Twijfels
Ik heb jarenlang elke gedachte erover direct overboord gegooid. Ik heb jarenlang geprobeerd iets te voelen bij knappe meisjes. Ik heb mezelf nooit toegelaten om te fantaseren over hoe het zou zijn om met een jongen samen te zijn. Ik haatte mezelf om elke gedachte die er toch tussendoor wist te glippen.
Ik hield mezelf voor dat het niet waar was.
Totdat ik een tijdje terug een jongen ontmoette.
Toen kon ik er niet meer omheen.
Ik was zo in de war, want ik voelde me verliefd en tegelijkertijd haatte ik mezelf erom. Ik wilde bij hem zijn, maar ook zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven.
Ondanks dat ik er jaren mee geworsteld heb, heb ik mezelf altijd verboden er iets over te delen met mijn ouders. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat het niet waar was en dat ik er überhaupt niet over hoefde na te denken om iets te vertellen zolang ik er niet zeker over was.
En toen was ik er zeker over en was er ineens wel iets om over na te denken…
Ook al weet ik diep van binnen al lang dat het zo is en is dat sinds die jongen al helemaal bevestigd, nog steeds heb ik soms twijfels of het niet iets wat ik mezelf aanpraat. Maar waarom zou ik dat in hemelsnaam doen? Waarom zou ik het mezelf zo ontiegelijk moeilijk maken?
En toch…
Iets wat de laatste tijd veel door mijn hoofd gaat is of ik wel écht verliefd ben op die jongen. Of het niet iets is wat ik zelf zo gestuurd heb om mijn gedachten hierover bevestigd te zien krijgen, om dan in ieder geval maar íets van zekerheid te hebben. Als ik aan hem denk, gaat het me vooral om de genegenheid, het dichtbij hem zijn, mezelf zijn, het knuffelen, het samenzijn. Seks is nooit in me opgekomen. En als het niet om seks gaat, is het dan wel wat ik denk dat het is?
Het is zo moeilijk.
Ik twijfel zelf ook erg over wat dit betekent voor mijn geloof. Zoals ik in mijn vorige stuk schreef, zie ik God voornamelijk als iemand die lief heeft, niet iemand die alleen maar straft. Toch is het iets waar ik mee worstel. Ik weet hoe er in de gemeenschap over gedacht wordt.
Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat áls het dan al waar mocht zijn, ik er nooit iets mee zou doen. Maar sinds ik die jongen heb ontmoet, twijfel ik daar steeds meer over. Denk ik er over na hoe het zou zijn om met iemand samen te zijn en eindelijk écht gelukkig te zijn. Maar word ik wel ooit echt gelukkig als ik weet hoe mijn omgeving het veroordeelt? En zou ik het zelf wel echt willen?
En als ik niet zeker weet of ik er ooit iets mee wil, moet ik het mijn ouders dan wel aandoen om het ze te vertellen? Aan de andere kant, doe ik ze niet veel meer pijn door zoiets voor ze te verzwijgen?
Misschien moet ik het helemaal niet zien als iets waarvan ik eerst zeker moet weten dat het zo is en dat ik er iets mee wil, maar is het feit dat ik er simpelweg mee worstel al voldoende om het met ze te delen.
Maar ik ga ze er zoveel pijn mee doen.
Ik weet niet wat dit voor consequenties heeft voor de relatie tussen hen en mij.
En stel dat ik hier ooit verdere stappen in ga zetten en het komt uit voor de buitenwereld.
Wat betekent dit dan voor de positie van mijn ouders in de gemeenschap?
Wil ik ze dat aandoen?
Mag ik ze dat aandoen?
Ik hield mezelf voor dat het niet waar was.
Totdat ik een tijdje terug een jongen ontmoette.
Toen kon ik er niet meer omheen.
Ik was zo in de war, want ik voelde me verliefd en tegelijkertijd haatte ik mezelf erom. Ik wilde bij hem zijn, maar ook zo ver mogelijk uit zijn buurt blijven.
Ondanks dat ik er jaren mee geworsteld heb, heb ik mezelf altijd verboden er iets over te delen met mijn ouders. Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat het niet waar was en dat ik er überhaupt niet over hoefde na te denken om iets te vertellen zolang ik er niet zeker over was.
En toen was ik er zeker over en was er ineens wel iets om over na te denken…
Ook al weet ik diep van binnen al lang dat het zo is en is dat sinds die jongen al helemaal bevestigd, nog steeds heb ik soms twijfels of het niet iets wat ik mezelf aanpraat. Maar waarom zou ik dat in hemelsnaam doen? Waarom zou ik het mezelf zo ontiegelijk moeilijk maken?
