Moeder, zoon band is onverwoestbaar...

Sinds mijn zoon samenwoont met zijn vriendin zo ongeveer 250 van mij vandaan, in Duitsland word hij elke keer als hij komt volwassener, geen kind meer maar een jonge man. Ben er zo super trots op.
Met vallen en opstaan en steun van zijn moeder (en vader) heeft hij het eindelijk toch goed voormekaar.
Samen werken ze en hebben klein knus huisje waar je je echt snel op je gemak voeld.
Aangezien dit al de derde verhuizing is in het zelfde dorp voelt deze aan als thuis, wel kleiner maar altijd nog genoeg plaats om je pretig te voelen.
Gelukkig heb ik een goede band met de vriendin van me zoon en gaan met elkaar om als moeder en dochter, fijn is dat eerlijk gezegd.
Die praatjes dat je je zoon verliest vind ik een fabel en negatief, ik heb er een dochter bij gekregen en vind het fijn om met iemand te kunnen praten die mijn zoon ook van zijn slechte kante, wie heeft die niet.
Gelukkig kunnen wij er samen altijd iets positiefs uithalen van hoe hij met 16 was en nu met 24jaar.
Maar mijn liefde voor mijn kinderen is het mooiste en belangrijkste in mijn leven, geen man op deze wereld kan mij deze liefde en vlinders in mijn buik geven, dit is waar ik voor doe leven.
Door een verleden heb ik voor het beste voor mijn kids gekozen en aan de toekomst gewerkt, nu zijn ze beide oud genoeg om zelf te beslissen wat ze willen doen of derg.
Helaas is het kontakt met me dochter niet zo goed geweest en ik er nu eens zo gelukkig er om ben dat ze in mijn leven terug gekomen is, Ze mag me vragen wat ze wil, ook al is de waarheid nog zo pijnlijk ze heeft er recht op.
Zelfs ook al wil ze het zelf mooi praten en och ja! maar daar help ik haar en mezelf niet mee.
Het mooiste vanalles is dat ze dito mijzelf is, zonder woorden weten wat de ander denkt of wilt.
Mijn kontakt met me zoon is wel van stand gebleven en ook wel stiekum hihi....
Maar op het moment voel ik geen verschil van de liefde voor mijn kids, trek geen partij als ze ruzie maken of wat dan ook, dat was vroeger wel anders.
Ze woonden bij hun duitse oma en me dochter was naar 4 jongens de eerste kleindochter en werd daar op handen en voeten gedragen.
Mag niet wat ik gedaan heb maar heb het wel gedaan en dat is dan mijn zoon bij mij voorgetrokken.
Het was helaas zo en ben echt dankbaar dat we dit probleem samen hebben kunnen oplossen.
Mijn zoon kent me als geen ander en weet nog beter als mij hoe het met me gaat of als ik echt wat nodig heb en toch niks zeggen of doen of er niks aan de hand is, tja dat ging wel nog toen hij 17 was maar dat gaat nu niet meer.....
Hij kijkt gewoon door me heen, en voor het eerst gaf hij me geld, ben helaas pas werkeloos en valt met mijn leeftijd ook niet mee, maar ik blijf positief en zoeken.
Dat weet hij ook van mij.
Ik heb het geld niet aan gepakt en gezegd nee heb ik niet nodig enz. ieder ouder weet wel wat ik bedoel.
Het maakte me verlegen en ik kreeg een appart gevoel wat k niet kon, de tranen sprngen me nog steeds in mijn ogen als ik er weer aan denk.
Ieder ander kind had het geld weer in zijn portemomee gestopt (100euro) maar hij niet pak nou aan maar dat kan ik niet maar hij was slimmer als ik dacht en legde ze op me bureau, ik kon niks meer zeggen, de traneb rollde over me wangen en voelde me als geen ander op deze wereld als de gelukkigste en trotse moeder die een zoon heeft als wie ik zelf ook was voor mijn moeder, onvoorwaardelijk oneinige liefde die nooit weggaat of verdwijnt uit je leven, dit is van mij van ons vier.
