4 mooie dagen met zoon en aanstaande schoondochter

Na 7 langen maanden ons weer zien met werk en een autotje.
Maar vooral een super lieve schoondochter er bij gekregen. Hihihi
Ik hoorde van verhalen dat een moeder haar zoon niet kan los laten of wil hem niet delen ga zo maar door!
Ik heb het gelukkig niet zo ervaren of dergelijke raare verhalen mee gemaakt.
Het is niet dat ik mijn zoon verloren heb, nee ik heb er een dochter bij gekregen.
Super fijn gevoel is dat, dat maakt het nog leuker en gezelliger.
Samen make-up gaan kopen, of de ene winkel in en de andere uit voor schoenen te gaan kijken, enzo.
Dit stukje leven was ik vergeten, weer een gezin te zijn en gelukkig zijn.
Perfekt zijn we niet maar heilig ook niet, je leeft maar 1 keer en die willen we wel zo leven hoe wij ons dat voorstellen en niet voor de buren of buren uit de straat, ik bemoei me nergens mee zolang het me zelf niet betreft, hahaha
Ieder heeft zijn eigen rugzak te dragen em wij hebben met die van ons meer als genoeg...
Gelukkig heb ik dat van me moeder mee gekregen, en ben er trots op.
En gelukkig denk mijn schoondochter ook zo als ons, gelukkig heeft ze italiaanse moeder en een vader van mijn leeftijdt met een moderne instelling en niet zo hoe ik de meeste van uit Hessen van het land ken, die zijn nu nog steeds zo als voor 25 jaar geleden.
Mijn zoon heeft zig alweer daar ingeleeft en werk gevonden bij passavant.
Nu zijn ze met hun autotje wat ze net een week hadden al hier heen gekomken om eindelijk een paar dagen samen verbrengen, wat we vaker hebben moeten uitstellen.
Maar dat is gelukkig bijna verleden tijd.
Nu kan het alleen nog maar beter worden voor ons alle drie, en ik blijf hopen en heb heel veel geduld om op me dochter te wachten, wat ik erg veel pijn heb gedaan en kan haar heel goed begrijpen hoe en wat ze denkt en voel.
Ik zelf zou ook zo reageren en denken.
Mijn dochter is mijn spiegelbeeld, ik ben wel een beetje kleiner en zo overal, maar van binnen en lach zijn we 1.
Zelf de dag van weer naar huis gaan zijn we erg positief aangegaan en zien het als een weerzien en niet als afscheid, want dat is het niet.
We wonen nu eenmaal een 250 kilometer uit elkaar, zo ver is dat niet met de auto..........
Dit was voor mij een hele nieuwe belevenis, mijn zoon wist niet dat wij elkaar al vaker gemailt hadden en kontakt hadden, maar het was gewoon hoe het moest zijn. Heel veel liefde en vreugde.
En zo zal het ook wel blijven als ze naar huis komen, en ik mag lekker ff moedertje spelen hahaha.
De dagen vlogen gelukkig niet snel voorbij omdat we het weer niet zo mee hadden, maar egaal voor mij was het al een super gevoel om te weten dat ze op hun kamertje tv kijken of aan het chatten zijn.
De stilte was weer voor even gevuld, en nu doe ik het met de mooie momenten wat we hadden en verheug me op de volgende keer dat ze komen, zo maak ik het me lekker niet moeilijk en kan er mee leven.