Waar liefde ontbreekt heeft haat vrij spel

Ik ben nog steeds pás dertien. Ik had buiten moeten spelen, op straat, of binnen met wiv, de barbies ofzo. Alleen ik zat in een hele andere werkelijkheid van allerlei verschrikkelijke mannen die alleen hun eigen egoïstische behoeften wilden bevredigen.

(Knip,.......) Dit was één van de eerste keren dat hij niet zou kijken hoe ik het deed. Erger nog, deze kamer had een spiegelwand. Ik kon zelf kijken. Zo lelijk. (knip.........) Mijn hoofd ontploft en mijn ogen branden, ik wil niet zien en niet zijn. Niet nadenken, doe wat ze willen en ik hoor dat hij praat, alleen lukt het niet om te luisteren. Nou waarschijnlijk wilde ik ook niet horen wat hij te zeggen had. Ik wilde niet daar zijn, ik wilde niet kijken en niet horen. Dus (knip......) en ik voel nu, 25 jaar later letterlijk de pijn van toen en begrijp niet hoe ik dit als 13-jarig meisje heb kunnen verbijten.

Ik kan het vergeten, de pijn, de schaamte, de schuld, de angst en de vernedering. Het staat niet meer opgeslagen op mijn main schijf. Alleen die blikken, al die ogen en grijnzende monden. Ze staan op mn netvlies en blijven keer op keer weer voorbij komen en schrik aanjagen. Hoe harder ik ze weg wens hoe meer ze tevoorschijn komen. And i really cant.

En het spijt me, voor iedereen die na mij gebruikt werd door een van deze of wat voor andere man (mens?) dan ook. Sorry, het spijt me dat ik het niet kon stoppen en het spijt me dat je dezelfde pijn hebt moeten ervaren. Het spijt me, dat de meeste mannen vieze monsters zijn die alleen (knip....) denken. Sorry, als het kon, maakte ik dat dit anders was. Alleen het veranderd niet door alleen mij, ik kon dat niet en nog meer, ik kon en kan het niet aan. Niet voor mezelf en ook niet voor iedereen die volgde na mij, sorry.

And over all, had het niet moeten stoppen bij een van die volwassen mannen? Moet ik me nu schuldig voelen dat ik als fucking kind geen mannen kon stoppen die hun egoïstische lusten loslieten op vrouwen (meisjes!) die dit zelf niet wilden? Of niet bij macht waren om te zien wat ze wilden? Niet begrepen wat er gebeurde en het dan stoïcijns lieten gebeuren, tegen beter weten in? Nou de waarheid is NEE godverdomme. Ik mag me daar niet schuldig over voelen want echt helemaal niks nul nada noppes van dit alles is of was ooit mijn schuld. Ik was een kind dat beschermd had moeten worden, bijv door mn verwerkers, alleen lieten alle volwassenen in mijn leven het min of meer afweten en stond ik er alleen voor. Alleen, alleen heb ik dit nooit aangekund zeker niet op die leeftijd met zo weinig kennis van de echte wereld. Ik mag me niet schuldig voelen en ik wil me niet schuldig voelen alleen helaas ook dit lukt niet altijd.

Ik heb een lange weg afgelegd, van tot voor kort niet durven praten tot die fucking exposure sessies. Alleen ik zie tegelijk nog zo'n lange weg voor me, want ik ben er nog lang niet. Ik haat mijn lichaam en ben niet in staat om mezelf aan te raken. Vooral het deel onder mn kin tot boven mn knieën is een volledig probleemgebied. Er moet nog zoveel gebeuren om wel gewoon in vrede of oke-ig-heid met mezelf door te kunnen leven, zonder schuld en zonder negativiteit. Ik ben opnieuw begonnen met ademen, leer weer te voelen en stil te staan (dat laatste ook, is een hele vooruitgang).

En ik gun het haar. Ik gun het ook dat meisje van dertien, wat niet gezien werd en niet gehoord. Wat werd bedrogen, misbruikt en mishandeld in alle mogelijke manieren. Want oke, we kregen eten en kleding thuis maar aan liefde ontbrak het al vanaf onze geboorte. Precies datgene wat nog meer belangrijk was dan eten, onderdak of kleding. En waar liefde ontbreekt heeft haat vrij spel. Helaas.

22-05-2025