Het hele verhaal
Ik vind het heel erg moeilijk om dit te doen maar ik moet van mezelf.
Ik kan geen rust vinden en het voelt alsof er een storm is in mijn hoofd die niet wil gaan liggen.
In mijn eerste of tweede bericht hier schreef ik over een jongen.
Ik had al heel lang twijfels over mezelf maar toen ik hem leerde kennen was dat de bevestiging van wat ik eigenlijk ook wist. Ook al heb ik daarna ook nog heel vaak getwijfeld en wist ik niet zeker of het was wat ik dacht dat het was.
Ik heb in het begin geprobeerd hem te vermijden, maar de laatste tijd hebben we steeds meer contact en dat verwart me.
Daar valt verder al een hoop over te vertellen maar misschien komt dat later nog een keer.
Naast dat ik in de war ben hierover gaat het zoals jullie misschien hebben gelezen al een tijdje niet zo goed met me.
Met dat gevoel van in de war zijn en nog steeds niet lekker in mijn vel zitten ging ik vrijdagavond bij mijn ouders eten.
Opnieuw hadden ze door dat er iets dwars zat en mijn moeder vroeg waarom ik zo stil was.
Normaal reageer ik ontkennend of met een smoesje op dat soort vragen.
Maar dit keer kwam voordat ik het wist eruit dat ik in de war was.
De eerste stap was gezet en toen kon ik er niet meer onderuit.
Ik wou verder niks vertellen maar ik zat inmiddels in tranen aan tafel en ze drongen bij me aan dat ik het nu eindelijk moest zeggen wat er aan de hand was en dat ze doorhadden dat het al een tijd niet goed ging.
Uiteindelijk heb ik het verteld.
Ik weet niet welke reactie ik pijnlijker vond.
Het huilen van mijn moeder of de starre emotieloze houding van mijn vader.
Toen ik de woorden eenmaal gezegd had begon mijn moeder direct te huilen en zei ze dat ze hier al bang voor was.
Ze bleef maar afvragen waarom toch.
Waarom haar zoon.
Ik kon door mijn tranen heen in eerste instantie alleen maar uitbrengen dat het me zo speet.
Ze vroeg zich af waar dit toch ineens vandaan kwam.
Ze vroeg of dit opnieuw een bevlieging is waarmee ik probeer te schoppen tegen het geloof zoals dat bedoeld is.
Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat het al veel langer speelt en dat het echt geen bevlieging is.
Ik heb gezegd dat ik het zelf ook heel moeilijk vond en dat ik wou dat het niet zo was.
Dat ik hier echt niet voor gekozen heb en dat ik mezelf heb gehaat hierom en dat ik me al zo lang ongelukkig voel hierdoor.
Ze vroeg waarom ik er geen weerstand tegen bood en dat het met hulp van God nog kan veranderen en deze gedachten uit mijn hoofd zouden kunnen gaan.
Ik heb geprobeert uit te leggen dat ik dat al zo lang geprobeerd heb en dat het echt niet meer gaat veranderen maar dat leek niet echt door te dringen en ze bleef zich maar afvragen waarom.
Al die tijd had mijn vader nog niks gezegd.
Hij zat daar alleen maar.
Dus toen mijn moeder zo aan het huilen was vroeg ik waarom hij niks zei.
Zijn reactie was dat er niet zoveel viel te zeggen.
Hij zei dat ik weet dat dit de sodomitische zonde is en dat ze me willen steunen in het weerstaan van deze gedachten, maar dat ze het niet kunnen accepteren wanneer ik besluit deze gedachten verder uit te dragen en ze dan hun handen van me af moeten trekken.
Hij zei dat ze zouden bidden dat God me bij zou staan hierin.
Daarna was het een hele tijd stil.
Ik zei op een gegeven moment dat ik zelf ook niet wist hoe het nu verder moest.
Dat ik wou dat het allemaal anders was maar dat ik ook niet gelukkig word van het wegstoppen van mijn gevoel.
Dat ik dat al zo lang heb gedaan en dat ik dit al zo lang verzwijg en dat ik niet langer tegen ze wou liegen.
En daar waren ze ook blij om en ze hebben gezegd dat ze snappen dat het een worsteling voor me is en dat ze me willen steunen.
Maar mijn vader zei ook dat ik nu misschien de verleiding voel om mee te gaan in deze zondige gedachten maar dat het een fout is om te denken dat dat me gelukkig gaat maken.
