Bij mijn zusje van 10 voor haar verjaardag. Mama maakt het mij moeilijk, echt moeilijk, en toen het over mijn zusje ging, sloot ik uit mijn slof.
Gisteren vroeg ik haar wat zij nodig had op zulke momenten, of ze ook liever heeft dat ik stil blijf
Zij zei ja, want anders wordt het erger en erger en hebben we weer geen contact meer.
Ik wilde zeggen:
"Ja maar lieverd, dat ligt aan mama. Niet aan mij. Ook als ik stil blijf, kan het fenomeen wat onze moeder is, mij te veel zijn.
Anders kwam ik wel vaker. Weet je dat?
Anders was ik nooit weggegaan. Zij wordt erger en erger ook zonder tegengas, als je tegengas geeft, heb je tenminste het idee dat je wat regie hebt."
Maar ik zei: "Oké. Jij moet het met haar doen. Dus ik zal mijn best doen. Behalve als het over mij gaat, dat weet je."
"Ja maar dan gaat het over je eigen dingen."
Dat is weer afgesproken
