Hoe ik tot het geloof kwam; overzichtelijk

Zoals ik mij heb voorgenomen, heb ik vanochtend mijn eerdere twee rommelijke verhalen onderhanden genomen.

Zonder af te dwalen doordat mijn associatieve brein herinneringen ophaalt die mij triggeren...

Al vind ik het wel altijd grappig (ook bij het schrijven van academische stukken) om te zien wat mensen opvalt - of waar mensen zich aan vasthaken - als zij mijn kladversies zien.

Mijn scriptiebegeleidster kon niet wijs komen uit de eerste versies van mijn masterscriptie maar gaf het eindproduct een 8,5 hihi. Visionary, noemen we dat, al zeg ik het zelf.

Anyway, zoals gezegd, hield ik mezelf al vrij vroeg aan een (achteraf gezien) christelijke, vanuit de wereld gezien "goody-two-shoes"-standaard. Zorg voor elkander. Doe goeds vanuit Liefde met een grote L, en ook wanneer niemand kijkt, en niet omdat anderen je daarvoor prijzen.

Tussen mijn 17e en 20e heb ik allerlei religies onderzocht: abrahamitische (christendom, judaïsme, islam), wicca, shinto, hindoeïsme… Maar ik vond nergens antwoorden die raakten.

Ik was bang dat ik te gevoelig was, bang om in een cult te belanden. Filmpjes keek ik niet, en zelfstudie kostte op een gegeven moment te veel tijd. Dus ik stopte ermee toen ik ging studeren.

Ik wilde niet eindigen zoals in Aesopus’ fabel "De astronoom die in een put viel" starend naar de sterren, vergeten waar ik loop. Er zijn genoeg mensen die zich in de religie verliezen en vergeten wie er voor hen staat.

Later bleek dat ook het Woord hierover spreekt:
"Al sprak ik de talen van mensen en engelen – had ik de liefde niet, ik was niet meer dan een dreunende gong of een schelle cimbaal."
"Had ik de liefde niet, ik was niets." (1 Korintiërs 13:1–2)

Uiteindelijk zette ik mij af. Niet alleen tegen mijn families "paganistische bijgeloof, mijn moeders iconenverering, en tegen mijn oma's oppervlakkige, orthodoxe rituelen". (Tegenwoordig heb ik niets tegen mensen die dit doen, maar zo dacht ik destijds.)
Maar ook tegen religie zoals ik die overal zag. Neerbuigend. Hatelijk. Polariserend.
Ik viel in een soort mannelijk-arrogant atheïsme. Rationeel. Trots. Onafhankelijk. Ik heb geen magie, geen hel nodig om goed te doen.

Ik vond het zelfs iets vies hebben: goed zijn omdat je een cadeautje van God verwacht? Of bang bent om te branden?
Dan liever branden dan buigen voor een God die schapen wil, geen denkers.
Liever zitten met de zondaars dan eten met Farizeeërs.

Want als God echt goed is, dan wil Hij dat ik zoek met mijn verstand én mijn hart; en niet gehoorzaam uit angst. Dat dacht ik toen al. En inderdaad. Het klopte. God met me where I was Unlike people, unlike the world.

Mensen kunnen je teleurstellen. Zoveel strenggelovigen in strenggelovige families die atheïsten voortbrengen.

En die wedijveringen over wie dieper en harder gelooft. Wiens benadering anderen eerder van Hem weghouden dan dichterbij brengen.

Daarbij ook mij, voordat ik leerde Zoeken en grenzen aangeven. (Godzijdank, leerde ik dat eerst, anders was ik alleen harder geworden in mijn atheïsme de afgelopen dagen.)

En toch bleef ik... leeg.
Tot ik er klaar voor was.

Met alle goede bedoelingen contact verbroken met mijn moeder - omdat wij elkaar steeds ontregelden. Éen heel jaar moest ik haar en mijn zusje missen, maar het deed ons beiden goed.

Tot ik zo lang had geleden onder mijn trots, dat ik wel móést zoeken.

Met alle goede bedoelingen voor mijn vriend, vrienden, collega's rondgerend, maar altijd met een streng moreel, docht trots atheïstisch kompas.

Totdat God mij op mijn knieën bracht.
En de Geest mijn hart en ogen opende.

Ik begon opnieuw met de Bijbel, maar niet langer met een academische blik.

Plotseling vielen antwoorden op hun plek.

Ik kwam passages tegen die alle vragen beantwoordden die ik had. (Zoals, is Jezus een demigod? 50/50 mens, God? Neen, hij is 100% mens, 100% God. enhoe. Waarom ik niet eerder op de juiste passages was gekomen? Waarschijnlijk omdat ik er toen nog niet klaar voor was.)

En toen herinnerde ik mij…
De eerste keer dat ik mezelf uit een depressie had getrokken, had ik veel tijd met de Bijbel doorgebracht.

En met christelijke motivational speakers die Bijbelse wijsheden verspreidden zonder dat expliciet te maken.
(E.T. The Hip Hop Preacher, C.J. The Metal Motivator)

Na maanden van studie sprak ik met twee christelijke vriendinnen:
– een protestantse vriendin, die kort in een cult had gezeten maar daar sterk uit kwam;
– en een Quaker.

De protestantse vriendin kent mij al bijna mijn hele leven. God sprak via haar.

Mijn moeder vergelijkt mij vaak met haar, en terecht. (Al doet zij dat meestal grappend, alsof het iets slechts is om kwetsbaar te zijn, om te geloven.)

Ik hoorde precies wat ik moest horen.

God werkt op mysterieuze wijzen.

De Quakers leerden me iets bijzonders: focus op daden, niet dogma.

Hun praktisch mysticisme sprak me aan.

Zij accepteren mensen uit alle overtuigingen. Geen starre leer, maar:

"Zalig zijn de vredestichters"
"Laat uw ja ja zijn, en uw nee nee"

en:
Galaten 5:22-23
Waaraan herken je de Vruchten van de Geest?
"Maar de Heilige Geest brengt ons tot betere dingen: liefde, blijdschap, vrede, geduld, vriendelijkheid, mildheid, trouw, tederheid en zelfbeheersing. Er is geen wet die zulke dingen veroordeelt.

Die nederige geschiedenis van de Quakers; rechtvaardigheid door stilte en daden, die kan ik niet ontkennen.

Niet: legalisme.

"Maar Hij zei: ‘Ook jullie, wetsleraren, wee jullie! Want jullie leggen de mensen ondraaglijke lasten op, terwijl je zelf die lasten niet met één vinger aanraakt." (Lukas 11:46)

Controle uitoefenen vindt men soms belangrijker dan Jezus volgen.

Van God houden. Je naasten liefhebben. Dat is de kern.
Daklozen helpen. Hongerigen voeden. Voor onze vijanden bidden.

Alle verdere, wereldlijke strijd, is een innerlijke strijd. Niet Gods gebod.

Zoveel drogredenen zijn door christenen zelf gepredikt.

Terwijl de Bijbel, bezien door de Geest en door Liefde, zo helder is.

Geen cirkelredeneringen. Alleen sluitende Liefde.

Niet uit angst, zoals wij die in de wereld kennen, maar uit eerbied.

God gaf ons vrije wil, omdat Hij geen hersenloze schapen wil.

Op mijn 17e vond ik Gods woord, maar dan dwaalde ik af. Daar heb ik nog elke dag spijt van.

Het was een lange weg. Maar ik ben er.

En ik laat mij nooit meer wegleiden of afschrikken. ❤️

ik ben er.
And it all makes sense. ❤️