? Met de klas meerellen? Door de les heen praten? En WIE BOEIT HET OF EN WANNEER IK EET??? Waarom is dat een probleem voor haar zoon, en waarom moet dat mijn probleem worden? Zeg je zoon gewoon dat mensen eten wanneer ze honger hebben en dat ie op zichzelf moet letten?

Dus ja. Dit zijn zulke zware beschuldigingen dat mijn carrière duidelijk voorbij is.
17 nov 2021 - meld ongepast verhaal
Weet je zeker dat je dit verhaal wilt rapporteren? Ja | Nee
Profielfoto van Azura
Azura, vrouw, 7 jaar
   
Log in om een reactie te plaatsen.   vorige volgende