En toch…
Iets wat de laatste tijd veel door mijn hoofd gaat is of ik wel écht verliefd ben op die jongen. Of het niet iets is wat ik zelf zo gestuurd heb om mijn gedachten hierover bevestigd te zien krijgen, om dan in ieder geval maar íets van zekerheid te hebben. Als ik aan hem denk, gaat het me vooral om de genegenheid, het dichtbij hem zijn, mezelf zijn, het knuffelen, het samenzijn. Seks is nooit in me opgekomen. En als het niet om seks gaat, is het dan wel wat ik denk dat het is?
Het is zo moeilijk.
Ik twijfel zelf ook erg over wat dit betekent voor mijn geloof. Zoals ik in mijn vorige stuk schreef, zie ik God voornamelijk als iemand die lief heeft, niet iemand die alleen maar straft. Toch is het iets waar ik mee worstel. Ik weet hoe er in de gemeenschap over gedacht wordt.
Ik heb mezelf altijd voorgehouden dat áls het dan al waar mocht zijn, ik er nooit iets mee zou doen. Maar sinds ik die jongen heb ontmoet, twijfel ik daar steeds meer over. Denk ik er over na hoe het zou zijn om met iemand samen te zijn en eindelijk écht gelukkig te zijn. Maar word ik wel ooit echt gelukkig als ik weet hoe mijn omgeving het veroordeelt? En zou ik het zelf wel echt willen?
En als ik niet zeker weet of ik er ooit iets mee wil, moet ik het mijn ouders dan wel aandoen om het ze te vertellen? Aan de andere kant, doe ik ze niet veel meer pijn door zoiets voor ze te verzwijgen?
Misschien moet ik het helemaal niet zien als iets waarvan ik eerst zeker moet weten dat het zo is en dat ik er iets mee wil, maar is het feit dat ik er simpelweg mee worstel al voldoende om het met ze te delen.
Maar ik ga ze er zoveel pijn mee doen.
Ik weet niet wat dit voor consequenties heeft voor de relatie tussen hen en mij.
En stel dat ik hier ooit verdere stappen in ga zetten en het komt uit voor de buitenwereld.
Wat betekent dit dan voor de positie van mijn ouders in de gemeenschap?
Wil ik ze dat aandoen?
Mag ik ze dat aandoen?
02 jan 2017
- meld ongepast verhaal
-
Luunaa (opgeheven op 4-6-2019)
maandag 02 januari 2017 17:14
Allereerst: Welkom op MD!
En poeh, wat een verhaal. Ik heb een aantal jaar geleden ook in je schoenen gestaan, moslim ouders, verliefd op een vrouw, en als klap op de vuurpijl kon ik me ineens ook helemaal niet meer in de religie vinden. Hoe vertel je zoiets?
Als ik je 1 raad mag geven: Er is niets mis met op jongens vallen, en dat kun je proberen te verbergen of te genezen of god weet wat, maar aan het einde van de dag is dit wie jij bent. Het is niet iets waar je controle over hebt. Leer eerst zelf oké te zijn met je seksualiteit, en denk daarna pas aan het vertellen van de mensen om je heen
Dan kun je ook beter met een potentiële negatieve reactie omgaan, want let's face it: niet iedereen zal hier even open tegenover staan. Ook dat is iets waar je je mentaal op moet voorbereiden. Dat roept dan ook weer de vraag op: Is het het waard je eigen geluk aan de kant te zetten voor meningen van anderen?
Sterkte met de situatie, en met de oplossingsmogelijkheden die je hebt. Ik hoop op een goede afloop! -
Chrissa
maandag 02 januari 2017 17:42
Ook een welkom van mij
En helemaal eens met Luunaa.
Uiteindelijk zou geen geloof jou mogen weerhouden lief te hebben waar jij lief hebt. De maatschappij is zo lastig in hun beeld van de wereld maar wat als jij nou wel die jongens leuk vind?
Voor nu, misschien kijken of die gevoelens echt zijn, in jou eigen tempo. Jij hoeft niemand iets te vertellen of uit te leggen tot jij weet wie jij bent of wilt zijn Ik zou eerlijk ook niet weten hoe het ouders te vertellen want dat was toen te laat. Maar het gaat hier om jou, als persoon, en wat jou leven mooi maakt.
