Een aantal weken verder
Het is nu bijna 4 weken geleden dat ik het verteld heb aan mijn ouders.
Ik weet niet zo goed hoe ik me voel.
Ik voel vooral spijt.
Ik voel me schuldig dat ik ze dit aandoe.
Ze verdienen dit niet.
Volgens mij hebben ze het er moeilijk mee.
Maar ik weet het niet zeker want op de eerste dagen na is er niet meer over gesproken.
Zij zwijgen erover en ik zwijg erover.
Dit weekend kreeg ik een berichtje of ik langs kwam om te eten.
Eigenlijk durfde ik ze niet onder ogen te komen maar ik ben toch gegaan.
Ik had verwacht dat ze er wel over zouden beginnen maar dat hebben ze niet gedaan.
Eigenlijk werd er gedaan alsof er niks gebeurt was, maar ik denk dat zij net als ik voelden dat er een hele ongemakkelijke situatie was.
Zelf durfde ik er ook niet over te beginnen.
Het deed pijn dat ze er niks over zeiden.
Ik had gehoopt de bevestiging te krijgen dat ze me steunen.
Maar misschien was de uitnodiging zelf wel hun manier om me dat te zeggen.
Hun deur staat nog voor me open.
Aan de andere kant denk ik: wat is dat waard wanneer ik daar alleen kan komen als iemand die ik niet ben?
Als mijn problemen en iets waar ik zo mee worstel er niet mag zijn?
Ik snap dat het lastig voor ze is.
Maar stiekem had ik toch gehoopt dat ze er voor me zouden zijn.
Meer dan nu het geval is.
Ik heb ze nodig. Juist nu.
Eigenlijk durf ik dat niet goed te op te schrijven want ik wil niet slecht over mijn ouders spreken.
Ze hebben het beste met me voor.
En zelf ben ik er immers ook niet over begonnen.
Ik zou willen dat ze onvoorwaardelijk achter me stonden, maar ik begrijp ze.
Ik mag dat niet van ze verwachten.
Ondertussen worstel ik steeds meer met mezelf.
Ik had gehoopt op opluchting nu het na zoveel jaren eindelijk eruit is.
Maar die opluchting is er totaal niet.
Ik dacht dat ik mezelf in de loop der jaren langzaam heb kunnen accepteren.
Maar het voelt alsof ik weer terug bij af ben.
Ik voel zoveel haat richting mezelf.
Ik probeer troost te zoeken in mijn geloof, maar ook dat ligt volledig overhoop.
Ik ben bang dat ik alles kwijt raak.
Mijn ouders, mijn geloof en vooral mezelf.
Ik weet niet zo goed hoe ik me voel.
Ik voel vooral spijt.
Ik voel me schuldig dat ik ze dit aandoe.
Ze verdienen dit niet.
Volgens mij hebben ze het er moeilijk mee.
Maar ik weet het niet zeker want op de eerste dagen na is er niet meer over gesproken.
Zij zwijgen erover en ik zwijg erover.
Dit weekend kreeg ik een berichtje of ik langs kwam om te eten.
Eigenlijk durfde ik ze niet onder ogen te komen maar ik ben toch gegaan.
Ik had verwacht dat ze er wel over zouden beginnen maar dat hebben ze niet gedaan.
Eigenlijk werd er gedaan alsof er niks gebeurt was, maar ik denk dat zij net als ik voelden dat er een hele ongemakkelijke situatie was.
Zelf durfde ik er ook niet over te beginnen.
Het deed pijn dat ze er niks over zeiden.
Ik had gehoopt de bevestiging te krijgen dat ze me steunen.
Maar misschien was de uitnodiging zelf wel hun manier om me dat te zeggen.
Hun deur staat nog voor me open.
Aan de andere kant denk ik: wat is dat waard wanneer ik daar alleen kan komen als iemand die ik niet ben?
Als mijn problemen en iets waar ik zo mee worstel er niet mag zijn?
Ik snap dat het lastig voor ze is.
Maar stiekem had ik toch gehoopt dat ze er voor me zouden zijn.
Meer dan nu het geval is.
Ik heb ze nodig. Juist nu.
Eigenlijk durf ik dat niet goed te op te schrijven want ik wil niet slecht over mijn ouders spreken.
Ze hebben het beste met me voor.
En zelf ben ik er immers ook niet over begonnen.
Ik zou willen dat ze onvoorwaardelijk achter me stonden, maar ik begrijp ze.
Ik mag dat niet van ze verwachten.
Ondertussen worstel ik steeds meer met mezelf.
Ik had gehoopt op opluchting nu het na zoveel jaren eindelijk eruit is.
Maar die opluchting is er totaal niet.
Ik dacht dat ik mezelf in de loop der jaren langzaam heb kunnen accepteren.
Maar het voelt alsof ik weer terug bij af ben.
Ik voel zoveel haat richting mezelf.
Ik probeer troost te zoeken in mijn geloof, maar ook dat ligt volledig overhoop.
Ik ben bang dat ik alles kwijt raak.
Mijn ouders, mijn geloof en vooral mezelf.
25 apr 2017
- meld ongepast verhaal
-
Nagellakje
woensdag 26 april 2017 02:40
Misschien ben ik nu te hard dus bij voorbaat mijn excuses.. Maar je hebt het continu over je ouders "iets aandoen", het niet kunnen verwachten van steun en begrip. Alsof je hier vrijwillig voor gekozen hebt, dat je bent wie je bent. Dat je niet krijgt wat je verlangt betekent niet dat je er niet op mag hopen dat zij een balans vinden tussen het geloof en onvoorwaardelijke liefde voor hun eigen kind. En hoe meer jij jezelf ziet als iets onnatuurlijks, een persoon met zware zonden hoe moeilijker het voor je is om jezelf te accepteren.
Hoeveel mensen er ook in geloven dat homoseksualiteit genezen kan worden, helaas kan dat niet. En ben je dit vandaag, morgen en de rest van je leven. Je mag zijn wie je bent. Wees niet te streng voor jezelf. Straf jezelf niet voor het hebben van verlangens, verwachtingen en hoop. Wat jouw ouders daar uiteindelijk mee doen is aan hun. Weet dat je hier geen schuld aan hebt. Je bent eerlijk geweest, je hebt jezelf gevonden en probeert jezelf te omarmen. Aan het eind van de dag is dat het allerbelangrijkst.
Ik hoop echt dat jouw ouders de ruimte en balans gaan vinden. En dat jij jezelf uiteindelijk volledig weet te accepteren.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 dec 2017 Het gaat niet meer ( 4 )
- O 25 jul 2017 ....... ( 3 )
- O 03 jul 2017 Ik wil niet meer ( 2 )
- O 02 jul 2017 Ik kan het niet ( 2 )
- O 29 apr 2017 Niet zo goed ( 3 )
- O 26 apr 2017 In de war ( 2 )
- O 25 apr 2017 Een aantal weken verder ( 1 )
- O 03 apr 2017 Hoe nu verder... ( 2 )
- O 02 apr 2017 Het hele verhaal ( 7 )
- O 02 apr 2017 Ze weten het... ( 4 )
- O 16 feb 2017 Ruzie
- O 12 feb 2017 Een aantal weken later ( 1 )
- O 06 jan 2017 .....
- O 04 jan 2017 Het geloof ( 2 )
- O 02 jan 2017 Twijfels ( 10 )