Hij zei dat dit me uiteindelijk niet gelukkig zal maken en dat als dat als dit echt is wat ik voel dat het een beproeving is die God zo voor mij bedoelt heeft en dat God mensen nooit meer geeft dan ze dragen kunnen.
Ze zeiden dat ze mijn strijd begrepen en dat ze er voor me zijn maar dat het voor hun niet te plaatsen valt als ik mijn gedachten uit zal dragen. Dat het iets is waar ik tegen moet vechten.
We hebben nog een tijdje verder gepraat.
Het was ontzettend zwaar.
Over die jongen heb ik niks vertelt. Ik wilde het niet nog moeilijker maken. Bovendien weet ik niet eens goed wat er nu tussen ons is en of het überhaupt iets is of ooit kan worden.
Ik weet nog niet zo goed wat ik van het gesprek moet vinden.
Ik ben blij met het begrip dat ze toonden. Met hun steun.
Maar aan de andere kant waren ze ook heel duidelijk over wat ze vinden dat ik hiermee moet doen.
Ik vind het zo erg dat ik ze dit aandoe en dat ik zo moet zijn.
Het is nooit mijn bedoeling geweest om ze pijn te doen.
Ze verdienen dit niet.
Achteraf wou ik dat ik de tijd terug kon draaien en dat ik niks had vertelt. Maar aan de andere kant moest het er een keer van komen.
Het ging niet meer op deze manier.
Hoe het nu verder moet weet ik niet goed.
Ik voel me alleen en verdrietig en ik wil heel graag vluchten van de chaos in mijn hoofd.
Waarom moet het zo moeilijk zijn?
Ik kan geen rust vinden en het voelt alsof er een storm is in mijn hoofd die niet wil gaan liggen.
In mijn eerste of tweede bericht hier schreef ik over een jongen.
Ik had al heel lang twijfels over mezelf maar toen ik hem leerde kennen was dat de bevestiging van wat ik eigenlijk ook wist. Ook al heb ik daarna ook nog heel vaak getwijfeld en wist ik niet zeker of het was wat ik dacht dat het was.
Ik heb in het begin geprobeerd hem te vermijden, maar de laatste tijd hebben we steeds meer contact en dat verwart me.
Daar valt verder al een hoop over te vertellen maar misschien komt dat later nog een keer.
Naast dat ik in de war ben hierover gaat het zoals jullie misschien hebben gelezen al een tijdje niet zo goed met me.
Met dat gevoel van in de war zijn en nog steeds niet lekker in mijn vel zitten ging ik vrijdagavond bij mijn ouders eten.
Opnieuw hadden ze door dat er iets dwars zat en mijn moeder vroeg waarom ik zo stil was.
Normaal reageer ik ontkennend of met een smoesje op dat soort vragen.
Maar dit keer kwam voordat ik het wist eruit dat ik in de war was.
De eerste stap was gezet en toen kon ik er niet meer onderuit.
Ik wou verder niks vertellen maar ik zat inmiddels in tranen aan tafel en ze drongen bij me aan dat ik het nu eindelijk moest zeggen wat er aan de hand was en dat ze doorhadden dat het al een tijd niet goed ging.
Uiteindelijk heb ik het verteld.
Ik weet niet welke reactie ik pijnlijker vond.
Het huilen van mijn moeder of de starre emotieloze houding van mijn vader.
Toen ik de woorden eenmaal gezegd had begon mijn moeder direct te huilen en zei ze dat ze hier al bang voor was.
Ze bleef maar afvragen waarom toch.
Waarom haar zoon.
Ik kon door mijn tranen heen in eerste instantie alleen maar uitbrengen dat het me zo speet.
Ze vroeg zich af waar dit toch ineens vandaan kwam.
Ze vroeg of dit opnieuw een bevlieging is waarmee ik probeer te schoppen tegen het geloof zoals dat bedoeld is.
Ik heb haar geprobeerd uit te leggen dat het al veel langer speelt en dat het echt geen bevlieging is.
Ik heb gezegd dat ik het zelf ook heel moeilijk vond en dat ik wou dat het niet zo was.
Dat ik hier echt niet voor gekozen heb en dat ik mezelf heb gehaat hierom en dat ik me al zo lang ongelukkig voel hierdoor.
Ze vroeg waarom ik er geen weerstand tegen bood en dat het met hulp van God nog kan veranderen en deze gedachten uit mijn hoofd zouden kunnen gaan.