In ieder geval, veel liefs Zie waar deze weg jou brengt -
-Kevin
maandag 02 januari 2017 19:00
Bedankt voor jullie lieve reacties, Luunaa en Chrissa. Ik heb alleen maar zitten janken na wat ik geschreven had, en het lezen van jullie reacties maakte het alleen maar erger haha.
Het is zo moeilijk. Weet je wat het is, mijn ouders zijn ook niet gek, die zien dat het niet goed met me gaat en vragen wat er aan de hand is en laten weten dat ze me willen helpen. Het doet zoveel pijn om tegen ze te liegen en ze hebben altijd gezegd dat ik ze alles kan vertellen, dat problemen er zijn om op te lossen en dat ik het nooit alleen hoef te doen.
Mijn hoofd stroomt over en soms is de drang om het eruit te gooien zo ontzettend groot, maar ik kan het gewoon niet. Ik weet niet hoe ze gaan reageren en ik ben zo bang dat ik een hele grote fout maak door het ze te vertellen.
Ik heb me een paar keer op het punt gestaan om het ze te vertellen. Ik had het gevoel dat ik er klaar voor was en had me voorgenomen het te zeggen, maar telkens was of het goede moment er niet of ik durfde het niet.
Misschien moet ik het inderdaad meer tijd geven en wachten tot ik er zelf helemaal uit ben en oke mee ben, maar aan de andere kant: ik loop er nu al zo lang mee en ik weet niet of het juiste moment ooit wel komt en of ik het nog zo lang red om hier in mijn eentje mee rond te lopen...
Ik weet het gewoon echt niet. Ik ben zo bang dat ik iedereen alleen maar ongelukkig ga maken door het vertellen. -
Nagellakje
maandag 02 januari 2017 20:31
Allereerst: welkom! Dapper en goed van je dat je je verhaal deelt. Hopelijk schept het wat orde.
Ten tweede: ik snap dat je zielsveel houdt van je ouders en omgeving, en ze niet wilt kwetsen maar je kunt niet leven voor hun. Al helemaal niet als je er zelf onderdoor gaat. Dit is niet iets waar je voor gekozen hebt.
Verder ben ik het grotendeels eens met mijn voorgangers, maar wacht niet te lang. Zeker als het nu al zo'n enorme last voor je is waar je zoveel last van hebt. Mede door de onzekerheid. Hoe ze gaan reageren kun je niet inschatten maar je kunt jezelf idd mentaal al wat voorbereiden op verschillende reacties.
Ontken jezelf iig niet. Ontdek wie je bent en sta daar achter, no matter what. -
Chrissa
maandag 02 januari 2017 22:34
Ik heb zo lang gewacht tot het voor mij te laat was eerlijk te zijn over wie ik was. Het is voor mij persoonlijk altijd een moeilijk iets gewest. Zelf met jou praten nu maakt een oude wond open.
Maar jou eerlijkheid en openheid hier is zo mooi om te zien, en elke ouder zou trots moeten zijn op iemand die zo eerlijk is. Misschien heeft God dit voor jou bedacht, misschien is dit hoe jij van binnen bent. Het beste wat wij kunnen geven in ons leven is liefde en hoop.
Het is niet altijd wat iemand horen wil, dat hun kind op het eigen geslacht valt. Maar in deze tijd betekend dat niet meer; geen kinderen, geen liefde, geen leven. Liefde is speciaal in al de vormen en als jij die pracht bij een prachtige man vind de jou neemt wie jij bent, dan is dat het enige wat telt.
Mensen zijn niet gemaakt om te zijn wie anderen zeggen dat ze zijn. Wij mensen zijn ieder ons eigen Er zijn zo veel meer geaardheden als het geloof soms noemt en als je goed genoeg kijkt, is ook daar de liefde voor tolerantie te vinden
Als jij dichtbij zou wonen, zou ik jou graag eens meeten. Jij klinkt als een warme, eerlijke ziel. -
Roir
maandag 02 januari 2017 23:27
Dat zijn hele mooie warme woorden! @chrissa
Ik kan er eigenlijk niets meer aan toevoegen dan al het moois wat hier boven al is gezegd.
Sterkte Kevin. Hier een beetje liefde en kracht van mij kant toegestuurd! -
Luunaa (opgeheven op 4-6-2019)
dinsdag 03 januari 2017 09:16
Jouw ouders klinken als liefdevolle mensen. Hoe staan zij normaal gesproken tegenover homoseksualiteit? Wat het iedereen ongelukkig maken betreft: je bent niet verantwoordelijk voor de gevoelens van anderen, hoe moeilijk dat ook is. Zij kiezen hun weg, en jij kiest de jouwe. Zoals gezegd kun je niet voor anderen gaan leven.
