Een eerste stap

Ik dacht altijd dat ik te rationeel, te nuchter was voor websites als deze. Of eigenlijk überhaupt voor alles wat te maken heeft met het delen van gevoelens. Dat is niet iets wat ik doe, wat ik kan. Stiekem is het zelfs iets waar ik het stempel 'soft' op geplaatst heb.

Maar nu heb ik het nodig.

Ik hou het niet meer vol.

Ik staar nu al een paar minuten naar het scherm zonder to the point te durven komen.
Het is zo moeilijk. Zo pijnlijk. Ik durf niet. Ik leg hiermee zoveel bloot van mezelf.

Ik durf niet omdat ik weet dat dit een eerste stap is naar iets waar ik doodsbang voor ben.
Ik durf het niet en ik wil het niet, maar ik moet van mezelf.
En ergens wéét ik dat ik er klaar voor ben.

Het gaat niet meer op deze manier.

Ik heb bewust mijn eigen naam gebruikt voor deze site. Ik heb nog even getwijfeld over een wat meer anonieme naam, maar uiteindelijk vond ik dat ik de confrontatie aan moest gaan om mijn echte naam te gebruiken. Want als ik het hier al niet durf te vertellen als iets dat echt bij mij hoort, hoe ga ik dat dan in hemelsnaam in real life voor elkaar krijgen?

Heel veel meer durf ik eigenlijk niet over mezelf prijs te geven. Wat denk ik wel erg relevant is om te noemen, is dat ik streng gelovig opgevoed ben. Ik ben jarenlang op zondag twee keer per dag naar de kerk geweest en ook bij ons thuis waren er strenge regels. Ik heb de laatste jaren echter steeds meer vragen gesteld bij het geloof. Voor mijn ouders is God degene die het oordeel velt, degene naar wiens plan geleefd dient te worden. Ik zie God als iemand die lief heeft, die hoop geeft en zorgt voor verbinding tussen mensen. Mijn ouders hebben moeite met deze houding van mij en hoewel ze me de ruimte proberen te geven om mijn eigen weg te gaan, heeft het regelmatig tot botsingen geleid.

Laat het duidelijk zijn dat ik hele lieve ouders heb. Ze zijn er altijd voor me geweest en steunen me waar ze dat kunnen. Ze hebben talloze keren gezegd dat ik altijd met mijn problemen bij hun en bij God terecht kan.

Maar dit kan ik niet met ze delen.
Het is iets waar ik al jaren mee worstel, maar ik heb het ze nooit durven vertellen.
Ik weet hoeveel pijn ik ze ermee ga doen.

Naast dat ik het niet durfde te vertellen, wilde ik het ook niet.
Niet totdat ik het zeker wist.
En nu weet ik het zeker.

Ik val op jongens.

Het is eruit.
Het liefst zou ik direct deze tekst weer deleten en dit account verwijderen en van mijn flat afspringen, maar ik weet dat ik hier doorheen moet. Het moet. Ik vind dat ik het verplicht ben aan mezelf. Het gaat zo niet langer.

Ik vind dat ik het aan mijn ouders moet vertellen. Ik ga er aan onderdoor. Ze hebben door dat het niet goed met me gaat, maar hebben geen idee wat er aan de hand is. Ik wil niet tegen ze liegen. Dat heb ik al zo lang gedaan en dat verdienen ze niet.

Maar ik wil ze geen pijn doen.
En ik wil mezelf geen pijn doen.

Ik ben zo ontzettend bang voor hun reactie.
Ik weet niet wat voor consequenties dit gaat hebben.

Ik ben zo bang en het komt zo dichtbij en eigenlijk wil ik alleen nog maar vluchten.

Ik weet niet of ik het wel kan, of ik óóit kan...