In de war
Ik merk dat ik de laatste tijd erg aan het zoeken ben naar wie ik ben.
Ik heb altijd zo volgens de regels geleefd en leefde altijd zoals dat van me verwacht werd.
Langzamerhand durf ik dat steeds meer los te laten en begin ik meer mijn eigen weg te zoeken in het leven.
Ik kom daardoor dichter bij mezelf maar ik merk ook dat ik die houvast mis.
Wie ik al die jaren ben geweest valt ineens weg.
Het voelt alsof ik opnieuw moet uitvinden wie ik ben.
Alsof ik opnieuw mijn weg moet vinden in het leven.
Mijn ouders weten dat ik al lange tijd kritisch naar het geloof kijk.
Zeker sinds ik niet meer thuis woon heb ik me meer en meer los gemaakt van hun manier van denken en leven.
Ik weet dat ze dat moeilijk vinden, maar ze accepteren dat ik mijn eigen weg moet vinden in het geloof en in het leven zelf.
Zelf heb ik er ook moeite mee gehad om me in dat opzicht los te maken van hun en het geloof.
Ik heb ermee geworsteld om ze teleur te stellen hierin.
En toch ben ik mijn eigen pad gegaan, ook al ben ik nog steeds terughoudend in het durven loslaten van bepaalde dingen, voornamelijk in relatie tot het geloof, maar dat is niet alleen uit angst voor de reactie van mijn ouders, maar ook omdat ik daarmee een deel van wie ik altijd ben geweest kwijtraak
En nu, met wat er nu speelt, heb ik nog veel meer moeite om mijn eigen weg te volgen en de mening van mijn ouders los te laten.
Misschien hang ik veel te veel aan hun mening.
Ik ben 24, dat zou toch oud genoeg moeten zijn om mijn eigen weg te gaan en niet te leven volgens de verwachtingen van mijn ouders.
Ik kan moeilijk mijn hele leven inrichten zoals zij dat willen en ik weet dat ze dat ook niet van me verwachten.
Waarom ben ik dan toch zo bang dat ze teleurgesteld in me zijn?
Waarom vind ik dat zo belangrijk?
Wat ik lastig vind is dat het er altijd zo ingestampt is hoe je hoort te leven en wat goed en slecht is.
Ik vind het moeilijk om dat los te laten.
Ik probeer te zoeken naar hoe ik zelf in het leven sta, maar ik voel angst om het oude los te laten.
Het is echt een tweestrijd in mijn hoofd.
Aan de ene kant wie ik was en wat ik altijd heb geloofd en de loyaliteit naar mijn ouders, en dat is een stukje van mezelf dat ik niet goed los durf te laten.
En aan de andere kant vecht het stukje van wat ik zélf denk en voel en ik wie ik eigenlijk wil zijn om ruimte.
Ik vind het moeilijk.
Ik heb altijd zo volgens de regels geleefd en leefde altijd zoals dat van me verwacht werd.
Langzamerhand durf ik dat steeds meer los te laten en begin ik meer mijn eigen weg te zoeken in het leven.
Ik kom daardoor dichter bij mezelf maar ik merk ook dat ik die houvast mis.
Wie ik al die jaren ben geweest valt ineens weg.
Het voelt alsof ik opnieuw moet uitvinden wie ik ben.
Alsof ik opnieuw mijn weg moet vinden in het leven.
Mijn ouders weten dat ik al lange tijd kritisch naar het geloof kijk.
Zeker sinds ik niet meer thuis woon heb ik me meer en meer los gemaakt van hun manier van denken en leven.
Ik weet dat ze dat moeilijk vinden, maar ze accepteren dat ik mijn eigen weg moet vinden in het geloof en in het leven zelf.
Zelf heb ik er ook moeite mee gehad om me in dat opzicht los te maken van hun en het geloof.
Ik heb ermee geworsteld om ze teleur te stellen hierin.
En toch ben ik mijn eigen pad gegaan, ook al ben ik nog steeds terughoudend in het durven loslaten van bepaalde dingen, voornamelijk in relatie tot het geloof, maar dat is niet alleen uit angst voor de reactie van mijn ouders, maar ook omdat ik daarmee een deel van wie ik altijd ben geweest kwijtraak
En nu, met wat er nu speelt, heb ik nog veel meer moeite om mijn eigen weg te volgen en de mening van mijn ouders los te laten.
Misschien hang ik veel te veel aan hun mening.
