Ik wil niet meer

Het is nu drie maanden geleden dat ik het vertelt heb.
Ik kon gewoon niet langer meer tegen ze liegen.
Als ik kijk naar hoe het nu gaat weet ik niet of ik er goed aan heb gedaan.

Ik voel me zo alleen.
Ik raak alles kwijt.

Ik heb flinke ruzie met mijn ouders gehad.
Het contact tussen ons verliep al een tijdje minder goed.
Ik kwam weinig meer bij mijn ouders thuis en als ik ze sprak ging het alleen maar over nietszeggende dingen.
Vroeger was het altijd heel open bij ons thuis en kon ik altijd praten over wat me dwars zat.
Maar nu wordt zelfs de vraag hoe het met me gaat vermeden.

Ik denk dat het moeilijk voor ze is om me onder ogen te zien.
Ik weet dat ze hun best doen om me niet te verwijten dat ik deze gevoelens heb maar ik weet hoeveel pijn het hun doet.

Ze willen me steunen, maar alleen in het weerstand bieden tegen deze gedachten.
Ik weet dat ze dat doen omdat ze het beste met me voor hebben.
Hun overtuiging is dat het mij geen goed zal doen als ik hier op een andere manier mee om zou gaan.
Maar dat betekent niet dat het geen pijn doet.

Ik ga de laatste tijd vrijwel niet meer naar de kerk.
Dat is wat mijn ouders me verweten tijdens onze ruzie.
Ze vinden dat ik volledig de weg aan het kwijt raken ben.
Dat ik me mee laat voeren door duivelse gedachten.

Ik heb geprobeerd uit te leggen hoe moeilijk ik het vind.
Hoezeer ik worstel met mezelf en het geloof en dat ik me niet op mijn plek voel binnen onze kerk.
Heel eerlijk gezegd voel ik me zelfs doodongelukkig binnen onze gemeente.

Maar als ik daarover probeer te praten vinden zij dat ik het geloof naar mijn eigen hand probeer te zetten.
Ik heb geprobeert rustig te blijven maar uiteindelijk raakte ik overstuur en werd het een nare ruzie.

Ik kan gewoon simpelweg niet geloven op de manier zoals dat in onze kerk gebeurt.
Geloven moet toch uit overtuiging gebeuren?
Niet omdat het je opgedragen wordt? Moet ik dan doen alsof ik ergens in geloof zonder dat ik het van binnen zo voel?

Ik heb het idee dat een groot deel van de mensen in mijn kerk zich angstvallig vastklampen aan het geloof en de bijbel, alleen maar om de hel te ontlopen.
Maar dat kan toch geen basis zijn voor geloven?
Ik wil God volgen omdat ik geloof in Hem en Zijn liefde, niet uit angst voor het vuur van de hel.

Er wordt in mijn kerk zoveel nadruk gelegd op het kwaad en de duivel.
Ik voel daar gewoon niks bij.
Ik geloof niet in een kwade macht die ons dingen influistert.
Ik geloof dat er in ieder mens goede en slechte dingen zitten, en dat het aan onszelf is om het goede in ons naar boven te halen.

Een tijd terug schreef ik over de gedachten aan zelfmoord die ik als tiener had en hoe ik daar met de dominee over moest praten.
In dat gesprek werd vooral benadrukt hoe zondig die gedachten waren en hoe ik in de macht was van de duivel.
Hij noemde dat het goed is om te lijden omdat dat besef geeft van onze nietigheid en zondige natuur en dat dat dichter bij de verlossing brengt.

Er wordt vaak gezegt dat we bereid moeten te zijn om te lijden voor Christus.
Dat we moeten accepteren dat het Gods wil is dat ons leven op aarde een beproeving is.
Maar als God liefde is, hoe kan het dan iets goeds zijn dat wij voor hem lijden?

Hoe kan het zo zijn dat we zo bezig zijn met het ontlopen van de hel dat het leven zelf als een hel ervaren wordt?

Er zitten voor mij veel tegenstrijdigheden in het geloof en daar worstel ik mee.
Er wordt gezegd dat God van ons houdt, dat hij troost en veiligheid biedt.
Maar hoe gaat dat samen met alles wat gezien wordt als slecht en zonde en Zijn straf die op ons wacht?

Ik wil me niet meer vastklampen aan een geloof dat gebaseerd is op angst en kwaad en zonde.
Want dat is wat ik nu doe.
Dat is waar het grootste deel van mijn worsteling zit.
Ik ben alleen maar bezig met de angst dat ik niet aan Gods wil voldoe.
Maar daardoor leef ik dus een leven en doe ik dingen doe waar ik zelf niet achter sta.
Ik wil niet dat de basis van mijn geloof angst is voor Zijn oordeel
Ik wil dat de basis van mijn geloof vertrouwen is.
Ik wil me veilig voelen bij God.

En nu klink ik heel overtuigd maar dat ben ik verre van.
Ik heb zoveel vragen en twijfels.

Mijn ouders weten dat ik al jarenlang moeite heb met het geloof.
Ze hebben me altijd vrij gelaten om mijn eigen gedachten te hebben al weet ik dat ze dat moeilijk vonden.
We hebben vaak botsingen en discussies over het geloof gehad, maar nog nooit is het zo heftig geweest als nu.
Misschien omdat ik me nu pas echt begin los te maken en dat is moeilijk voor ze.
En dat begrijp ik ook, want voor hun is er maar één waarheid en zij willen het beste voor me.
Voor hun gevoel moeten ze toekijken hoe ik in handen van de duivel val en weiger hun hulp aan te nemen.

Ik hoop zo dat dit nog goed gaat komen.
Ik maak mezelf veel verwijten.

Ik heb zoveel vragen en twijfels en ik weet niet wat ik ermee moet.
Er is niemand waar ik naartoe kan.
Doordat ik het tijdens mijn school en studieperiode zo moeilijk met mezelf had heb ik me veel afgezonderd.
Daardoor heb ik geen echt goede vrienden aan die periode overgehouden.

Op mijn werk heb ik veel leuke contacten, maar dat gaat niet verder dan werk.
Behalve één jongen waarmee ik een hele goede vriendschap heb opgebouwd.
Maar dat is degene waar ik helemaal in het begin volgens mij wel eens over geschreven heb.
Hij is de reden geweest dat ik het zeker wist, de eerste jongen op wie ik echt verliefd werd.
Maar ik kan dit onmogelijk met hem delen.

En zelfs onze vriendschap maak ik nu kapot.
Ik laat hem barsten, doe afstandelijk en stoot hem af.

Alles gaat kapot.

Eigenlijk wil ik alleen nog maar vluchten.
Ik wil niet meer.

Vroeger was de stap om iets met deze gedachten te doen heel ver weg.
Bovendien was ik doodsbang voor de straf van God, zoals me was ingestampt.

Maar nu voelt het veel dichterbij.
Ik ben niet meer bang.
Ik wil alleen maar verdwijnen.

Alles ligt zo overhoop.