Het belang van niets persoonlijk nemen, ook als

Ook als het zo bedoeld is -

Mijn schoonmoeder deelde vandaag over een groep grove mensen die heel luid waren, rookten, dronken, geen acht hadden voor avondtijden en andere mensen die gevoeliger zijn voor geluid.

(Niet alleen autisten, overigens, er was laatst een artikel in het Financieel Dagblad had het over een klasseverschil. Het eersteklascoupé is gemiddeld gezien minder luid. Je zou ook kunnen zeggen dat er in de hogere klasse meer hoogfunctionerende neurodivergenten zijn omdat zij het geld hebben om vaker weg te gaan van de stadse herrie, grotere beter geïsoleerde woningen, betere, niet-jeukende stofjes en beter zittende schoenen, hoger kwaliteit voeding, waar minder additieven inzitten etc...)

Alcohol dempt geluiden, dus bij herrie drinken mensen meer (waardoor ze luider gaan praten, et cetera).

Hoe dan ook, mij ging het om wat ze toen zei: "ik vond ze zo onbeschoft, ik keek ze niet eens aan"

Dat vond ik wel bijzonder. In mijn hoofd is iemand niet aankijken hooguit een vorm van nederigheid. Butlers spreken niet tenzij aangesproken, geen oogcontact etc. Maar zelf kijk ik soms naar beneden, op zij, of in het rond, of door het raam, omdat ik soms verteld ben dat mijn blik nogal intens kan zijn, zeker als ik nadenk over een complexer onderwerp. Of ik vind iemands blik gewoon niet prettig, zeker narcisten zoeken soms naar je blik om je aan te voelen. Maar niet om iemand "te straffen", dat is wat anders.

Ik merkte dat soort gedachtegangen ook bij mijn oude buurman, die altijd zei: "ik onthoud alleen de namen van interessante mensen" wat hij heel vaak en luid verkondigde, waardoor een paar kennissen van hem beledigd waren toen ik hun namen was vergeten.

(Ik ben best goed in namen onthouden, maar in de periode moest ik wel erg veel namen onthouden in 1 keer, nieuwe collega's, nieuwe cliënten, nieuwe contacten in de nieuwe woonplek, nieuwe vriendinnen en al hun verhalen over de mensen in hun leven, dat wil ik allemaal onthouden. Ook al houd ik voor klanten altijd een dossier bij die ik van tevoren even doorneem zodat ik weet over wie ik het heb. Just to be sure. Sommige mensen zijn daar best gevoelig over, zoals die buurman, en anderen vinden het gewoon fijn. Kleine moeite, groot effect.)

Ik ben me bewust van wat voor soort mensen er allemaal zijn op de wereld - mijn opa haalde ook altijd onze namen door elkaar, ook al hield hij zielsveel van ons en deed hij alles voor ons. Hij is niet goed met namen als hij druk is, tenzij het een naam is die als een soort van feit vaststaat in zijn hoofd, niet een dynamisch persoon, maar een geschiedenisfeitje.

Ik vind het allemaal onzin om je beledigd te voelen als iemand je niet aankijkt, bijvoorbeeld - soms zitten mensen gewoon in hun hoofd? Ooit gehoord van tunnelvisie?

Dit leidt ertoe dat ik soms dingen miste en te laat doorhad op wie ik moet letten. Ik voelde uiteraard wel wat. Mijn voelsprieten zijn top notch. Maar ik beredeneerde het allemaal weg.

Omdat ik me bewust ben van wat er allemaal is op de wereld.

Wel goed om dat te kunnen. Maar die klap van de recruiter, die ik zooooveel slack gaf, omdat ik hem zielig vond omdat hij recent een hersenschudding had gehad en net als ik toch door probeerde te poweren, die mij zo hard naaide. Die bevestigde voor mij dat ik nog steeds mijn les niet heb geleerd:

dingen niet persoonlijk nemen is goed! Maar je moet het wel als informatie opslaan - wat je voelde - en dan naar je gevoel handelen wanneer dat kan.

Je bent pas uitgeleerd wanneer je in het graf zit hahaha

Maar ja ik heb dus eindelijk een aanbod in de mail en het conceptcontract volgt nog. Gelukkig duurde het allemaal zó lang dat 1 juli beginnen niet meer haalbaar is ivm laptop regelen enzo, blijkbaar, dus ik heb nog effe tijd om in mijn eigen tijd die laatste programmeerexamens te halen. Eentje is vrij pittig en door alle drama ben ik nog niet helemaal confident over hoe die informatie is opgenomen en ik wil mijn aantekeningen altijd echt van voor naar achteren kennen.

Overigens, misschien was dat inmiddels gewoon zo als ik die drama met die recruiter niet had gehad. En in theorie kan ik die toetsen gewoon doen - je krijgt echt megaveel tijd voor maar 20 of 23 vraagjes. En het is een open boek toets. Met megaveel tijd dus. Eigenlijk ben ik weer te perfectionistisch. Maar ehhh

Toen ik een paar jaar terug door die burn-out een 6,5 gemiddeld stond voor mijn vaktoetsen (op vlakken die mij normaalgesproken liggen) voelde ik me nogal slecht. Dus ik heb wat te compenseren. Die 9,4 terugkrijgen voor de eerste toets voelde namelijk bizar goed.

Niks mis met lagere cijfers overigens, papiertjes zijn papiertjes. Maar ik zie toetsen een beetje zoals je games ziet. Het voelt bevredigend om een hoge score te halen maar ik haal er niet mijn waarde uit.

maar het voelt bevredigend om die hoge score te halen