Het maakt niet uit.
Ik kan schreeuwen, hysterisch huilen.
Wat voor geluid ik ook maak, het verdwijnt in een oorverdovende stilte omdat er niemand luisteren wil.
Daarna was het zwijgen wat de leegte vulde. De onmenselijke eenzaamheid en de zon die iedere morgen weer opkwam.
Onbewogen, knipperend door het licht, sta ook ik weer op. Tot de stilte uiteen valt en het zwijgen wordt doorbroken.
Alleen de leegte, de ontbrekende liefde en ik val uiteen, gebroken, in zoveel stukken. Mijn woorden krijgen geen ruimte, de leegte overheerst en is te groot.
Het praten, te laat. Het doorbreken van de stilte of de stille woorden op papier die villas konden vullen. Het kwam, te laat.
24-05-2025 (ik heb veel geschreven afgelopen weken, in mijn notities. Mijn telefoon is er slechter aan toe dan ik want, ondanks dat ik van het ene naar het andere uiterste vlieg en rationeel kan bedenken dat het best heel knap is waar ik nu sta, voelt het nog zo vaak heel anders maar overall gaat het wel oke. Dit geeft vooral aan hoe slecht het ging vrees ik en 'wel oké' voelt ook angstig. Want wanneer en wie sloopt de bodem weer weg? Wanneer val ik weer? Hoe eindigt dit? Wat voel ik? Ik weet dat ik verstandelijk een hoop kan bedenken alleen het voelen blijft achter lopen en zolang ik erbij stil sta....kan ik erna weer vooruit.)
Wat voor geluid ik ook maak, het verdwijnt in een oorverdovende stilte omdat er niemand luisteren wil.
Daarna was het zwijgen wat de leegte vulde. De onmenselijke eenzaamheid en de zon die iedere morgen weer opkwam.
Onbewogen, knipperend door het licht, sta ook ik weer op. Tot de stilte uiteen valt en het zwijgen wordt doorbroken.
Alleen de leegte, de ontbrekende liefde en ik val uiteen, gebroken, in zoveel stukken. Mijn woorden krijgen geen ruimte, de leegte overheerst en is te groot.
Het praten, te laat. Het doorbreken van de stilte of de stille woorden op papier die villas konden vullen. Het kwam, te laat.
24-05-2025 (ik heb veel geschreven afgelopen weken, in mijn notities. Mijn telefoon is er slechter aan toe dan ik want, ondanks dat ik van het ene naar het andere uiterste vlieg en rationeel kan bedenken dat het best heel knap is waar ik nu sta, voelt het nog zo vaak heel anders maar overall gaat het wel oke. Dit geeft vooral aan hoe slecht het ging vrees ik en 'wel oké' voelt ook angstig. Want wanneer en wie sloopt de bodem weer weg? Wanneer val ik weer? Hoe eindigt dit? Wat voel ik? Ik weet dat ik verstandelijk een hoop kan bedenken alleen het voelen blijft achter lopen en zolang ik erbij stil sta....kan ik erna weer vooruit.)
04 jun 2025
- meld ongepast verhaal
Log in om een reactie te plaatsen.
- O 04 jun 2025 Op weg naar mezelf.
- O 04 jun 2025 Het maakt niet uit.
- O 04 jun 2025 Waar liefde ontbreekt heeft haat vrij spel
- O 30 mei 2025 21-05-2007
- O 07 apr 2025 Happily ever after..
- O 22 mrt 2025 Een deel van mij stierf
- O 22 mrt 2025 Nachten met herbelevingen ( 1 )
- O 22 mrt 2025 Boos ( 1 )
- O 03 feb 2025 Woordenkots
- O 23 jan 2025 Over tranen, schrijven en geen gesproken woorden ( 1 )
- O 18 jan 2025 Waar brengt deze strijd me dan
- O 23 dec 2024 Deze storm moet eens gaan liggen. ( 1 )
- O 04 dec 2024 Langzaam sterven ( 2 )
- O 08 nov 2024 De verloren pijn ( 2 )
- O 24 sep 2024 Geleden onherstelbare schade ( 1 )