Ik heb geprobeert uit te leggen dat ik dat al zo lang geprobeerd heb en dat het echt niet meer gaat veranderen maar dat leek niet echt door te dringen en ze bleef zich maar afvragen waarom.
Al die tijd had mijn vader nog niks gezegd.
Hij zat daar alleen maar.
Dus toen mijn moeder zo aan het huilen was vroeg ik waarom hij niks zei.
Zijn reactie was dat er niet zoveel viel te zeggen.
Hij zei dat ik weet dat dit de sodomitische zonde is en dat ze me willen steunen in het weerstaan van deze gedachten, maar dat ze het niet kunnen accepteren wanneer ik besluit deze gedachten verder uit te dragen en ze dan hun handen van me af moeten trekken.
Hij zei dat ze zouden bidden dat God me bij zou staan hierin.
Daarna was het een hele tijd stil.
Ik zei op een gegeven moment dat ik zelf ook niet wist hoe het nu verder moest.
Dat ik wou dat het allemaal anders was maar dat ik ook niet gelukkig word van het wegstoppen van mijn gevoel.
Dat ik dat al zo lang heb gedaan en dat ik dit al zo lang verzwijg en dat ik niet langer tegen ze wou liegen.
En daar waren ze ook blij om en ze hebben gezegd dat ze snappen dat het een worsteling voor me is en dat ze me willen steunen.
Maar mijn vader zei ook dat ik nu misschien de verleiding voel om mee te gaan in deze zondige gedachten maar dat het een fout is om te denken dat dat me gelukkig gaat maken.
Hij zei dat dit me uiteindelijk niet gelukkig zal maken en dat als dat als dit echt is wat ik voel dat het een beproeving is die God zo voor mij bedoelt heeft en dat God mensen nooit meer geeft dan ze dragen kunnen.
Ze zeiden dat ze mijn strijd begrepen en dat ze er voor me zijn maar dat het voor hun niet te plaatsen valt als ik mijn gedachten uit zal dragen. Dat het iets is waar ik tegen moet vechten.
We hebben nog een tijdje verder gepraat.
Het was ontzettend zwaar.
Over die jongen heb ik niks vertelt. Ik wilde het niet nog moeilijker maken. Bovendien weet ik niet eens goed wat er nu tussen ons is en of het überhaupt iets is of ooit kan worden.
Ik weet nog niet zo goed wat ik van het gesprek moet vinden.
Ik ben blij met het begrip dat ze toonden. Met hun steun.
Maar aan de andere kant waren ze ook heel duidelijk over wat ze vinden dat ik hiermee moet doen.
Ik vind het zo erg dat ik ze dit aandoe en dat ik zo moet zijn.
Het is nooit mijn bedoeling geweest om ze pijn te doen.
Ze verdienen dit niet.
Achteraf wou ik dat ik de tijd terug kon draaien en dat ik niks had vertelt. Maar aan de andere kant moest het er een keer van komen.
Het ging niet meer op deze manier.
Hoe het nu verder moet weet ik niet goed.
Ik voel me alleen en verdrietig en ik wil heel graag vluchten van de chaos in mijn hoofd.
Waarom moet het zo moeilijk zijn?
02 apr 2017
- meld ongepast verhaal
-
Luunaa (opgeheven op 4-6-2019)
zondag 02 april 2017 16:42
Wat een ontzettend heftige reactie man. Ik denk dat je voor jezelf moet uitzoeken wat je hier verder mee wil, en wat jouw idee van geluk is. Ik wil je alleen op het hart drukken om te doen wat jou gelukkig maakt, niet wat anderen gelukkig maakt. In God geloven en homoseksueel zijn hoeft niet los van elkaar te staan, uiteindelijk is hij diegene die je zo heeft gemaakt.
Sterkte met de situatie
-
Gerp
zondag 02 april 2017 18:39
Wat rot en naar voor je zeg. Ik hoop zo dat je zelf een antwoord kan vinden op deze grote levensvragen. En alsjeblieft kijk ook eens naar andere kerken en hoe die omgaan met vragen over homoseksualiteit. Er is zo ontzettend veel verschil tussen. Ik gun je echt dat je op een gegeven moment kan accepteren dat je zo bent als je bent. Ik geloof echt dat je zo geschapen bent en je echt niet minder waard bent (ook in de ogen van God) doordat je op mannen valt. Ik hoop dat jij dat op een gegeven moment ook gaat geloven. Heel veel sterkte!
-
Liesa
zondag 02 april 2017 19:02
Mag ik je een pb sturen?
