Zoon gaat op zich zelf wonen
Over 4 dagen gaat mijn zoon van 20 op zich zelf wonen, 250 km uit de buurt in Duitsland.
Eerst dacht ik het is het beste voor ons maar nu de dagen worden afgeteld word de pijn in mijn hart steeds groter.
Dan zijn we weer alleen in een leeg huis, de tranen staan in mijn ogen nu ik dit schrijf, ik denk wel dat het bij alle moeders zo is als de kids uit het huis gaan, maar hij gaat zo ver weg.
Met de trein ongeveer 6 uur rijden, ik moet 3 keer overstappen en dan overal nog eens op de trein wachten, ik dacht dat ik dit achter me had gelaten maar alles komt weer terug.
Ik hoef me geen zorgen te maken, werk en een kamer heeft hij al in een woongemeenschap, zo is hij niet zo alleen.
Ik hou me sterk, hij hoef niet te weten dat ik vanbinnen kapot ga, is denk ik gewoon even wennen.
Ik weet zeker dat ik niet de enigst moeder ben die dit mee maak, maar jee wat doet het pijn.
Dit vertel ik niemand anders als alleen hier het dagboek waar me niemand kent en me niet veroordeeld.
Ik geloof in hem en weet alles komt goed, daar geloof ik echt in en wil dat ook, tot morgen
corky03, vrouw, 60 jaar
Log in om een reactie te plaatsen.
vorige
volgende