Een aantal weken later
Het is inmiddels een paar weken geleden dat ik mijn verhaal hier heb gedaan.
En hoewel het in eerste instantie erg opluchtte, raakte ik daarna erg in de war.
Ik had gedacht dat ik verder was dan dat.
Ik dacht dat ik op het punt stond om het aan mijn ouders te durven vertellen.
Dat ik nog een kleine stap nodig had om er echt klaar voor te zijn.
Dat bleek dus niet het geval.
Het hier delen en voor het eerst in mijn leven uitspreken van de woorden die ik zelfs in mijn hoofd nog nooit uit had durven spreken, deed me meer dan ik dacht.
Ik ben in een flink dal terecht gekomen en er zijn een hoop donkere gedachten voorbij gekomen.
De avond die volgde op de nacht dat ik mijn laatste bericht hier schreef zou ik bij mijn ouders eten.
Ik zat enorm in de knoop met mezelf en was erg in de war.
En dat merkten ze natuurlijk.
Ze hebben hun zorgen over me geuit en erop aangedrongen te vertellen wat me dwars zat.
Toen ze bleven aandringen knapte er iets in me en ben ik overstuur de auto in naar huis gestapt.
Mijn moeder huilde en mijn vader probeerde me nog tegen te houden maar ik was in paniek en overstuur en wilde weg.
Later op die avond kreeg ik een sms van mijn moeder.
"Jongen, weet dat we er voor je zijn. We bidden voor je en hopen dat je steun vindt bij de Heere. Kom morgen langs. Dan praten we."
Ik ben niet gegaan.
Ik heb gestuurd dat ik gespannen was door werk en ze zich geen zorgen hoefden te maken.
Sindsdien ben ik niet meer bij ze langs geweest.
Ik ben bang om te breken als ze weer erover beginnen.
Maar aan de andere kant wil ik niets liever dan dat.
Ik heb hun steun nodig en ik wil niet langer me voor ze afsluiten en tegen ze liegen.
Dat verdienen ze niet.
Maar ze verdienen het ook niet dat ik zo ben.
Ik wil ze geen pijn doen.
En hoewel het in eerste instantie erg opluchtte, raakte ik daarna erg in de war.
Ik had gedacht dat ik verder was dan dat.
Ik dacht dat ik op het punt stond om het aan mijn ouders te durven vertellen.
Dat ik nog een kleine stap nodig had om er echt klaar voor te zijn.
Dat bleek dus niet het geval.
Het hier delen en voor het eerst in mijn leven uitspreken van de woorden die ik zelfs in mijn hoofd nog nooit uit had durven spreken, deed me meer dan ik dacht.
Ik ben in een flink dal terecht gekomen en er zijn een hoop donkere gedachten voorbij gekomen.
De avond die volgde op de nacht dat ik mijn laatste bericht hier schreef zou ik bij mijn ouders eten.
Ik zat enorm in de knoop met mezelf en was erg in de war.
En dat merkten ze natuurlijk.
Ze hebben hun zorgen over me geuit en erop aangedrongen te vertellen wat me dwars zat.
Toen ze bleven aandringen knapte er iets in me en ben ik overstuur de auto in naar huis gestapt.
Mijn moeder huilde en mijn vader probeerde me nog tegen te houden maar ik was in paniek en overstuur en wilde weg.
Later op die avond kreeg ik een sms van mijn moeder.
"Jongen, weet dat we er voor je zijn. We bidden voor je en hopen dat je steun vindt bij de Heere. Kom morgen langs. Dan praten we."
Ik ben niet gegaan.
Ik heb gestuurd dat ik gespannen was door werk en ze zich geen zorgen hoefden te maken.
Sindsdien ben ik niet meer bij ze langs geweest.
Ik ben bang om te breken als ze weer erover beginnen.
Maar aan de andere kant wil ik niets liever dan dat.
Ik heb hun steun nodig en ik wil niet langer me voor ze afsluiten en tegen ze liegen.
Dat verdienen ze niet.
Maar ze verdienen het ook niet dat ik zo ben.
Ik wil ze geen pijn doen.
12 feb 2017 - bewerkt op 12 feb 2017
- meld ongepast verhaal
-
daily
maandag 13 februari 2017 00:58
ik heb me net even ingelezen in je verhalen en als ik het goed begrijp ben je bang voor de reactie van je naasten en omgeving voor het feit dat je geen 'standaard'hetero bent ?!
ik snap wel degelijk dat je het niet zo even tegen je ouders zeggen wilt , maar toch zou ik de sprong in het diepe wagen en het vertellen.
je ouders houden van je zoals alleen ouders het kunnen en je bent al zo lang hun zoon en zal je blijven tot in de eeuwigheid !
begin wel eerst met jezelf accepteren wie je bent , het is niks voor om je te schamen zoveel mensen zijn homo , lesbi ,biseksueel of dergelijk.. het is geen tekortkoming eerder een aanvulling.. prijs jezelf dat je kunt liefhebben buiten het bekrompen denkbeeld van vroeger en volg je hart! god accepteert je , waarom jij jezelf niet?
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 dec 2017 Het gaat niet meer ( 4 )
- O 25 jul 2017 ....... ( 3 )
- O 03 jul 2017 Ik wil niet meer ( 2 )
- O 02 jul 2017 Ik kan het niet ( 2 )
- O 29 apr 2017 Niet zo goed ( 3 )
- O 26 apr 2017 In de war ( 2 )
- O 25 apr 2017 Een aantal weken verder ( 1 )
- O 03 apr 2017 Hoe nu verder... ( 2 )
- O 02 apr 2017 Het hele verhaal ( 7 )
- O 02 apr 2017 Ze weten het... ( 4 )
- O 16 feb 2017 Ruzie
- O 12 feb 2017 Een aantal weken later ( 1 )
- O 06 jan 2017 .....
- O 04 jan 2017 Het geloof ( 2 )
- O 02 jan 2017 Twijfels ( 10 )