-
-Kevin
zondag 02 april 2017 20:14
Natuurlijk mag dat Liesa.
Ik waardeer jullie steun heel erg.
Bedankt daarvoor.
Het lastige is dat mijn ouders er juist heel sterk in geloven dat God de schepping oorspronkelijk niet zo bedoeld heeft en dat homoseksuele gedachten een gevolg zijn van de zondvloed.
Zij nemen het me niet kwalijk dat ik deze zondige neigingen heb (zoals zij het noemen), maar vinden dat ik daar niet aan toe mag geven. Ieder mens heeft verleidingen en beproevingen die hij moet weerstaan als je wilt leven zoals God dat wil.
Het wordt heel duidelijk afgewezen door de Bijbel en beschreven als een zonde.
Zelf worstel ik erg met wat er in de bijbel staat en hoe dat geinterpreteerd kan worden maar mijn ouders zijn daar heel star in.
De Bijbel is Gods Woord en nemen ze daarom heel letterlijk. Zij zien het op je eigen manier interpreteren van teksten in de bijbel als manier om Gods woord naar je eigen hand te zetten.
Ik denk dat ik inderdaad goed moet uitzoeken wat ik hier verder mee wil.
Voor nu voelt het vooral alsof alles overhoop ligt.
Mijn geloof, de relatie met mijn ouders en vooral ik met mezelf.
Misschien moet ik mezelf meer tijd geven. -
Nightdream
maandag 03 april 2017 09:20
Draait het geloof en de Bijbel niet vooral om het liefhebben van je naasten? Zelfs als zij geloven dat jij een zonde begaat, dan zijn ze zelf ook verkeerd bezig. De manier hoe zij reageren op hun zoon nota bena is voor mij alles behalve je naasten liefhebben.
Ik vind het heel erg naar voor je en ik word gewoon een beetje boos van je verhaal. Ik hoop dat je hier een beetje je draai in kunt vinden en dat je ouders wat zullen bijdraaien.
Ik wil je heel veel sterkte met alles wensen en gebruik dit dagboek vooral om lekker van je af te schrijven. Lucht ongetwijfeld op. -
MissD
maandag 03 april 2017 17:47
In hun ogen doen zij niets fout en wijzen zij jou op 'de waarheid'. En al zien wij die waarheid heel anders, geloof ik dat ze ontzettend van je houden en het beste voor je willen. Het neemt niet weg dat ook ik een beetje boos word als ik je verhaal lees. Dit is precies wat ik zo vreselijk jammer vind aan sommige religies. Ik vind het prachtig als mensen er hun troost en kracht in kunnen vinden. Maar wanneer ze daarmee iemand willen gaan opleggen hoe ze hun leven moeten leiden, en verwachten dat iemand zijn gevoelens negeert, word ik boos. Het is rot voor hun dat hun zoon gevoelens heeft die zij afkeuren. Maar jij verdient het niet om te moeten kiezen tussen een toekomst met een man waar je van houdt, of je ouders.
-
lovelydairy
dinsdag 04 april 2017 16:25
hey Kevin,
Zoals je zelf al zei: God heeft een mens niet zo geschapen. Maar dat betekent niet dat wij jou moeten veroordelen. Wij zijn gevallen in Adam en dragen daar de gevolgen van.
Ik zeg niet dat jouw geaardheid goed of fout is. Maar wil hiermee juist zeggen dat wij jou moeten accepteren zoals je bent. Maar blijf asjeblieft op God zien. Hij is de moeite waard. Het maakt niet uit hoe je bent en waar je vandaan komt. Maar het gaat erom om juist met Hem te gaan.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 dec 2017 Het gaat niet meer ( 4 )
- O 25 jul 2017 ....... ( 3 )
- O 03 jul 2017 Ik wil niet meer ( 2 )
- O 02 jul 2017 Ik kan het niet ( 2 )
- O 29 apr 2017 Niet zo goed ( 3 )
- O 26 apr 2017 In de war ( 2 )
- O 25 apr 2017 Een aantal weken verder ( 1 )
- O 03 apr 2017 Hoe nu verder... ( 2 )
- O 02 apr 2017 Het hele verhaal ( 7 )
- O 02 apr 2017 Ze weten het... ( 4 )
- O 16 feb 2017 Ruzie
- O 12 feb 2017 Een aantal weken later ( 1 )
- O 06 jan 2017 .....
- O 04 jan 2017 Het geloof ( 2 )
- O 02 jan 2017 Twijfels ( 10 )