En op eens zijn we weer allen...

Het heeft een paar dagen langer geduurd voor het dan definitief was, van de dag van los laten!
Elke moeder heeft er last van als je kind een nieuwe stap gaat maken in zijn leven, het LOSLATEN.
Makkelijker gezegd en gedacht als gedaan, je sterk houden voor elkaar.
Samen alles inpakken en inladen tot alles er in de auto is verstouwt.
Het was bijna het moeilijkste moment van me leven, en zeg al uren tegen me zelf.
Mamma ben je niet voor even maar voor je leven, het is geen afscheid voor altijd.
Nu begint voor ons beide een ander leven.
Hij gaat naar zijn liefde! ze hebben beide 4 jaar op elkaar gewacht en als dat geen liefde is weet ik het niet.
Dat een zoon zig zorgen maakt over zijn moeder hoort niet maar hij doe het wel, zo lief.
Dat gaat door alles heen elk zeenuwgestel van je lichaam.
De liefde voor je kinderen is het mooiste wat ik ooit in mijn leven heb mee gemaakt, zo eerlijk en echt, het aller mooiste is er aan dat deze liefde niet wegaat egaal wat er ook gebeurt met elkaar.
Nu is de tijd van stilte aan gebroken dat is echt ff wennen, op het moment wil ik ook niemand om mee heen of wat dan ook.
Wat is het toch moeilijk het een plekje te gaan geven maar ik moet het wel gaan doen.
Het zijn helaas bijna 300 kilometer van hier vandaan, dus niet ff op de koffie bij kletsen.
Gelukkig leven we in 2012 en zelfs op het land in de dorpjes hebben ze nu ook internet, hoge antene van honderd meter of zo, moet toch boven uit de bergen komen voor ontvangst lijkt mij, hoezo doen ze het niet zo als bij ons b.v uit de kabel.
Makkelijker gaat het niet denk ik. Mijn arm poppetje gaat er wel een paar bits op terug met verbinding.
Maar beter iets dan niets.....:thumbup:-)
En zo draaf ik met mijn gedachte af maar maak me geen zorgen, nee gelukkig niet.
Hij heeft een super goede band met zijn fam. van zijn vader en is daar thuis.
Ik mag niet vergeten dat hij daar is op gegroeit, niet geboren maar wel naar school gegaan, en hoe het zo is had ik pech met mijn schoonmoeder(duits) die is de baas over de fam. helaas had ik daar angst voor en heb geen Nederlands meer durven te praten tegen mijn zoon, zij vond dat niet kunnen hij gaat daar naar school en leeft daar, bla bla bla
Ze is een super oma voor de kids alleen als wij nu samen in 1 kamer moesten zitten, oh oh kan echt niet.
Nu woon ik ver genoeg bij haar vandaan, uit respekt zou ik mijn kids nooit daar over iets van mijn kant vertellen, ze weten het van mijn ex schoonmoeder.
Maar het is een generatie uit jaar toebak van een dorp uit Hessen, daar kan je niks meer aan veranderen hahahahaha
Een tweede kans krijg je niet, je bent ja geen van hun, en als je 1 keer iets fout doet dan blijf je je hele leven zo.
Alhoewel ze weet dat het al jaren niet meer zo maar toch blijft het zo.
Haar probleem, niet de mijne.
Die tijd ligt ver achter mij, ik leef al jaren zonder partner en mis het niet echt.
Maar ik ben er wel door veranderd, mij boeit het niet meer wat een ander over me verteld of liegt of roddeld, is me egaal geworden.
Dat wat ik zeg of vertel meen ik ook en voel en denk op dat moment zo, zit ik er naast of heb het fout dan heb ik er geen probleem mee om het ook te zeggen of toe te geven, wel vaak een beetje te eerlijk en direk maar niet vreg.
Sinds ik zo ben gaan denken en nu nog beter kan gaan leven is alles gemakkelijker geworden, ik denk nu niet meer jee wat zou de buurvrouw of man zeggen, moeten leven na wat een ander er van zou kunnen zeggen, nee dat is verkeerd.
We leven maar 1 keer ons leven en die wil ik ook leven en doe dat ook, elke dag weer.
Spontaan iets gaan doen of heen gaan, moet kunnen het kan zo voorbij zijn.
En ik ben niet iemand die zegt, nee dat gebeurt mij niet, of NOOIT, ikke nee nooit. hahahahahaha
Tegenwoordig zeg ik dat ik er alles voor doe om dat niet meer te doen, ik wil het ook niet meer van uit me hart.
Maar een garantie kan ik niet 100 procent geven, niet eens aan mezelf.
Alhoewel ik wel een belofte heb gemaakt voor het leven aan mezelf en me zoon, en 6 jaar gooi je niet zo snel weg als je er voor gevochten heb om zover te komen waar ik nu ben.
Achter mijn verleden heb ik een streep kunnen zetten en het een plekje kunnen geven, de la dicht gedaan en afgesloten, maar de sleutel gooi ik niet weg.
Het doet goed het gewoon van je af te schrijven, heb ik gemist de laatste jaren, toch maar weer vaker gaan doen.
Niemand die mij hier kent, of weet wie ik ben. Maar het fijne is dat je weet dat er toch geluisterd word en je lieve tips of goede raad krijg op afstand.
Waar ik vandaag echt ben achter gekomen is dat de band tussen je kind en jezelf zo sterk en zo bijzonder, ook na ruzies waar de verwijten tot het diepste uiterste naar me hooft gesmeten heb gekregen, maar met geduld en begrip zijn we toch 1, die zig door en door kennen. Je voelt zeker weten ook op die afstand als er iets met je kids is, ik in ieder geval wel.
We zijn twee rammen met (1 dag er tussen) echte horens, ik heb mijn leven met borderline moeten leven, alleen in mijn pubertijd was dat nog niet zo ver ontwikkeld als nu en dan kwam er ook nog een karakter naar voor die met veel haat is gevuld(wat je niet weet op dat moment) maja nu kan je er mee omgaan en het negeren, maar je kan je er ook zo danig er mee bezig houden dat je het en deel van alles word, overal word het als excuus gebruikt of misbruik van gemaakt,
Therapie vind ik persoonlijk niet de oplossing, dan schrijven ze een medicijn voor wat je elke dag moet nemen, waar je nog van bij komt als je op de fiets zit, in 6 weken 10 kilo is echt wel veel, en als je dan stopt komt toch alles weer terug van de problemen
Nee een wandelende roboter wil ik niet zijn die de gevoelens doen weg stoppen, dat is in mijn ogen ook een verslaving, maar dan op legalen manier.
Daarom ben ik best wel trots op me zelf dat ik me kids toch beschermd heb en ze niet hier bij ons in de stad heb op gegroeid, daar twijfel ik geen seconde aan, niet deze stad..
Ook al heb ik zo diep pijn in mezelf, maar het zou nu niet meer in me op komen om het te verdoven op een of ander manier, nee nu weet ik dat ik er dan zo nog een probleem bij heb en echt geen minder.
Dit weekend ga ik me uit leven met de meubels anders te plaatsen en veranderen, badkamer nog een keer witten, genoeg te doen om me af te leiden.