Het geloof
Ik heb de laatste jaren veel nagedacht over het geloof en over hoe ik daar in sta.
Mijn mening begint steeds meer te veranderen en mijn ouders vinden dat moeilijk.
Soms praat ik met ze over het geloof en dat vinden ze ook goed omdat ze graag willen dat ik er mee bezig ben, maar ze hebben er moeite mee dat ik over steeds meer dingen anders begin te denken.
Terwijl ik nog lang niet al mijn gedachten met hun deel.
Vroeger begon het eigenlijk al toen ik nog een stuk jonger was.
We moesten altijd met een groepje mensen naar een soort bijbelles.
Ik weet nog dat ik toen altijd al heel veel vragen had, maar die werden door de begeleider altijd snel afgekapt.
Ook nu heb ik mijn twijfels bij veel dingen die in de bijbel staan.
Ik vind dat veel verhalen verschillend te interpreteren zijn, maar mijn ouders zijn heel star in hun interpretatie.
Het staat er zoals het er staat en zo is het.
Zo zie ik het niet altijd en dat botst soms.
Mijn ouders zijn altijd heel strikt geweest zowel in hun regels als in het volgen van het geloof.
Daardoor was ik als kind altijd bang voor God.
Ik was altijd bang voor zijn oordeel en zijn straffen.
En in de kerk was ik doodsbenauwd voor de voorganger.
Hij had een hele zware donkere stem waarmee hij ontzettend traag en indringend sprak.
Vroeger begreep ik niet veel van de preken maar toen ik dat later wel deed ging de negatieve toon ervan me erg tegenstaan. Er werd voornamelijk gepreekt over dingen als zondes die we als mensen begaan, de wil van God, Zijn oordeel, de eeuwige straf.
Eigenlijk ving ik dat als kind ook al op. Ik kan me nog een uitspraak herinneren dat hij het had over de boze donkere hartjes van alle kinderen die zich gedroegen als kleine zondaars en dat soort dingen maakten me als jonge jongen heel bang voor God.
Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met het geloof zoals dat beleefd wordt door mijn omgeving.
Ik kan me echt niet vinden in hun opvattingen over God en hun strikte manier van leven.
En naar mijn ouders heb ik dit nog nooit uit durven spreken, maar ik heb überhaupt steeds meer twijfels bij he bestaan van God en wat er in de bijbel staat.
Geloof ik in God omdat ik nu eenmaal niet beter weet, of omdat ik het zelf geloof?
Ik weet in ieder geval wel steeds meer zeker dat ik niet in God geloof op de manier zoals zij dat doen.
Het is heel lastig omdat dit erg botst met mijn ouders. Zij proberen me vrij te laten in wat ik doe en denk maar vinden het erg moeilijk dat ik niet meer wekelijks naar de kerk ga en dat ik anders over dingen denk.
Dat maakt het voor mij wel lastig om echt goed uit te vinden hoe ik hier in sta. Ik wil mijn eigen identiteit vinden en erachter komen wat bij mij past, maar ik wil ook de relatie met mijn familie niet verslechteren. Ik heb het gevoel dat het elkaar in de weg staat en dat is iets waar ik mee worstel.
Mijn mening begint steeds meer te veranderen en mijn ouders vinden dat moeilijk.
Soms praat ik met ze over het geloof en dat vinden ze ook goed omdat ze graag willen dat ik er mee bezig ben, maar ze hebben er moeite mee dat ik over steeds meer dingen anders begin te denken.
Terwijl ik nog lang niet al mijn gedachten met hun deel.
Vroeger begon het eigenlijk al toen ik nog een stuk jonger was.
We moesten altijd met een groepje mensen naar een soort bijbelles.
Ik weet nog dat ik toen altijd al heel veel vragen had, maar die werden door de begeleider altijd snel afgekapt.
Ook nu heb ik mijn twijfels bij veel dingen die in de bijbel staan.
Ik vind dat veel verhalen verschillend te interpreteren zijn, maar mijn ouders zijn heel star in hun interpretatie.
Het staat er zoals het er staat en zo is het.
Zo zie ik het niet altijd en dat botst soms.
Mijn ouders zijn altijd heel strikt geweest zowel in hun regels als in het volgen van het geloof.
Daardoor was ik als kind altijd bang voor God.
Ik was altijd bang voor zijn oordeel en zijn straffen.
En in de kerk was ik doodsbenauwd voor de voorganger.
Hij had een hele zware donkere stem waarmee hij ontzettend traag en indringend sprak.
Vroeger begreep ik niet veel van de preken maar toen ik dat later wel deed ging de negatieve toon ervan me erg tegenstaan. Er werd voornamelijk gepreekt over dingen als zondes die we als mensen begaan, de wil van God, Zijn oordeel, de eeuwige straf.
Eigenlijk ving ik dat als kind ook al op. Ik kan me nog een uitspraak herinneren dat hij het had over de boze donkere hartjes van alle kinderen die zich gedroegen als kleine zondaars en dat soort dingen maakten me als jonge jongen heel bang voor God.
Ik merk dat ik steeds meer moeite krijg met het geloof zoals dat beleefd wordt door mijn omgeving.