Ik ben 24, dat zou toch oud genoeg moeten zijn om mijn eigen weg te gaan en niet te leven volgens de verwachtingen van mijn ouders.
Ik kan moeilijk mijn hele leven inrichten zoals zij dat willen en ik weet dat ze dat ook niet van me verwachten.
Waarom ben ik dan toch zo bang dat ze teleurgesteld in me zijn?
Waarom vind ik dat zo belangrijk?
Wat ik lastig vind is dat het er altijd zo ingestampt is hoe je hoort te leven en wat goed en slecht is.
Ik vind het moeilijk om dat los te laten.
Ik probeer te zoeken naar hoe ik zelf in het leven sta, maar ik voel angst om het oude los te laten.
Het is echt een tweestrijd in mijn hoofd.
Aan de ene kant wie ik was en wat ik altijd heb geloofd en de loyaliteit naar mijn ouders, en dat is een stukje van mezelf dat ik niet goed los durf te laten.
En aan de andere kant vecht het stukje van wat ik zélf denk en voel en ik wie ik eigenlijk wil zijn om ruimte.
Ik vind het moeilijk.
26 apr 2017
- meld ongepast verhaal
-
MissD
woensdag 26 april 2017 21:35
Ik kan het goed begrijpen dat je zo in de war bent. Wanneer de toekomst die jij voor ogen hebt lijnrecht staat tegenover wat je geleerd is. En wat vind ik het dapper van je dat je deze stappen hebt gezet. Hoe zwaar het ook is. Uiteindelijk gaat het om jouw leven. Wat jij gelooft en wat jij voelt. En wat jou gelukkig maakt. En hopelijk kunnen je ouders dat leren accepteren.
-
piendevisser
vrijdag 05 mei 2017 15:17
Goedemiddag,
Ik ben bezig met een nieuw televisieprogramma over mensen die een zoektocht hebben in hun geloof. Bijvoorbeeld mensen die heel gelovig op zijn gevoed, maar het zelf nu niet meer willen. Of mensen die van kerkstroming willen veranderen, maar met een familie die dit lastig vindt. Of mensen die bijvoorbeeld door hun manier van leven of zijn worstelen met “afwijzing of regels" in de kerk. Dus ik zou heel graag met mensen in contact komen. Hebben jullie ideeën hoe ik met mensen in contact kan komen?
Dit is de oproep die ik heb geplaatst op diverse plekken
Voor een nieuw televisieprogramma voor de publieke omroep ben ik op zoek naar mensen die uit een gelovig gezin komen.
Is geloven (maakt niet uit welk geloof) altijd een groot deel van jouw leven geweest en ben je niet anders gewend? Maar heb je de laatste tijd twijfels die je niet kwijt kunt bij je familie, vrienden of de kerk? Of ben je klaar met de “regels” uit de kerk en wil je dit uitspreken, maar weet je niet hoe?
In een nieuw televisieprogramma volgen wij een aantal mensen die op een zoektocht zijn. Wil je graag loskomen en je eigen weg gaan? Wil je graag op een positieve manier verder met je familie, maar wil je wel jezelf kunnen zijn? Dan hoor ik graag je verhaal.
We zijn niet op zoek naar sensatie, maar naar mensen die met hun verhaal andere mensen willen inspireren.
Ben jij degene die wij zoeken of wil je gewoon eens vrijblijvend je verhaal met mij delen, mail me dan op: pien.devisser@tuvalu.nl of bel me op 020-7630063
Met vriendelijke groeten,
Pien de Visser, redacteur Tuvalu Media.
Voor meer informatie over Tuvalu Media (bekend van onder andere DNA Onbekend), zie tuvalu.nl
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 07 dec 2017 Het gaat niet meer ( 4 )
- O 25 jul 2017 ....... ( 3 )
- O 03 jul 2017 Ik wil niet meer ( 2 )
- O 02 jul 2017 Ik kan het niet ( 2 )
- O 29 apr 2017 Niet zo goed ( 3 )
- O 26 apr 2017 In de war ( 2 )
- O 25 apr 2017 Een aantal weken verder ( 1 )
- O 03 apr 2017 Hoe nu verder... ( 2 )
- O 02 apr 2017 Het hele verhaal ( 7 )
- O 02 apr 2017 Ze weten het... ( 4 )
- O 16 feb 2017 Ruzie
- O 12 feb 2017 Een aantal weken later ( 1 )
- O 06 jan 2017 .....
- O 04 jan 2017 Het geloof ( 2 )
- O 02 jan 2017 Twijfels ( 10 )