Laadst kwam hij met een idee, aangezien je hier in Nederland met jezelf kan gaan trouwen of dat niks voor mij is hahaha ik zie er de grap van in en ik ben getrouwd als ze vragen hahaha
Zo ben ik gelijk van singel mannen beschermd, tja ik heb er bewust voor gekozen om allen te zijn zonder man.
Ik ben er niet voor in de wieg gelegd om een jaren lange relaties te hebben, eind allemaal op het zelfde met hetzelfde probleem waar ik hun niet mee kan helpen of van dienst kan zijn of blijven.
Eerste half jaar doen ze net als of ze het geen probleem vinden maar dan peoberen ze je toch te veranderen en tja ik kan en wil me niet veranderen voor anderen, ik leef mijn eigen leven en heb respetkt voor de mensen die ook voor mij respekt hebben en vooral behandel ik de mensen hoe ze mij behandelen, bemoei me niet met anderen hun.
Wat die anderen doen interseerd me echt niet, mijn eigen leven is druk en intresant genoeg daar heb ik geen zin en tijd in dat van anderen!!!!!
Kletsen doen ze toch egaal of je nu hallo zegt of niet, nou ik doe het dus lekker niet, soms die ook vriendelijk zijn maar een man al helemaal niet op me oude buurman die naast me in een bovenwonig woont.
Ook alleen maar doordat hij mijn ouders heeft gekend en ik nog bij me moeder in de buik zat, daar had ik wel oor voor hahahaha
Mijn zoon dacht een paar jaar geleden ook zo als de mensen uit de straa of zo, wat zeggen die andere wel niet, of wat moeten de buren wel niet denken, nou gelukkig is dat nu wel andesr geworden en leeft hij veel rustiger en zijn eigen leven.
Soms ben ik wel weken alleen maar voel me nooit eenzaam, wat ik wel erg mis is in de buurt van me kids te zijn, helaas heb ik last van heimwee.
Ja dat bestaad, soms vergeet ik het en mis hun dan zozeer dat ik denk wat moet ik hier enzovoort, gelukkig haald mijn zoon me terug op de wereld en verteld dan hoevaak ik in 10 jaar daar in het zieken huis heb gelegen en hoe vaak in die 10 jaar dat ik weer in me eigen zuiderlijk land ben, tja ongelogen niet 1 keer en ben al jaren niet meer bij een dokter geweest. Maar dat vergeet ik soms....
Maar toch, alles is anders ga gewoon me rijbewijs maken en wat zijn nou 250km, is te doen.
Maar het gemis is niet te doen, we worden tensloten niet jonger en de hoorns zijn er nu wel van af gestoten.
Onze hobby is al meer dan genoeg leven in me leven en dat is Raven lekker dansen en van de muziek genieten, zolang het nog kan en me er nog prettig bij voel blijf ik echt wel nog en paar jaar met ze gaan en hun maar al te graag met mij hahaha vrije denken houd jong en spontaan en zonder stress alleen maar positief.
Mijn motto is ook ik leef met mijn kinderen en niet de kids met mij, dat zie ik zo anders doordat ik nooit vergeten ben hoe ik me als 17jarige heb gevoeldt en me gezworen heb dit niet te vergeten en die fout niet bij mijn eigen kids te doen en ik heb geluk dat het werkt in alle opzichten.
Onze band is onafscheidelijk onze zielen zijn altijd bij elkaar egaal waar we zijn die van mijn dochter voelt ook zo warm en vol liefde aan waar ik op koester dat ik zo mooie goeie sterken eerlijken band met ze hebt, vooral mijn zoon zoveel repekt en liefde die hij geeft is meer als alle geld op deze wereld waard.
Eindelijk weet ik dan toch waarvoor ik leef en ben er eindelijk ook gelukkig mee en zie een toekomst met veel doellen die ik nog wil bereiken en doen.
Had niet gedacht at het je toch goed kan doen het ff van je te schrijven, vroeger dagelijks een dagboek maar sinds ik mijn eerste eigen woning heb is pas mijn leven begonnen en die leef ik hoe ik het wil niemand meer die daar invloed in heeft of wil maken.
Rust door me eigen leven te hebben met mijn kinderen wat wil een mens nog meer, niks toch xxx