Woon je nog bij je ouders? Mocht dit wel het geval zijn, dan zou een verblijfplaats in geval van nood ook goed van pas kunnen komen. Mensen reageren bij "heftig" nieuws vaak compleet irrationeel, en dan zou het zomaar kunnen dat je ouders even een paar dagen voor zichzelf nodig hebben om het te laten bezinken
Ik sluit me verder helemaal aan bij de woorden van Chrissa. -
-Kevin
dinsdag 03 januari 2017 15:23
Bedankt voor al jullie reacties.
Het voelt allemaal zo dubbel en ik weet echt niet wat het beste is om te doen. Mijn ouders zijn inderdaad heel lief en hebben het beste met me voor, maar ik betwijfel oprecht of dit iets is wat ze kunnen accepteren.
Ik weet dat ze het verwerpelijk vinden.
Ze vinden dat het iets is waar mensen tegen moeten vechten.
Ze zien het als een soort beproeving.
Er werd al ontzettend afkeurend over gesproken dat iemand uit mijn dorp met een katholiek meisje ging trouwen.
En over een meisje uit onze kerk die ongetrouwd zwanger raakte werd al helemaal schande gesproken.
Ik zou ze er zoveel pijn mee doen.
Ik weet niet of ik het recht heb om dat te doen.
En naast dat ik ze zelf pijn doe zou het zo veel meer consequenties hebben. Ze zullen niet meer fatsoenlijk naar de kerk kunnen, en ze zullen veroordeelt worden door mensen uit de buurt en de gemeenschap als dit uitkomt en ze me hierin zouden steunen.
Maar nog langer tegen ze liegen wil ik ook niet en dat hou ik ook niet lang meer vol. Ik woon niet meer thuis dus gelukkig heb ik altijd een plek waar ik naartoe kan. Maar het zou me zoveel pijn doen als ik onze relatie zo kapot zou maken.... -
Chrissa
dinsdag 03 januari 2017 21:26
Van alles wat ik lees kan ik alleen maar een prachtig liefhebbend hart zien
"Ik weet niet of ik het recht heb om dat te doen." Alsjeblieft, zie het niet als een 'recht'. Liefde en geaardheid en waar wij ons hart neerleggen is zo veel meer dan een recht of een 'juist'. Ik ben het eens met Luunaa om te zorgen dat jij een plek hebt. Het is geen verkeerd idee om te kijken naar een studentenwoning of misschien tijdelijk kamers voor jij iets verteld. Dan is er minder connectie met de 'community' en hebben jou ouders kans om los van jou persoonlijke keuzes deel te zijn van hun kerk?
Het is geen verkeerd idee te kijken naar een eigen basis, en van daar uit verder te kijken. Maar alsjeblieft, het is jou schuld niet. 'God' volgens de Bijbel heeft ons zo gemaakt dus waarom zou hij iemand haten met zo een mooi hart? Waarom zou iemand tegen hoop en liefde gaan?
Neem de tijd, zoek een plek voor jouzelf zodat jij hun ook de tijd kan geven te wennen aan wie jij bent. Het is niemands fout, soms loopt het leven zo. Dat jij het ons al durft te vertellen, mijn diepe respect. Wij zijn hier voor je. -
19simone73
maandag 09 januari 2017 12:56
""Ik zou ze er zoveel pijn mee doen.
Ik weet niet of ik het recht heb om dat te doen.""
Beste Kevin,
JIJ doet ze geen pijn, maar de gemeenschap door mensen zo buiten te sluiten, zou god dat zelf ook doen?
Je hebt het recht te zijn wat je bent en voelt!
Sterkte en kracht toegewenst...
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 dec 2017 Het gaat niet meer ( 4 )
- O 25 jul 2017 ....... ( 3 )
- O 03 jul 2017 Ik wil niet meer ( 2 )
- O 02 jul 2017 Ik kan het niet ( 2 )
- O 29 apr 2017 Niet zo goed ( 3 )
- O 26 apr 2017 In de war ( 2 )
- O 25 apr 2017 Een aantal weken verder ( 1 )
- O 03 apr 2017 Hoe nu verder... ( 2 )
- O 02 apr 2017 Het hele verhaal ( 7 )
- O 02 apr 2017 Ze weten het... ( 4 )
- O 16 feb 2017 Ruzie
- O 12 feb 2017 Een aantal weken later ( 1 )
- O 06 jan 2017 .....
- O 04 jan 2017 Het geloof ( 2 )
- O 02 jan 2017 Twijfels ( 10 )