Op weg naar mezelf.

En zie mij verzuipen in dit labyrint van herinneringen, geuren en beelden. Ik hou mijn hoofd niet boven water want ik word onder geduwd. Mijn sterk zijn is niet sterk genoeg, hier kan ik niks beginnen.

Ik sterf

Wanneer ik weer een nacht van herinnering naar herinnering ga, omdat het het daglicht niet kan verdragen, toch nog in slaap val en na een uur weer in kramp wakker lig. Totale spanning door mn hele lijf voelt, gespannen mn handen dicht knijp en de spieren in mn benen verkrampt voel. Ik haat het.

Als die idioot weer eens vertelde wat er allemaal moest gebeuren en ik weer verwachtingsloos aangaf dat ik niet wilde, want het deed pijn en ik wilde geen pijn. Hij dan zei, dat ik er minder paniekerig over moest doen omdat het juist daarom pijn deed. Alleen de enige reden dat het pijn deed, weet ik nu, was omdat ik nog een fucking kind was die keer op keer in situaties werd gebracht waar ze niet hoorde te zijn. Voor zijn geld en zijn luxe leven. Dat dat helemaal niet normaal was en het best heel logisch was dat ik er altijd, steeds opnieuw, paniekerig over was. Hoe groot de angst was en hoeveel bang ik voelde zodra ik in de buurt van dat huis, zijn huis, of die auto,kwam.

Hoe ik ogenschijnlijk kalm kan vertellen wat er gebeurde tot ik na moet denken over details wat ik hoorde of voelde. Paniek, paniek, paniek. I can't and it hurts.

Het gaat helemaal niet goed het had nooit nooit mogen gebeuren en ik haat het.

Nog steeds doet het zoveel pijn en de spanning die ik in mn lijf voelt schieten is nog erger. De pijn, die fucking pijn. Kan ik ooit leren om daarmee om te gaan? Probl not. Het is zo oneerlijk, dat ik er toen mee moest dealen en dat het nu nog een keer terugkomt. Hoelang ook en wanneer stopt het. Alleen ik sta hier en het maakt niet uit hoe eerlijk of niet eerlijk het is, ik moet hier doorheen en de weg terug naar mezelf vinden.

18-05-2025