10 jaar op je kind wachten duurt lang.

Maar het loont zich wel, en het mooiste is dat er een vriendschapsverzoek komt van je zoon, op hyves.
Waar je nooit bij stil heb gestaan, ons is het over komen, mijn vriend zijn zoon heeft hem gevonden op hyves en ook op facebook, mijn vriend heeft het niet eens in de gaten gehad op facebook dat hij kontakt heeft met zijn eigen zoon.
Probleem lag bij het schrijven van de namen en achternamen, tot we op hyves zijn uitnodiging samen bekeken, nou het was of ik me eigen kind gevonden had, zo blij was ik en nog ben.
Opeens zegt hij, ja et dat fototje doe ik pokeren, nou ik gelijk naar facebook met hem en even gekeken op de datums en een berichtje erbij. was niet makkelijk om de juiste woorden te vinden, maar ik zit zelf ook in dat bootje dus heb ik er me goed in kunnen verplaatsen.
En dat wonderen bestaan daar geloof ik nu heilig in. Een avond er voor hebben we een heel gesprek gehad over zijn kinderen, ik kom zelf uit een gezin waar drie vaders in voorkomen, en uit elkaar getrokken zijn geworden.
Mijn broertje van vier was toen dag en nacht bij mij, mijn zusje was twee en kan zich er niet meer aan herinneren.
Dat was bij me broertje anders, die heeft me zusje altijd maar weer gezegd dat die vrouw niet hun echte moeder is.
Met geluk, daardoor heeft zei uit nieuwschierigheid haar moeder via het gemeentehuis kontakt gezocht, en dat wouden wij ook gaan doen, wat opeens niet meer hoef.
Geen kontakt te hebben met je eigen vlees en bloed doet pijn, en als je weet dat je het zelf schuld bent, dan nog meer.
Daar vecht ik op het moment mee, en ben super blij dat mijn theorie is uit gekomen, en mijn vriend zijn zoon terug heeft.
Moet wel langzaam worden opgebout, maar er is een begin. En die paar honderden kilometer wat tussen ons liggen boeit niet.
Na zo lang te hebben gewacht(en geprobeerd via jeuchtzorg er achter te komen waar de kinderen zijn) kunnen we nu ook nog wel even wachten, het liefst natuurlijk niet.
Maar het gaat om meer als elkaar zien, leugens die zijn verteld, vragen die de kids hebben, en wie weet wat nog meer in een hoofd van een jongen van bijna 20 rond spookt, dat heeft even tijd nodig, en ik weet dat mijn vriend te snel kan gaan en het in zijn hoofd al heeft geregeld en er ook van overtuigt is, maar dat is niet altijd zo.
Nu moet hij begrijpen dat zijn zoon dit alles even op een rijtje moet gaan zetten en zich zelf een beeld van kan gaan maken, ik zeg altijd geduld is een schoone zaak, je komt er verder mee...