Hoe nu verder...

Allereerst wil ik jullie allemaal bedanken voor jullie reacties.
Ik ben erg blij met jullie steun.

Het is eng om zo openbaar mijn verhaal te doen maar ik denk dat het goed voor me is om die confrontatie op te zoeken.
En het is fijn om ook andere meningen te horen dan ik gewend ben.

Mijn gevoel is nu heel dubbel.
Ik ben heel blij met de steun van mijn ouders, maar worstel ook met hoe het nu verder moet en het verdriet dat ik mijn ouders doe.

Ik kan begrijpen dat het voor jullie misschien anders overkomt, maar ik heb de liefste ouders die ik me maar kan wensen.
Ze hebben het beste met me voor en willen alleen maar dat ik gelukkig word.

Zij geloven oprecht dat dit een beproeving is die ik moet weerstaan. En dat het me uiteindelijk niet gelukkig gaat maken om toe te geven aan deze verleiding.

Ze maken zich zorgen.

Gisteravond belde mijn vader op dat ze met de dominee hadden gesproken en hun zorgen over mij geuit hadden.
Hij vertelde dat de dominee graag met me wil praten hierover.

Ergens maakt het me boos dat ze iets wat ik hun in vertrouwen over mezelf vertel met iemand anders bespreken.
Maar ik begrijp het ook wel.
Ik weet hoe moeilijk dit voor hun is en dat ze iemand nodig hebben om dit mee te delen.
Bovendien willen ze het beste voor me en denken ze dat hij me kan helpen om hier een weg in te vinden.

Maar het laatste waar ik nu behoefte aan heb is zijn donkere kijk op mensen.
Ik zit echt niet te wachten op zijn gebruikelijke preek over dat ieder mens een zondaar is, dat we allemaal geboren zijn met een zondige natuur en een besmet zijn met een verdorven wil.

Ik weiger zo over mensen te denken.
Wat dat betreft heb ik me nooit echt thuis gevoeld in onze kerk.
Ik wil geloven in het goede van de mens, niet in het slechte.

Ik hoef niet opnieuw te horen dat de toorn van God zal rusten op hen die Zijn wil niet gehoorzamen en de verleidingen des duivels niet weerstaan.

Ik worstel zelf erg hiermee.
Hoe kan liefhebben een kwade verleiding zijn?
Hoe kan liefde een zonde zijn?

Ik worstel al langere tijd met het geloof.
Ik ga weinig meer naar de kerk, wat mijn ouders al ontzettend moeilijk vinden.
Ik vind het zelf ook lastig dat ik het gevoel heb dat het geloof steeds verder van me af komt te staan, omdat ik daarmee een groot deel van mijn identiteit verlies.

Ik raak mezelf kwijt en weet niet meer waar ik voor sta en waar ik in geloof.

Mijn vader was teleurgesteld dat ik het aanbod om het gesprek aan te gaan afsloeg, maar besefte ook dat hij me niet kon dwingen.
Na ons telefoongesprek stuurde hij nog een berichtje, waarin hij schreef dat hij en mijn moeder me steunen en dat hij hoopt dat ik met hulp van God tot de juiste beslissing kom.

Ik vind het zo moeilijk.
Ik waardeer hun steun en oprechte zorgen heel erg, maar ik had zo graag gehad dat ze hadden gezegd dat ze me ook zouden steunen als ik een beslissing zou nemen die niet binnen hun waarheid past.

De opluchting die ik had gehoopt te voelen als het er eenmaal uit zou zijn is er niet.
Ik denk dat ik me zelfs nog meer alleen voel dan hiervoor.

Het doet pijn.