Ik kan me echt niet vinden in hun opvattingen over God en hun strikte manier van leven.
En naar mijn ouders heb ik dit nog nooit uit durven spreken, maar ik heb überhaupt steeds meer twijfels bij he bestaan van God en wat er in de bijbel staat.
Geloof ik in God omdat ik nu eenmaal niet beter weet, of omdat ik het zelf geloof?
Ik weet in ieder geval wel steeds meer zeker dat ik niet in God geloof op de manier zoals zij dat doen.
Het is heel lastig omdat dit erg botst met mijn ouders. Zij proberen me vrij te laten in wat ik doe en denk maar vinden het erg moeilijk dat ik niet meer wekelijks naar de kerk ga en dat ik anders over dingen denk.
Dat maakt het voor mij wel lastig om echt goed uit te vinden hoe ik hier in sta. Ik wil mijn eigen identiteit vinden en erachter komen wat bij mij past, maar ik wil ook de relatie met mijn familie niet verslechteren. Ik heb het gevoel dat het elkaar in de weg staat en dat is iets waar ik mee worstel.
04 jan 2017
- meld ongepast verhaal
-
theodoro
woensdag 04 januari 2017 19:40
Ik had vroeger een Surinaamse vriend,
Zijn ouders waren ook gelovig, maar ze hebben bewust..
Die jongen tot zijn 12/ 13e met rust gelaten wat betreft geloof.
Zodat het later zijn eigen beslissing zou nemen, en nu gelooft hij gewoon uit overtuiging. niet omdat het opgelegd is, of met de paplepel ingegoten.
Puur uit eigen interesse/ intentie.
Daarom is zijn geloof belijdenis nu ook oprecht.
Ik vind het ook moeilijk, mijn vader is pro atheïstisch
En hij kan er niet over uit dat de halve wereld bevolking gelovig is.
Mijn moeder is dan weer wel gelovig, maar niet kerkelijk.
Ik geloof zelf wel dat god bestaat,
Zo vaak al geluk/of toeval/ of tekens gehad.
Maar denk niet dat het geloof om straf draait.
Of alle andere nare oordelen die er bij komen kijken.
Ik denk echt dat dat door mensen zelf bij verzonnen is
Om het geloof in stand te houden.
soms lees je citatie's uit een bijbel, en dan denk ik bij me zelf, het zou eigenlijk ook een mooi sprookjesboek kunnen zijn.
Van die simpele zinnen.
Soms zie ik het ook om me heen,
Mensen die aan de alcohol zitten of verslaafd zijn,
Alles doen wat god verboden heeft, maar ondanks alles toch een goed hart hebben.
Elke dag op pad, met de gehandicapte kinderen van zijn vriendin en noem maar op.
Ik zou me echt niet voorstellen dat zo iemand naar de hel zou moeten gaan
Omdat hij de regels van zijn geloof overtreed.
En toch zulke goeie dingen doet, en iedereen helpt waar die maar kan ?
Ik denk sowieso dat de generatie van onze ouders uit een totaal andere wereld komen dan wij, en niet meer te vergelijken is met vandaag de dag.
Ik denk dat je voor je zelf een manier moet vinden om je geloof te belijden op je eigen manier, op een eigentijdse en hedendaagse manier.
Die past bij jouw, en de tijd van nu.
Maar ik ben alleen bang dat je ouders hier niet voor open zullen staan.
En dat je het alleen zal moeten doen. -
Pantoffel
donderdag 05 januari 2017 13:01
Moeilijke situatie. Ik ben ook gelovig opgevoed maar mijn ouders waren minder streng dan de jouwe. Ik heb het geloof al vrij jong opgegeven, voelde me er als kind al niet lekker bij. Angstig vooral, zoals jij ook beschrijft. Ik heb er nooit troost in kunnen vinden of liefde ervaren.
Ik had geluk want ik heb oudere zussen die ook al heel kritisch dachten over het geloof en daardoor was het voor mij gemakkelijk om me bij hen aan te sluiten. Er zijn nog wel jaren geweest dat ik met mijn ouders mee ging naar de kerk, om hen tevreden te houden, maar langzaam werd dat steeds minder. Nu ga ik nooit meer.
Je bent 24: oud genoeg om zelf te beslissen wat je wilt doen en wilt geloven. Ik hoop dat je ouders je meer ruimte zullen geven om je eigen pad te vinden.
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 dec 2017 Het gaat niet meer ( 4 )
- O 25 jul 2017 ....... ( 3 )
- O 03 jul 2017 Ik wil niet meer ( 2 )
- O 02 jul 2017 Ik kan het niet ( 2 )
- O 29 apr 2017 Niet zo goed ( 3 )
- O 26 apr 2017 In de war ( 2 )
- O 25 apr 2017 Een aantal weken verder ( 1 )
- O 03 apr 2017 Hoe nu verder... ( 2 )
- O 02 apr 2017 Het hele verhaal ( 7 )
- O 02 apr 2017 Ze weten het... ( 4 )
- O 16 feb 2017 Ruzie
- O 12 feb 2017 Een aantal weken later ( 1 )
- O 06 jan 2017 .....
- O 04 jan 2017 Het geloof ( 2 )
- O 02 jan 2017 Twijfels ( 10 )